Σε αυτό το ταξίδι μου, η Κωνσταντινούπολη, ήταν απλά η στάση μιας πτήσης από Κολωνία προς Αθήνα. Μια στάση όμως δεκάωρη, η οποία μου άφησε περιθώριο να δω, για άλλη μια φορά, τη τεράστια πόλη, έστω και με μια – σχεδόν – αναπνοή. Η Πόλη πάντα μου εξάπτει τη φαντασία. Είναι μεγάλη αλήθεια πως έχοντας διαβάσει και μελετήσει κανείς για έναν τόπο, έχει το συγκλονιστικό προνόμιο να τον παρατηρεί πολύ διαφορετικά από το μέσο τουρίστα. Η πόλη αυτή έχει την ομορφιά της κάπου πολύ πέρα από το οπτικό και μόνο κομμάτι. Η ομορφιά στην Κωνσταντινούπολη, ειδικά για έναν Έλληνα, κρύβεται στις μνήμες και στις μυρωδιές της.
Αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο από το αεροδρόμιο ως το Ταξίμ για να μπορώ να απολαύσω την ηλιόλουστη μέρα. Η Πόλη ανοίγεται μπροστά σου, ατελείωτη και πομπώδης. Λίγο πριν μπει ο Μάης και οι μυρωδιές από τη θάλασσα και τα ατελείωτα μαγαζιά εστίασης είναι συγκλονιστικές. Νομίζω ότι μοναδικό πλεονέκτημα της πόλης, σε σχέση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, είναι η θέα της. Όλα τα έθνη που κατοίκησαν αυτό το αστικό κέντρο δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από την ανάγκη για μέτωπο στη θάλασσα.
Τόσο ο Βόσπορος, όσο και το Χρυσοκέρατο είναι εικόνες αναψυχής, ακόμα και σήμερα, στην πλέον πολύβουη μορφή τους. Και είναι και αυτή η τόσο έντονη μίξη των βυζαντινών και οθωμανικών στοιχείων, τα οποία μπλέκουν με την νεοκλασική και ελιτίστικη αρχιτεκτονική του Πέραν και την καθαρά μοντέρνα ευρωπαϊκή γραμμή των κτιρίων της ασιατικής ακτής.
Η Κωνσταντινούπολη ήταν πάντα χωνευτήρι λαών, φιλοσοφιών και διαφορετικών ειδών αισθητικής. Όσο και αν δεν το πολυξέρουμε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, κυρίως τον 19ο αιώνα, ήταν ένα έντονα πολυπολιτισμικό κράτος, πράγμα που γίνεται αντιληπτό στην εικόνα της Πόλης. Η γοητεία του τόπου αυτού, ξεπερνά τους εθνικούς διαχωρισμούς. Οι αστοί της Πόλης, ακόμα και σήμερα, αυτοπροσδιορίζονται ως κάτοικοι της Πόλης και όχι ως απλά Τούρκοι. Η πόλη αυτή έχει ένα κοσμοπολιτισμό τον οποίο ποτέ δεν τον απώλεσε.
→Αυτό που παρατήρησα είναι πως οι κατασκευαστικές εργασίες είναι πραγματικά φαραωνικές. Η Πόλη μεταμορφώνεται. Δίπλα στα αρχαία κτίρια με τη χαρακτηριστική βυζαντινή τοιχοποιία, βλέπεις αλουμίνια και ατσάλι σε θηριώδεις διαστάσεις. Αυτή είναι όμως η Πόλη. Πάντα προκαλούσε και πάντα σαγήνευε, τόσο ώστε να αποτελεί διαχρονικά τον πόθο αλλά τον φθόνο του κόσμου. Ταυτόχρονα.
Ποτέ δεν χορταίνεις Κωνσταντινούπολη. Ακόμα και με το φόβο μιας τρομοκρατικής επίθεσης, θες να την δεις. Έστω και φευγαλέα. Οι Έλληνες νοιώθουμε τόσο οικεία σε αυτήν. Η Πόλη είναι σε μια συνεχή κίνηση. Πάντα προσπαθεί να αποδείξει πως είναι η πρώτη των πόλεων. Η σαγήνη της είναι στις θάλασσες της, είναι στους τρούλους της, είναι στη φασαρία της, είναι στις μυρωδιές της, είναι στις αναμνήσεις της.
