Μια άδεια θέση. Είναι πάντα αυτή δίπλα μου.
Αυτή που άφησες άδεια, κάπως νωρίς ομολογώ.
Άδεια. Όχι όμως ελεύθερη. Ούτε κενή.
Όχι ελεύθερη γιατί ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να καθίσει εκεί, στη θέση σου.Όχι κενή, γιατί η ύπαρξη σου, το πέρασμα σου από αυτή τη θέση άφησε το στίγμα σου. Τη δημιουργία σου. Και η απουσία, το σημάδι σου.

 

Μπορεί στην καθημερινότητα μου να μην σε έχω πάντα στο προσκήνιο, μπορεί η παρουσία σου σαν «ύλη» να μην βρίσκεται πάντα μπροστά μου. Η απουσία σου όμως πάντα θα κάνει τον μεγαλύτερο θόρυβο. Σε όλα αυτά που συνηθίζαμε να κάνουμε μαζί. Στη θάλασσα, το ψάρεμα και το ποιοι είναι οι καλύτεροι μεζέδες, οι πιο μαγικές γεύσεις και μυρωδιές στα μαστορέματα του πρωϊνού λίγο πριν το ψήσιμο της Κυριακής. Το μεσημέρι στο τραπέζι…

Θα μου λείπει κάθε μέρα ακόμα και εκείνο το τηλεφώνημα κάθε Παρασκευή να κανονίσουμε πότε θα έρθεις να με πάρεις να περάσουμε μαζί ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο.

Και κάθε φορά να μοιάζει τόσο μικρό. Σαν ένα μικρό φθινοπωρινό απόγευμα που η μέρα μικραίνει και ο ήλιος πάλι χάνεται νωρίς, πριν προλάβεις να τον χαρείς όσο λαχταράς.

Και αυτή σου η απουσία είναι πάντα η πιο δυνατή «παρουσία» δίπλα μου.
Και πάντα θα είναι λόγος και αφορμή μέσα στην πορεία μου.

⋅ Για να σε κάνω να χαμογελάς ακόμα, κάθε μέρα.
⋅ Για να σε κάνω να νιώθεις πως το πέρασμα σου από αυτή τη ζωή δεν ήταν ανούσιο. Πως αν και δεν πρόλαβες πολλά, τα έκανες όμως όσο γινόταν πιο σωστά. Και όσα δεν πρόλαβες να διορθώσεις να προσπαθήσω να τα φτιάξω εγώ.
⋅ Για να έχω σκοπό κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, και να μεγαλώσω δύο όμορφες χαμογελαστές καρδιές.
⋅ Γιατί, αν όντως το χαμόγελο δείχνει πόση άνοιξη χωράει η καρδιά μας, τότε θα είσαι πάντα το καλοκαίρι μου…

 

Για τον μπαμπά μου και για κάθε μοναδικό μπαμπά….