Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. Πόσα έγιναν σε αυτά τα δύο, ομολογουμένως, ατελείωτα χρόνια και πόσα είναι εκείνα που θέλουμε να ξεχάσουμε διότι μας θυμίζουν την ανεπάρκεια μας ως ψηφοφόροι τις τελευταίες δεκαετίες. Ο θρίαμβος του λαϊκισμού και της συναισθηματικής ψήφου, ο οποίος – μάλλον – έφτασε στο αποκορύφωμα του τα τελευταία δύο χρόνια, έρχεται να αναμετρηθεί με τον ρεαλισμό και τα αποτελέσματα μιας πολιτικής, η οποία, όντως, ευαγγελίστηκε ως ελπίδα αλλαγής και προόδου, σε Ελλάδα και Ευρώπη, αγνοώντας όμως την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης και των έκτακτων γεγονότων.
Είναι άραγε σίγουρο ότι η ελληνική κοινωνία έχει αντιληφθεί και συνειδητοποιήσει τη δύναμη της ψήφου και την υπεύθυνη θέση πάνω από την κάλπη; Είναι σίγουρο πως ο ψηφοφόρος έχει καταλάβει πως οι εκλογές δεν σημαίνει χαβαλές και επιλογή του πλέον γραφικού και μάγκα ως πολιτικού άρχοντα; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. αφού λοιπόν αξιοποίησε άψογα κάθε επικοινωνιακό τέχνασμα και αφού κατάφερε να επαναφέρει, στο έπακρον την ρητορική του «δώστα όλα», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» κ.α., πέτυχε περίτεχνα να δώσει στο ψηφοφόρο του μια υπόσταση αγνή και απενοχοποιημένη απέναντι σε όποιον μη ψηφοφόρο, ο οποίος αυτομάτως ταυτίστηκε με τρόικες, γερμανούς, προδότες κτλπ. Μια κοινωνία η οποία είχε ήδη αγανακτήσει με κακές πολιτικές των προηγούμενων χρόνων υπήρξε εύκολο θύμα. Δεν θα πρέπει να ακυρώνουμε την ευθύνη του ψηφοφόρου απέναντι σε αναχρονιστικές ρητορικές η οποίες πλέον έχουν αυταπόδεικτα οριστεί ως λανθασμένες. Από την άλλη θα πρέπει να αντιληφθούμε την τεράστια ευθύνη των κομμάτων που, για άλλη μια φορά, δεν κατάφεραν να απεμπολήσουν το τεράστιο «μικρό-εγώ» τους και όλη αυτή την μικροκομματική προσέγγιση της κοινωνίας, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τη γενική ωφέλεια, υπέρ τρίτων, υπέρ των συνόλων. Ο εγωκεντρισμός λειτούργησε και στην περίπτωση της παρούσας κυβέρνησης, η οποία εξαρχής έθεσε διαχωριστικά όρια ανάμεσα στην κοινωνία, δαιμονοποιώντας αντιπάλους, λοιδορώντας άλλους, σε μια διελκυστίνδα διχασμού και όξυνσης των παθών. Η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να εφευρίσκει εχθρούς, να ρίχνει το ανάθεμα και να πορεύεται με επιδόματα και συσσίτια. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πως θα λειτουργούσε η παρούσα κυβέρνηση υπό κανονικές συνθήκες, χωρίς την πίεση των μνημονίων και με οικονομική ρευστότητα. Το πιο πιθανό είναι να ήταν μια επανάληψη περασμένων πρακτικών λαϊκίστικης πολιτικής που αδιαφορεί για την όποια δομική ανάπτυξη και περιορίζεται σε παροχές με δανεικά.
Θύμα των συγκυριών και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. Θύμα και της ίδιας της ρητορικής της, η οποία συγκριτικά με άλλες εποχές, κατέρρευσε πολύ γρήγορα. Τι μένει από τα δύο αυτά χρόνια; Σίγουρα απογοήτευση. Η ελπίδα που ερχόταν ίσως έμεινε κάπου πίσω. Η ελπίδα μάλλον μια βιώσιμης ανάπτυξης έχει μείνει κάπου πίσω εδώ και δεκαετίες, παρά τις καλές πρακτικές του εξωτερικού που είχαμε στη διάθεση μας. Θα κλείσω με κάτι πετυχημένο που είδα στα κοινωνικά δίκτυα. «Η Αριστερά το ένα, η Αριστερά το άλλο. Παιδιά, όταν κυβερνήσει η Αριστερά, τότε, κατηγορήστε την».
