Ήρθε η ώρα της σιωπής στο σπίτι της.
Της άνοιξε την πόρτα και την προσκάλεσε να περάσει μέσα.
Την έβαλε να κάτσει σε μια πολυθρόνα ροζ. Με λουλουδάκια. Γιατί την αγρίευε η μορφή της.
Την κοίταζε σχεδόν ικετευτικά.. Σα να ήταν δολοφόνος και τον παρακαλούσε να μην την σκοτώσει…
– Πόσα χρόνια δεν μου άνοιγες… Γιατί; Είπε η σιωπή
– γιατί σε φοβάμαι της απάντησε
– οχι εμένα…την μοναξιά φοβάσαι..την ερημιά φοβάσαι… Οχι εμένα! Την ερημιά που προκαλεί η περιττή πολυκοσμία… Την μοναξιά που προκαλεί η φασαρία του πανικού σου…
– τον φόβο φοβάμαι! Της απάντησε.
– και εκείνος σε φοβάται Είπε η σιωπή.
– πως;;; Πως γίνεται αυτό;;;;; Είπε η γυναίκα… αλλά δεν ταν έντρομη…ήταν …- Απαλλαγμένη-..
– αμφίδρομες σχέσεις γλυκιά μου… Είπε η σιωπή…
– “αμφίδρομες”…; Όλα είναι αμφίδρομα;;; Μα όλα; Αρα έτσι η ευθύνη είναι πολύ μεγάλη … Μα…
– Ναι. Την έκοψε βίαια η σιωπή με τεράστια απολυτότητα που την ακολούθησε μια βαριά τελεία. Η σιωπή σηκώθηκε αργά από την ανάλαφρη ροζ φλοραλ πολυθρόνα και πήγε στον βαρύ, παλιό και μεγάλο καθρέφτη που στόλιζε έναν αδιάφορο τοίχο του σαλονιού…
– αμφίδρομες σχέσεις γλυκιά μου…αμφίδρομες σχέσεις και προσωπική ευθύνη. Ξαναείπε η Σιωπή και ακούμπησε τον καθρέφτη με έναν τρόπο που έμοιαζε με νεύμα… σα να καλούσε τη γυναίκα να πλησιάσει…. Η γυναίκα – Απαλλαγμένη – πήγε χωρίς καμία συστολή και στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη.
– Τι να σε κεράσω; Είπε στην σιωπή το είδωλο της γυναίκας μέσα από τον καθρέφτη…
– την σκιά σου απάντησε η σιωπή..
Και τότε ο καθρέφτης έγινε ωκεανός και βγήκαν από μέσα του ουρλιάζοντας εκατομμύρια άγρια ζώα απο την εποχή του Νώε και της Κιβωτού του… Πουλιά, και φάλαινες, και φίδια και αράχνες…. Και ξαφνικά εμφανίστηκε η Εύα και ο Αδάμ, γυμνοί με ματωμένα πόδια και πολλά μήλα…και η μάνα της γυναίκας, που της έλεγε να προσέχει πως κάθεται για να μην φαίνεται το βρακί της και προκαλεί… Και ο πατέρας της που την έλεγε ηλίθια μια ζωή γιατί δεν ήξερε καλη διαίρεση….. Και και και..
Διαίρεση….;
Στέγνωσε ο ωκεανός….τα ζώα μαζεύτηκαν ήσυχα πίσω στην κιβωτό…η Εύα και ο Αδάμ έγιναν πορτρέτο…λούφαξε ο κόσμος… Ναι… Δεν ήξερε καλή διαίρεση.. Και τελικά την έμαθε..τη διαίρεση… για να μην την λένε ηλίθια… Τη διαίρεση. Την έμαθε… Και τι κατάλαβε…; Να μείνει η ίδια διαιρεμένη…μισή…μια έξυπνη-χαζή, γεμάτη καθρέφτες και άγνωστες σκιές αμφίδρομων σχέσεων που όμως εκείνη τις φοβόταν ως άνισες και έτσι δεν έπαιρνε καμία ευθύνη ποτέ…αλλά και καμία σοβαρή χαρά δεν έπαιρνε! Γιατί αυτά πάνε πάντα χέρι χέρι… Και αφού ήταν πάντα η μικρή σε κάθε εξίσωση, ήταν η μικρή μπροστά στον τεράστιο φόβο της, η μικρή μπροστά στα ανυπόμονα όνειρα της, η μικρη μπροστά στην θυελλώδη επιθυμία της…η μικρή μπροστά στην ΡΟΗ της ίδιας της της Ζωής!
Μια Ανελεύθερη παιδίλικας, χωρίς ευθύνη και χωρίς απόλαυση. Μια χώρα ταλαιπωρημένη από αλλεπάλληλα τσουνάμια που όμως η ίδια προκαλούσε με την άγνοια της.. Που δεν χωρούσε τίποτα και γιαυτο τίποτα δεν την χωρούσε! Μια τυφλή που προφασιζόταν ανεπάρκεια λόγω μεγέθους, και που επέτρεπε να ειναι η μεγάλη μονο με τις τύψεις της…λόγω αφόρητου κενού. Τον φόβο, την ελπίδα, την αγάπη, για να τα συναντήσεις σημαίνει οτι τα περιλαμβάνεις και σε περιλαμβάνουν… Αμφίδρομα….
Η θυματοποίηση δεν είναι επιλογή. Είναι τεχνητή αναπηρία. Είναι αυτό που θα αφανίσει το ανθρώπινο είδος….. Ξεχνά τη διαίρεση….μάθε μόνο πρόσθεση! Μόνο το “ΚΑΙ” μάθε και γίνε μεγαλύτερη…. Της είπε κάποιο Μεγάλο σχήμα..μέσα της πια… Απαλλαγμένη… Ευχαρίστησε τη σιωπή…
– Θα σου φτιάξω το δεύτερο δωμάτιο να έρθεις να μείνεις μαζί μου Της είπε, και κοίταξε τον καθρέφτη που ήταν στον τοίχο της όπως πάντα.. Μεγάλος και παλιός…. Όπως ο πόνος της…
– μαζί σου μένω χρόνια πολλά τώρα.
– πως;;; Είπε η γυναίκα …- Απαλλαγμένη –
– αφού σου άνοιξα την πόρτα, σε έβαλα μέσα εγώ!!! Σήμερα το έκανα!
– Σήμερα, για πρώτη φορά, άνοιξες εσύ σε εσένα… Είπε η αμφίδρομη σιωπή της…
Και πήγε στο δωμάτιο της.
