Τα πρέπει και τα θέλω μας.
Το αγγελάκι και το διαβολάκι πάνω από τους ώμους μας
Το τι θέλω και τι μου «επιτρέπεται»

Πόσο αντικρουόμενα είναι όλα αυτά και όμως συνυπάρχουν στο κεφάλι μας, στο μέσα μας, στο είναι μας! Τι ορίζει άραγε τι είναι σωστό και τι όχι? Και από την άλλη πόσο σωστό είναι να σε ορίζουν καλούπια, σταθερές, μέτρα και σταθμά? Όταν κόβεται το νιώθω και το θέλω σου για κάποια στερεότυπη θεωρία….πόσο υγιές είναι άραγε?

Και όλοι αυτοί που τα ορίζουν, τι είναι? Ποιος τους έβαλε σε αυτή τη θέση, κριτές επί παντός επιστητού να κουνάνε με υπερβάλλοντα ζήλο κάθε φορά το δάχτυλο, για να σου υποδείξουν πώς να μπεις στο δικό τους καλούπι, χωράς δε χωράς!

Πνίγεσαι. Θες να πετάξεις και σου λένε άστο γιατί φυσάει. Γιατί είσαι μικρός και τα φτερά σου δε θα αντέξουν. Και τότε πως θα συνηθίσουν να πετάνε? Να δεις κι εσύ το πέταγμα τους? Δεν θέλουν να φτάσεις στον ήλιο, όχι γιατί τους νοιάζει μην καείς, αλλά γιατί ποτέ δεν έφτασαν εκείνοι και φοβούνται μην τους καλύψει η σκιά σου. Ξέρουν πως όσο πιο ψηλά φτάσεις, τόσο πιο μεγάλος θα φαίνεσαι, κι από ψηλά θα τους βλέπεις πάντα μικρούς

Ζεις έτσι, όχι τη δική σου τη ζωή αλλά τη ζωή κάποιων άλλων. Είσαι οι επιλογές τους. Και τότε καλά να πάθεις! Γιατί παραπονιέσαι? Έσκασες ποτέ αυτό το γυάλινο πλαίσιο με δύναμη στον τοίχο να το σπάσεις? Να πάρεις ανάσα, να γεμίσουν τα πνευμόνια σου οξυγόνο? Όχι αυτό της φιάλης που σου έχουν, το άλλο το καθαρό της ελευθερίας! Αυτό που σε ορίζει! Αυτό που εσύ έχεις ανάγκη και όχι ο περίγυρος σου!

Τα πιο ελεύθερα πνεύματα είναι εκείνα που πραγματικά έχουν αποδείξει οτι μπορούν να αναπτυχθούν. Είναι αυτά που θαυμάζεις. Τα είπανε τρελά, παρανοϊκά κάποιες φορές! Αυτά όμως πέρασαν και αφήσανε το σημάδι τους. Στην ιστορία, στη ζωή σου, στα συναισθήματα σου! Δε μπορείς να μην τα θυμάσαι! Το μόνο πρέπει που μας επιβάλλεται, πρέπει να είναι αυτό που λαχταράει η ψυχή μας. Αυτό που την κάνει να χαμογελά, να ανθίζει, να γεμίζει φως τη μέρα και τους γύρω μας! Τίποτα λιγότερο! Κανένας συμβιβασμός, στα πλαίσια φυσικά που να μην θίγουμε ή προσβάλλουμε τους συνανθρώπους μας.

Γιατί να σε ακούσω και να καταπιέσω τη δική μου προσωπικότητα, να χάσω την ταυτότητα μου και να γίνω απλά άλλη μια μαριονέτα σαν αυτές που συνηθίζεις να συλλέγεις?

Είμαι εγώ! Ζω για αυτό και με σέβομαι. Θέλω να ακούω τα θέλω μου και να τα κάνω δικά μου άνευ όρων, είμαι έτοιμη να υποστώ τις συνέπειες των σφαλμάτων μου, αλλά πρώτα θέλω να τα ζήσω. Δεν είναι θέμα ηλικίας, είναι θέμα ανεξαρτησίας, πνευματικής, ψυχικής….

Και όσο και να θέλεις, δεν μπορείς να φυλακίσεις μια ψυχή! Πόσο μάλλον την δική μου, που χρόνια τώρα την έχω εκπαιδεύσει και πετάει ελεύθερα! Βλέπει την παγίδα σου από μακριά και κατευθύνεται αλλού…Και μην επιμείνεις πολύ γιατί θα πέσεις στο ίδιο σου το δόκανο  στην προσπάθεια σου να την κατευθύνεις αλλού χωρίς τη θέληση της!

Γιατί όλα σου τα «πρέπει», θα είναι πάντα ένα «θέλω» μου λιγότερα!