Ναι, όλοι μας έστω μια φορά στη ζωή μας έχουμε ακούσει αυτή την πρόταση, από το γνωστό σε πολλούς λαϊκό άσμα. Το δανείζομαι  κι εγώ γιατί πιστεύω πως θα ήταν πολύ πιο καλά όλα, αν το εφαρμόζαμε στην οδηγική μας καθημερινότητα αυτό, βάζοντας στη θέση της συγκεκριμένης προσωπικής αντωνυμίας τον κάθε ένα συνάνθρωπο που κυκλοφορεί κ εκείνος με τα ίδια δικαιώματα, στο μέτριο τέλος πάντων οδικό μας δίκτυο.

«Βαριά» συζήτηση όλη αυτή θα πείτε, και έχουν ασχοληθεί επαγγελματίες και επαγγελματίες τόσα χρόνια…και πάλι μυαλό δεν βάζουμε! Είναι όμως αναφορές που θα πρέπει να γίνονται, να μπουν στην καθημερινότητά μας, στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.

Ωραίο πράγμα η μετακίνηση. Το ταξίδι. Σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, μια ανάσα διαφορετική από την ρουτίνα σου, βλέπεις νέους τόπους, άλλους ανθρώπους…. Τα αυτοκίνητα και οι μηχανές, έχουν μπει στην ζωή μας εδώ κ πολλά χρόνια με πολλές και διαφορετικές χρήσεις για τον κάθε ένα μας! Όταν όμως αυτό μας κάνει αλαζόνες, θρασείς, χωρίς σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή, τότε είναι το πιο θανατηφόρο όπλο που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ. Είτε έχει να κάνει με την δική μας ασφάλεια είτε με των άλλων.  Παραβιάσεις προτεραιότητας, επιπόλαιη ή και γρήγορη οδήγηση, ελλειπής προστασία και εξοπλισμός…..απαξιώνουμε όχι μόνο τη ζωή των συνανθρώπων μας, αλλά και τη δική μας.

– Έλα μωρέ τι να το κάνω το κράνος, προσέχω, μέχρι τη γωνία θα πάω, μη με πουν και φλώρο
– Εγώ προσέχω, ξέρω πόσο μπορώ να τρέξω..
– Θα κρατάω αγκαλιά μου το παιδί, δεν παθαίνει τίποτα…

Crash test με σχετικές μελέτες για τους πίσω επιβάτες, τα παιδιά στην αγκαλιά κλπ, μήπως έχετε δει κατά τύχη? Έτσι για την ενημέρωση δηλαδή, μιας και τα ξέρετε όλα! Με τι ταχύτητα και ορμή «φεύγει» ένα ανθρώπινο σώμα από το πίσω κάθισμα και πόσο πιο θανατηφόρο είναι ακόμα και όταν οι επιβάτες μπροστά είναι με ζώνη ασφαλείας, αερόσακους και όλα τα σχετικά προστατευτικά σε περίπτωση σύγκρουσης; Τα νούμερα θα σας τρομάξουν πραγματικά!

Για να μην αναφερθώ φυσικά στο κομμάτι των γονέων με τα νήπια η κ τα λίγο μεγαλύτερα παιδάκια, πάνω, πίσω, κι εγώ δεν ξέρω πως αλλιώς στις μηχανές στα σκούτερ κ τα υπόλοιπα δίκυκλα.

– Πως αλλιώς να πάω το παιδί μου σχολείο,  θα πει κάποιος….

Δε μπορεί να μην υπάρχει τρόπος, πραγματικά!

Δε μπορεί να κοστολογείται μια παιδική ζωή λιγότερο από ένα εισιτήριο λεωφορείου, ένα ταξί, ή ένα μισάωρο παραπάνω από το πρόγραμμα της καθημερινής μας μετακίνησης. Δε λέω, κανείς μας δεν είναι πλούσιος, αλλά τρόποι υπάρχουν αν θέλουμε να έχουμε στο τέλος παιδί να πηγαίνουμε στο σχολείο. Γιατί τη μοίρα μας δεν την ορίζουμε αλλά ας μην την προκαλούμε κιόλας….

Πολλοί μου έχουν πει ότι είμαι «απότομη» και απόλυτη σε κάτι τέτοια. Ότι τα παραδείγματα μου είναι λίγο «τρομοκρατικά»… Όταν όμως συμβεί κάτι, πιστέψτε με θα είναι πολύ πιο τρομοκρατικό, από το να σας το λέει απλά κάποιος συνάνθρωπος σας…. Όλα αυτά τα σήματα, οι «άγραφοι νόμοι» της ασφάλτου, δεν είναι για να τα αγνοούμε. Τα πράγματα δεν είναι τόσο «ελαφρά» όσο θέλουμε να νομίζουμε.

Είναι πραγματικά κρίμα να φεύγουμε για γιορτές, για διακοπές, για να περάσουμε καλά, και να ακούμε τραγικά πράγματα, να βιώνουμε άσχημες εμπειρίες, να «κλείνουν» άδικα σπίτια.

Λες κ  έχουμε ένα μικρό εμφύλιο πόλεμο…..
Λες και υπήρχε λόγος για όλο αυτό…..
Γιατί εγώ ήπια αλλά δε το αφήνω το όχημά μου να γυρίσω με ταξί, και μάλλον αυτός που χτύπησα μετά, δεν είχε ίδια αξία με αυτή της μηχανής μου….
Γιατί εγώ ξέρω…..
Προσέχω
Οι άλλοι……

Κι όταν το βλέμμα σου «πέσει» στο επίπεδο της ασφάλτου, όταν νιώσεις την άγρια κ ζεστή επιφάνεια της να σε αγγίζει, τότε έχεις καταλάβει ότι τίποτα δεν άξιζε όσο η ζωή σου, η σωματική σου ακεραιότητα,  ο άνθρωπος…..
Μην αφήνεις όμως να φτάσεις ως εκείνη τη στιγμή.
Που τίποτα δε μπορεί να διορθωθεί….

Κάνε ένα πείραμα.
Βρες ένα έρημο δρόμο.
Ξάπλωσε κάτω!
Νιώσε το συναίσθημα.
Σκέψου..
Θα ήθελες να ξανασηκωθείς από αυτή τη θέση;
Κι αν δεν μπορούσες;
Κι αν ήσουν εσύ ο υπεύθυνος για αυτή την κατάσταση σου, ή κάποιου άλλου ανθρώπου, δικού σου ή ξένου;

Τότε ίσως καταλάβεις πως η ζώνη δεν είναι ένας ενοχλητικός ήχος υπενθύμισης στο αυτοκίνητο σου, και θα πάψεις να την κουμπώνεις «κενή» για να μη σε ενοχλεί, θα συνειδητοποιήσεις ότι μεγαλύτερη αξία δεν είχε η μηχανή σου, αλλά το κράνος σου και ο προστατευτικός σου εξοπλισμός.
Θα δεις ότι δεν πειράζει αν αργήσεις δυο λεπτά να πας στο σπίτι, στη δουλεια στους φίλους σου, αλλά πειράζει περισσότερο να αργήσεις μια ολόκληρη ζωή…..
Ούτε είναι κακό να σεβαστείς το μηχανάκι που θα συναντήσεις μιας κ το αυτοκίνητο δεν είναι το μόνο υπολογίσιμο όχημα στον κόσμο….|

Κακό είναι να τα θεωρούμε όλα δεδομένα, να νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα, να πιστεύουμε ότι τα μπορούμε όλα!
Η οδήγηση δεν είναι «μαγκιά». Είναι συμπεριφορά.
Ας μη φερόμαστε λοιπόν, όπως δεν θέλουμε να μας φέρονται, και ας φυλάμε τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας με τον καλύτερο και συνετότερο δυνατό τρόπο.

Γιατί η ζωή είναι πολύ ωραία και πολύ μικρή για να την προσπερνάμε!