Είχα βρει ήδη το θέμα του επόμενου άρθρου μου. Ναι, είχε αρκετό πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό και λίγο από ανασφάλεια. Είμαι όμως στα Κουφονήσια και απέναντι μου βλέπω τη απόκοσμη Κέρος.
Πως μπορώ να γράψω για οτιδήποτε άλλο όταν το νησί απέναντι, σου αποπλανεί τη σκέψη, μακριά από τα πεζά, τα καθημερινά και τα μίζερα; Για τη Κέρο λοιπόν θα γράψω. Αξίζει περισσότερο λίγη μαγεία σε μια εποχή πηγμένη στη γκρίνια και στη φασαρία.
Είχα ακούσει για ένα νησάκι απέναντι από τη Νάξο και τα Κουφονήσια. Είχα ακούσει για τη Κέρο, η οποία είναι ένα νησί φάντασμα, χαρακτηρισμένο εξολοκλήρου ως αρχαιολογικός χώρος. Και να που τη βλέπω τώρα μπροστά μου. Μόνο που η Κέρος δε φαίνεται καθόλου «νησάκι». Κόβει κυριολεκτικά την ανάσα. Το μέγεθος της μοιάζει θεόρατο, ενώ οι ορεινοί της όγκοι μοιάζουν ολύμπιοι. Τα Κουφονήσια είναι απλά επίπεδες πλάκες μπροστά στη μεγαλοπρέπεια της Κέρου. Και μετά άρχισα να αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν ένα τέτοιο άνυδρο νησί, ορεινό και δυσκολία πρόσβασης από τις απόκρημνες ακτές του, έγινε λατρευτικό κέντρο και ισχυρό διαμετακομιστικό κέντρο της αρχαιότητας. Διάβασα μάλιστα ότι υπήρξε λατρευτικό νησιωτικό κέντρο σχεδόν ισάξιο της μαγικής Δήλου.
Επιπρόσθετα, στο νησί αυτό, βρέθηκε ένας τεράστιος θησαυρός κυκλαδικών ειδωλίων, φιαλών και αγγείων που δεν βρέθηκαν πουθενά αλλού στα πλουσιότερα νησιά της εποχής, όπως η Νάξος ή η Μήλος. Πηγαίνοντας παρακάτω τη μίνι έρευνα μου, ανακάλυψα ότι η Κέρος υπήρξε μέρος μια θαυμαστής μυσταγωγικής τελετής, στην οποία οι άνθρωποι εναπόθεταν σπασμένα, τα λατρευτικά τους ειδώλια, όταν εκείνα έπαυαν να είναι χρηστικά. Δεν ήταν επιτρεπτό να πετιέται ένα ιερό αντικείμενο, αντάξιο των σημερινών εικόνων, οπότε όταν αυτά έπαυαν να είναι λειτουργικά, οι ιδιοκτήτες τους τα εναπόθεταν με τιμές στο ιερό χώμα της Κέρου, ενός ιδιότυπου λατρευτικού αποθετηρίου, όπου «κοιμούνταν» οι μνήμες και οι ευχές, οι προσδοκίες και οι ελπίδες που κουβαλούσαν τα ειδώλια εκείνα. Αναμενόμενο λοιπόν, η Κέρος να αποτελέσει ένα τακτικό πέρασμα ανά τους αιώνες. Αφού οι αρχέγονη θρησκεία ξεχάστηκε, το νησί επισκέφτηκαν οι λαθρανασκαφείς και τα μυστικά του σκόρπισαν στον κόσμο όλο. Η Κέρος έμεινε εκεί, ήσυχη και μακάρια. Γιατί να ζητήσει την προσοχή των νεοελλήνων, όταν μπορεί να κοιμάται στις δάφνες του παρελθόντος της;
Πόσοι άραγε να γνωρίζουν το πόσο σημαντική είναι η ιστορία της Κέρου για την ερμηνεία της πορείας του ελληνικού κόσμου; Πόσοι άραγε να ξέρουν την ύπαρξη της ίδιας της Κέρου; Και στη τελική πόσοι θα ήταν εκείνοι που θα συγκινούνταν από αυτή την ιστορία; Όταν όμως φτάσεις στην απέναντι ακτή και θα δεις το νησί κάτω από το σκοτάδι, θα αντιληφθείς ότι κάτι είναι εκεί. Είναι η ελληνική ελπίδα και η μνήμη που πέρασαν στη λήθη γιατί θελήσαμε να τις θάψουμε εκεί. Εκεί είναι ακόμα. Μας αγνοούν, αλλά μας περιμένουν να τις βρούμε πάλι.
