Κάπου εκεί, Σάββατο βράδυ στην Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος του 87, ακούστηκε το πρώτο κλάμα, αποτέλεσμα πίεσης και αγώνα για έξοδο στον ελεύθερο αέρα, από το μέχρι τότε υγρό περιβάλλον που μου ήταν τόσο γνώριμο, οικείο και ασφαλές. Είναι η χρονική στιγμή που για πρώτη φορά, έστω και άτυπα ο «μεγάλος εφέτης» δίνει το παράγγελμα, και η σφυρίχτρα ηχεί στα αυτιά μου για την έναρξη πολλών αγώνων από τους μετέπειτα που θα ακολουθήσουν στην καθημερινότητα μου.

Κανείς φυσικά δεν θα περίμενε ότι η επαφή μου με τον αθλητισμό θα ήταν για μένα εφαλτήριο πολλών επιλογών για μικρά και μεγάλα βήματα στην ζωή μου. Αν και όχι τόσο ζωηρή προσωπικότητα, προσπαθούσα πάντα να κάνω αισθητή την παρουσία μου, περισσότερο δια μέσου της επικοινωνιακής επιρροής που ασκούσα στους ανθρώπους γύρω μου. Παίζοντας ανέμελα στις γειτονιές και τις παιδικές χαρές, ζούσα διαρκώς στον δικό μου μικρόκοσμο έντονα. Τα παιδιά της απέναντι πολυκατοικίας είχαν την δίκη τους ομάδα και ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος. Άλλοτε μας διέκρινε η ευγενής άμιλλά και άλλοτε ο ιδιαίτερα σκληρός χαρακτήρας μας, καθότι είμασταν από την μια προσωπικότητες με διαφορετικές καταβολές και αντιλήψεις, διαφορετικό πνεύμα συνεργασίας, από την άλλη ο στόχος ήταν κοινός για κάθε ομάδα, η υπέροχη έναντι των “αντιπάλων” μας. Έτσι λοιπόν το να τρέχω συνεχώς στις αλάνες παίζοντας τα παιδικά παιχνίδια της εποχής με τους πρώτους “συναθλητές” μου, υπήρξε η ώθηση στο να καλλιεργώ με αυτόν τον τρόπο, έμμεσα και άμεσα, τις αθλητικές μου ικανότητες.

Κοντά στην ηλικία των 5 ετών η σφυρίχτρα ηχεί πραγματικά και έντονα, για πρώτη φορά μπαίνουν κανόνες στο άναρχο παιχνίδι που μέχρι τότε κυριαρχούσε στο μυαλό μου. Υπήρχε αρχηγός και καθοδηγητής στην ομάδα και οργανωμένο σχέδιο δράσης. Από τότε ξεκινάει ένα ταξίδι μέσα από τον αθλητισμό του υγρού στίβου, πρώτιστος ως κολυμβητής και αρκετά αργότερα ως αθλητής υδατοσφαίρισης (water polo).
Η καθημερινή προπονητική διαδικασία προβάλλεται μέσα από τις αναμνήσεις μου σαν ταινία μικρού μήκους, με τις δυσκολίες και τα ευεργετήματά της, τις πίκρες και τις χαρές της, τους κόπους, τις θυσίες αλλά και τα αμέτρητα συναισθήματα και τις υπέροχες στιγμές που μόνον ο αθλητής μπορεί να ζήσει. Στόχος του προπονητή μου ήταν κυρίως η ανάπτυξη εσωτερικών κινήτρων που να συνδυάζονται µε την έμφυτη περιέργειά μου, τα κίνητρα της αυτενέργειας, της αυτοπεποίθησης, της συνεργασίας και κοινωνικής αναγνώρισης και τα κίνητρα των διαπροσωπικών σχέσεων. Ήταν ο μέντορας μου! ο άνθρωπος που κατάφερε να ξυπνήσει την εξερευνητική μου διάθεση σε τέτοιο βαθμό ώστε να πιέσω τον εαυτό μου στο επόμενο βήμα. Ομαδικά αθλήματα σαν αυτό, καλλιεργούν και γυμνάζουν και σώμα και πνεύμα, αφού οι δεξιότητες που δουλέψαμε σε ομαδικό επίπεδο, όπως η δημιουργικότητα και η αυτοεκτίμηση μας ανέπτυξαν αγάπη για την γνώση, συνεργασία και θετική ψυχολογία.

Οι επιτυχίες πολλές, οι αγώνες περισσότεροι. Οι προετοιμασίες συνεχείς, οι ώρες της μοναξιάς και της κουβέντας με τον εαυτό σου ατελείωτες. Τα συναισθήματα και οι εμπειρίες εντυπώνουν σενάρια και γεννούν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια η απογοήτευση για κάθε αποτυχία της ομάδας, σε αγώνα που το αποτέλεσμα ήταν στην αρχή “άδικο”, μετά από λίγο “άνισο” και τελικά, ύστερα από ομαδική σκέψη και ανάλυση, “ακριβές”. Από την άλλη, μια φράση στα αυτιά μου, από την ταινία του Rocky Balboa, «δεν έχει να κάνει με το πόσο σκληρά χτυπάς, αλλά με το ποσό σκληρά μπορείς να δεχτείς ένα χτύπημα και να σηκωθείς συνεχίζοντας  να προχωράς μπροστά».

Κι όλα αυτά τα μεγαλειώδη δεν θα σ’ αφήσουν ποτέ να σκύψεις το κεφάλι, σε κανένα στραβοπάτημα, αλλά θα σε κάνουν να σκεφτείς, «πόσο ευλογημένος και τυχερός είμαι που ζω όλο αυτό».

Και τότε το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, όταν στο πρόσωπό σου κατοπτρίζονται όλα τα ιδεώδη που ένας αθλητής οφείλει να πρεσβεύει και να υπηρετεί. Το ήθος και τα ιδανικά, την περηφάνια, τη δόξα, το μόχθο και τόσα άλλα μικρά και μεγάλα, διδαχές σκληρές, λιτά κι απέριττα ειπωμένες: “μην ρωτάς αν θα νικήσουμε η θα νικηθούμε, αν θα επικρατήσουμε ή θα συντρίβουμε, αν θα αγαπήσουμε βαθιά ή θα αγαπηθούμε, απλά πολέμα!”