“Βρικόλακες” του Ερρίκου Ίψεν, απόδοση-σκηνοθεσία: Αναστασία Παπαστάθη, πρωταγωνιστούν: Σοφία Αγγελικοπούλου, Μιχάλης Καλιότσος, Αναστασία Παπαστάθη, Θοδωρής Σκούρτας, Νεκτάριος Φαρμάκης.
Μια οικογένεια με σκοτεινά μυστικά, μια κοινωνία που κάνει τα στραβά μάτια στην αμαρτία, καταδικάζοντας όμως τους αμαρτωλούς, η κληρονομιά της δυστυχίας και τα λάθη των γονιών που στοιχειώνουν τα παιδιά τους αποτελούν τον πυρήνα ενός από τα πλέον αγαπημένα μου έργα του Ίψεν, που πραγματεύεται με έναν περίτεχνα απλό τρόπο τα φαντάσματα του παρελθόντος που ζουν μέσα μας και μας εξαναγκάζουν να γίνουμε αυτό που απεχθανόμαστε.
Η Αναστασία Παπαστάθη υπογράφει μία ολόσωστη, κλασική απόδοση του εξαιρετικού αυτού έργου, δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην ουσία και στο ύφος του κειμένου, τα οποία ακολουθεί πιστά, αποφεύγοντας ωστόσο την παγίδα της ναφθαλίνης που ελοχεύει σε “ακαδημαϊκά” ανεβάσματα. Πέραν της ίδιας της απόδοσης στα Ελληνικά, η οποία αποδίδει το πνεύμα της εποχής χωρίς να γίνεται επιτηδευμένα καθαρευουσιάνικη, αυτή καθ’ εαυτή η σκηνοθεσία ακολουθεί την ίδια οδό, παραμένοντας “εποχής” αλλά με έναν αέρα σύγχρονο -φανταστείτε κάτι σαν τις παραγωγές εποχής του BBC που αποδίδουν στην εντέλεια τις χωροχρονικές συνθήκες αλλά με άποψη και ερμηνείες που βασίζονται στο σήμερα.
Ο σκηνικός διάκοσμος και τα κουστούμια της Κυριακής Πανούτσου, συντροφιά με τους φωτισμούς που σχεδίασε η ίδια η σκηνοθέτις, ενισχύουν την ατμόσφαιρα του τόπου και του χρόνου, υπογραμμίζοντας διακριτικά και τις δεμένες άρτια μεταξύ τους ερμηνείες ενός καστ που αξίζει και με το παραπάνω το ένθερμο χειροκρότημα του φινάλε.
Η Αναστασία Παπαστάθη κρατά για τον εαυτό της τον ρόλο της αρχόντισσας Άλβινγκ που προσπαθεί να περισώσει το κύρος του ονόματος της οικογένειας (και τις δικές της τύψεις και ενοχές) με την ανέγερση ενός ορφανοτροφείου στη μνήμη του άσωτου συζύγου της, στο πλευρό του οποίου γνώρισε μόνο τη δυστυχία. Με περηφάνια στη φωνή και ένα σπάσιμο εσωτερικό από την κούραση και τον πόνο μιας ζωής, η κυρία Άλβινγκ κρατά το σπιτικό της και ολόκληρο το έργο στους γερμένους από τα βάρη της ύπαρξής της ώμους της, με τόνο που πλημμυρίζει αυτοπεποίθηση, η οποία μετακυλίεται σε συστολή για να γεμίσει αργότερα από στοργή απέναντι στον γιο της.
Η επιστροφή του πολυαγαπημένου της Όσβαλντ στο σπιτικό του τη γεμίζει χαρά, όμως οι δικές του σκιές είναι που οδηγούν το δράμα. Αφοπλιστικός ο Νεκτάριος Φαρμάκης, χαρίζει στον Όσβαλντ τη νεανική ορμή που απαιτεί η ηλικία του, το πάθος για τον έρωτα και μαζί ένα βλέμμα θολό, που δεν μπορεί να κρύψει την τρικυμία που ζει μέσα στο μυαλό του και που θα τον οδηγήσει εν τέλει σε αυτό το βαθιά σπαρακτικό και συγκινητικό φινάλε.
Μάρτυρας, τιμωρός και θύμα της δικής του εμμονής στο καθήκον και στις επιταγές της Εκκλησίας, ο Πάστορας Μάντερς κυριαρχεί τόσο στην παράσταση όσο και στη ζωή των ηρώων της, στο πρόσωπο του Θοδωρή Σκούρτα που βαδίζει αποφασιστικά στα όρια του χαρακτήρα που υποδύεται με ανεπαίσθητους υπαινιγμούς ανθρωπιάς, πίσω από το προσωπείο που του επιβάλλει το κουστούμι και η θέση του.
Ο Μιχάλης Καλιότσος, εισβολέας κυριολεκτικά στη κατοικία των Άλβινγκ, είναι εξαιρετικός στον απαιτητικό ρόλο του καιροσκόπου και βαθιά ανήθικου Ένγκστραντ, με παίξιμο που το χαρακτηρίζει η κουτοπονηριά, με την οποία καλύπτει το πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει (αυτός κι αν βγήκε από σήριαλ του BBC).
Με χορογραφημένα τα κουτσά του βήματα και κάποιες συλλαβές στριγκιές στα ακράτητα ψέματα που ξεστομίζει, μεταμορφώνεται στον πατέρα-εφιάλτη της ψυχοκόρης των Άλβινγκ, της Ρεγγίνας, η οποία στην ερμηνεία της Σοφίας Αγγελικοπούλου συναντά τον ιδανικό συνδυασμό ευαισθησίας, νεανικής ελπίδας και ηθικής συστολής, έως ότου μεταβεί στη συντριβή που κουβαλά η αποκάλυψη της αλήθειας στο φινάλε.
• Θέατρο RADAR – Πλατεία Αγίου Ιωάννη & Πυθέου 93, Νέος Κόσμος
Παραστάσεις: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00.
