“Η μητέρα του σκύλου” από το βιβλίο του Παύλου Μάτεσι, διασκευή: Υρώ Μανέ, Κατερίνα Γιαννάκου, σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης, πρωταγωνιστούν: Υρώ Μανέ, Σπύρος Μπιμπίλας, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Τάνια Τρύπη, Νίκος Ορφανός, Μαριαλένα Ροζάκη, Γιάννης Βασιλώττος, Νικόλ Δημητρακοπούλου, Ειρήνη Θεοδωράκη, Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου, Στράτος Νταλαμάγκος, Γιώργης Παρταλίδης.
Η σπαρακτική Ραραού, μία από τις πλέον εμβληματικές γυναικείες φιγούρες της ελληνικής λογοτεχνίας, μεταφέρεται στη σκηνή σε μια παράσταση αυθάδικη, συγκινητική και ταυτόχρονα φιλόξενα λαϊκή και αγαπησιάρικη, που ταξιδεύει με μπρίο από το δράμα στην κωμωδία και από εκεί σε λαμπερά μουσικά ξεσπάσματα.
Η αφήγηση μιας ζωής που κύλησε στον πόνο αλλά που την έσωσε η παραίσθηση, δίνει την ευκαιρία στην Υρώ Μανέ να αναπαραστήσει όχι μόνο τη Ραραού αλλά και την Ελλάδα ολόκληρη μέσα στα χρόνια, παρέα με άξιους συναδέλφους της που ζωντανεύουν την αφήγηση σε μια σειρά από ζωντανές μνήμες που παρεμβάλλονται στον μονόλογο. Δύσκολο το εγχείρημα και απαιτητικό καθώς καλείται να εξυπηρετήσει μια ολόκληρη σειρά από δραματουργικές ακροβασίες ώστε να διατηρήσει στο ακέραιο το πνεύμα και το ύφος του συγγραφέα αλλά και να περάσει στο ευρύ κοινό ως μεγάλο θέαμα.
Ο Κώστας Γάκης φαίνεται πως βρήκε τις χρυσές αυτές ισορροπίες και παρέδωσε, από τον περασμένο χειμώνα κιόλας στο Ακροπόλ, αλλά και στην τρέχουσα καλοκαιρινή περιοδεία, μια παράσταση-ποταμό, που ξέρει πώς να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές των θεατών, μιλώντας για μνήμες και καθοριστικές στιγμές μιας ολόκληρης χώρας διαμέσου των εποχών.
Η Ραραού θα μπορούσε να είναι η ίδια η Ελλάδα, παρατημένη, προδομένη, αντικείμενο χλεύης και εκμετάλλευσης, η οποία όμως δεν το έβαλε ποτέ κάτω και κατόρθωσε όχι απλά να επιβιώσει, αλλά και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της, έστω και σε μικρογραφία, έστω και με φτιασίδια και υφάσματα από φτωχικό βεστιάριο. Η Υρώ Μανέ έχει τον τρόπο, το συναίσθημα και την έμπειρη μανιέρα να “μιλάει” με απλό τρόπο για σημαντικά και στενόχωρα θέματα στο κοινό που βρίσκεται ενώπιον μιας ιδιαίτερα φωτεινής και ψυχαγωγικής παράστασης, η οποία με τη σειρά της κρύβει σκιές αγωνίας, πίκρας και απώλειας.
Μέγας αρωγός σε αυτό ο Σταμάτης Κραουνάκης που με τη μουσική του και τα τραγούδια του υπογραμμίζει την ευρύτερη χαρμολύπη της ζωής των ηρώων αλλά και της δικής μας, συντροφιά με τα σκηνικά της Άσης Δημητρολοπούλου, τους φωτισμούς του Περικλή Μαθιέλλη, τα κοστούμια της Χαρά Τσουβαλά και τις χορογραφίες της Φαίδρας Νταϊόγλου που όλοι μαζί συνεισφέρουν σε αυτό το αμάλγαμα μεγάλου, λαϊκού θεάματος και δραματοποιημένης πεζογραφίας, ενός κειμένου που από μόνο του εκφράζει όλη τη δύναμη μέσα από τις λέξεις.
Ο πολυπληθής θίασος της “Μητέρας του σκύλου” αποδεικνύεται άξιος συνοδοιπόρος της Ραραούς όπως την εκφράζει η Υρώ Μανέ, τόσο στα μέρη συνόλου όσο και στις επί μέρους σκηνές, που μολονότι άνισες μεταξύ τους, όλες μαζί συνθέτουν το παζλ αυτής της αλλόκοτης αλλά τόσο παθιασμένης γυναίκας που τόλμησε τα πάντα για να διεκδικήσει μια σταλιά ψυχή.
Προσωπικοί μου αγαπημένοι από το καστ ο Γιάννης Βασιλώττος που ξεχωρίζει ακόμα και σε σκηνές πλήθους, ο Γιώργης Παρταλίδης στο στιγμιότυπο του ιταλού στρατιώτη και φυσικά ο Παναγιώτης Μπουγιούρης που έχει την έμφυτη ικανότητα να αναδεικνύει χωρίς ίχνος υπερβολής τον ρόλο και τον χαρακτήρα που αναλαμβάνει, ανεξαρτήτως μεγέθους και πλαισίου.
