to top

Οθόνες κάτω από τα αστέρια – Άνοιξις

Οθόνες κάτω από τα αστέρια - Άνοιξις

Με ιστορία χρόνων, η Άνοιξις πρωτολειτούργησε στα χρόνια του ’50 και έμεινε ανοιχτή μέχρι και το 2008. Συνοικιακός κινηματογράφος όμορφης αισθητικής, στο Νέο Ηράκλειο, κρυμμένος μέσα σε μια ήσυχη γειτονιά, 10 λεπτά περίπου με τα πόδια από το σταθμό του Ηλεκτρικού. 

Ευτυχώς, όμως, το 2012 λειτούργησε και πάλι, ανακαινισμένη, προσφέροντας μια όμορφη επιλογή για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, ενώ πρόσφατα μπήκε στην αλυσίδα Θερινά Σινεμά.

 

 

Μια συμπαθέστατη πρόσοψη, κομψά φωτισμένη και με όμορφη φωτεινή επιγραφή υποδέχεται τους επισκέπτες, παρέα με μια μικρή βεράντα όπου μπορείτε να καθίσετε έως ότου ξεκινήσει η προβολή. Το ταμείο βρίσκεται στα αριστερά της εισόδου που οδηγεί σε μια όμορφη αίθουσα, μίνι-πράσινο κήπο, χωμένη ανάμεσα σε πολυκατοικίες. Στο πίσω μέρος υπάρχει το σκεπασμένο από ομπρέλες ξύλινο ντεκ, με καναπέδες ή υπερυψωμένα σκαμπώ δίπλα σε μπάρα. Στην υπόλοιπη αίθουσα, οι άνετες πολυθρόνες με επαρκέστατο χώρο για τα πόδια συνοδεύονται από πολλά τραπεζάκια και μάλιστα με τασάκια μέσα στα οποία υπάρχει δυόσμος για τη μυρωδιά, λεπτομέρεια που βρήκα πολύ χαριτωμένη. Το μπαρ είναι αξιοπρεπέστατο, με όλα τα αναμενόμενα συν ποικιλία από αλκοόλ. Η αίσθηση που αποπνέει η Άνοιξις είναι ενός φροντισμένου χώρου με ατμόσφαιρα οικογένειας που σε υποδέχεται στο σπιτικό της, γεγονός που ενισχύεται και από τους ευγενέστατους και φιλικότατους ανθρώπους του κινηματογράφου.

Η οθόνη αναλογικά με το χώρο φαντάζει πιο μεγάλη από όσο ήδη είναι και η ψηφιακή προβολή εξασφαλίζει φωτεινή και λαμπερή εικόνα. Ο στερεοφωνικός ήχος, προφανώς λόγω της στενής γειτνίασης με τις πολυκατοικίες, παίζει σε ικανοποιητική ένταση, αλλά επιμερισμένος στα περιφερειακά ηχεία.

• Άνοιξις – Ευριπίδου 19, Νέο Ηράκλειο

Μάνος Θηραίος

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι γύρω από τα Κάτω Πατήσια όπου γεννήθηκα και ζω υπήρχαν πολλοί κινηματογράφοι, το ότι είμαι μοναχοπαίδι ή ότι οι γονείς μου είχαν πάρει είδηση πως τους άφηνα στην ησυχία τους όταν έβλεπα ταινία. Κάπου εκεί πάντως έγινε η ζημιά, στα σίγουρα. Κι όσο, μεγαλώνοντας, ανακάλυπτα πως το σινεμά ήταν κάτι περισσότερο από περιπέτειες, κωμωδίες, από την Αλίκη ή την Έλενα Ναθαναήλ εκείνο το καλοκαίρι, τόσο μεγάλωνε και το ταξίδι. Πάντα γούσταρα να βλέπω ταινίες κι ύστερα να τις αφηγούμαι στους δικούς μου ανθρώπους. Κι ας μην τους γνώριζα όλους με το όνομά τους.

A
A
 Photos
A
 Followers
A
 Following