ΜΙΑ ΖΩΗ – Ο Μονόλογος μιας Μοδίστρας, κείμενο – σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, με την Νένα Μεντή, στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης. 

Μια ηλικιωμένη μοδίστρα έρχεται αντιμέτωπη με κομμάτια της ζωής της καθώς μαζεύει ρούχα από το ατελιέ της για να μετακομίσει. Η προσωπική της ιστορία συναντά κομμάτια από την ιστορία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας. Μόνιμη συντροφιά στο ταξίδι των αναμνήσεων της, τα τραγούδια που σημάδεψαν γεγονότα και στιγμές της πορείας της.

 

 

• Δε θέλω να γράφω για παραστάσεις, γιατί πάντα θα πιστεύω ότι το έργο ενός καλλιτέχνη, είτε σου αρέσει είτε όχι, δε μπορείς να το κρίνεις, είναι μια ματιά, μια άποψη, που αν εσένα δεν σε εκφράζει, προχώρα πιο κάτω. Και όταν πριν χρόνια σε μια εικαστική έκθεση, ρώτησα τον γκαλερίστα, πως ορίζεται η τέχνη, τι είναι τέχνη – χωρίς δεύτερη σκέψη – μου απάντησε ότι τέχνη, είναι οτιδήποτε σου προκαλεί συναίσθημα – και το κράτησα.

 

Κατεβαίνοντας στο μικρό Ιλίσια Βολανάκης, για να παρακολουθήσω την παράσταση ΜΙΑ ΖΩΗ – Ο Μονόλογος μιας Μοδίστρας, με την Νένα Μεντή, μου ήρθε στο μυαλό η τελευταία φορά που την είχα δει σε αυτό το θέατρο, πριν χρόνια, στην πρώτη εβδομάδα της Ευτυχίας. Καταλαβαίνω γιατί επέλεξαν αυτό το θέατρο, για το συγκεκριμένο κείμενο, το ένιωσα στην αρχή, όταν η πρώτη συνομιλία της Μεντή, δένει απίστευτα με ότι προηγούμενο – no spoilers. Άδικο για όσους δε το προλάβουν σε αυτό το θέατρο, άδικο να μην νιώσεις σαν ότι ήσουν χθες εκεί και έβλεπες την Ευτυχία και ήρθες σήμερα να δεις την Μοδίστρα. Δίκαιη όμως η επιλογή.

Δεν θέλω να αδικήσω το κείμενο, ούτε την σκηνοθετική μαεστρία του Ζουλια, αλλά κάποια στιγμή, έπιασα τον εαυτό μου απλά να παρατηρεί την μορφή της Νενας Μεντή, να υπάρχει στο χώρο και αυτό μου έφτανε. Κάπου ανάμεσα στα φώτα και το κείμενο, σε κάποιες μικρές παύσεις, έβλεπες μια φιγούρα να λέει τόσα πολλά, χωρίς να ακούγεται ανάσα. Ήμουν πρώτη σειρά και σε ένα σημείο της παράστασης, η Μεντη κάθεται στο ένα μετρό απέναντι μου και μιλάει, μου μιλάει και θέλω να της πω ευχαριστώ, αλλά δε τολμώ να κουνηθώ. Ίσως κάποια στιγμή, να την πετύχω στο νησί και να της ζητήσω να την κάνω μια αγκαλιά και να της το πω, τόσο απλά. Η Νένα Μεντή κάνει καλό στην ψυχή μας και ο Ζούλιας το ξέρει..

Το κείμενο του Ζούλια εξαιρετικό, η ιστορία μιας γυναίκας – μοδίστρας όμως, έχει σημασία – που θα μπορούσε να είναι η γιαγιά μου, η δική σου γιαγιά, με ανθρώπους γύρω της που σχεδόν τους γνωρίζεις, τους έχεις κάπου γύρω σου με άλλα ονόματα, με καλλιτέχνες που θαύμαζες και θαυμάζεις ακόμα αλλά και αναφορές στη σύγχρονη Ελλάδα, χωρίς να σκεφτείς οτι πάει να σου κουνήσει το δάχτυλο, αλλά να σου πει πολύ απλά, σε βλέπω.

 

• O Πέτρος Ζούλιας και η Νένα Μεντή συναντιούνται ξανά στη σκηνή, γράφει το δελτίο τύπου και εγώ αναρωτιέμαι, είχαν χαθεί ποτέ; Σα να βρήκε ο ένας τον άλλον πριν χρόνια, και αποφάσισαν ότι μαζί θα αλλάξουν τα πράγματα και το έκαναν. 

 

• Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης – Παπαδιαμαντοπούλου 4
Παράστάσεις: Πεμ στις 19:00, Παρ & Σαβ στις 21:00, Κυρ στις 18:00.