“Forget me not” του Τρίσταν Μπερνέις, μετάφραση-δραματουργία-σκηνοθεσία-ερμηνεία: Μυρτώ Γκόνη & Κωνσταντίνος Μπιμπής.
Η Μυρτώ και ο Κωνσταντίνος γνωρίζονται τυχαία στο εστιατόριο όπου εκείνος παίζει μουσική, ερωτεύονται, παντρεύονται, ζουν όλη τους τη ζωή μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα, όχι όμως απαραίτητα με τη συγκεκριμένη σειρά.
Γραμμένο το 2018 από τον Τρίσταν Μπερνέις, βραβευμένο συγγραφέα, ηθοποιό και κατά πολλούς το νέο παιδί-θαύμα του βρετανικού θεάτρου, το “Forget me not” (“Old fools” είναι ο πρωτότυπος τίτλος) αποτελεί το σπαρακτικό πορτραίτο μιας σχέσης μέσα από το πρίσμα της μνήμης ή αλλιώς την εξιστόρηση μιας ολόκληρης ζωής μέσα σε 75 λεπτά θεατρικού χωροχρόνου. Γραμμένο ως συρραφή από σύντομες σαν θραύσματα της μνήμης εικόνες, χωρίς χρονολογική σειρά πέραν της αρχής και του (ας πούμε) τέλους, βάζει σταδιακά στη θέση τους τα κομμάτια ενός παζλ που συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα, όσο θαμπή και ξεθωριασμένη κι αν μοιάζει στο κατακερματισμένο μυαλό αυτού του άνδρα που αγάπησε τόσο πολύ και αγαπήθηκε άλλο τόσο.
Η πρεμιέρα του στο Southwark Playhouse του Λονδίνου συγκίνησε βαθύτατα κοινό και κριτικούς για την ευθύτητα, την ειλικρίνεια και τη γενναιότητα της γραφής του, έτσι όπως ανακαλύπτει το τραγικό και το σπουδαίο μέσα στο τετριμμένο.
Τα παραπάνω και άλλα τόσα υπέροχα συμβαίνουν στη σκηνή του θεάτρου Αλάμπρα, όπου ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και η Μυρτώ Γκόνη παρουσιάζουν αυτό το συναισθηματικό και εμπνευσμένο μπιζουδάκι, το οποίο επιμελήθηκαν στη δημιουργική του ολότητα. Μεταφέροντας τον τόπο και τα πρόσωπα στα καθ’ ημάς, η “Μυρτώ” και ο “Κωνσταντίνος” της παράστασης περιδιαβαίνουν στον χρόνο και στον χώρο με αψεγάδιαστη λιτότητα, σύμπνοια και αρμονία που προσδίδουν έναν βαθύτατο ρεαλισμό στο “τετριμμένο” της αφήγησης, μετατρέποντας τη σκηνή του θεάτρου σε οθόνη που παίζει σε λούπα αποσπάσματα της ζωής τους που οι ίδιοι θαρρείς είχαν γυρίσει με οικιακή βιντεοκάμερα.
Με εξαιρετική ερμηνευτική ταυτότητα και σκηνική χημεία που υπερβαίνουν τα όρια της υποκριτικής για να εισέλθουν σε μια σπαρακτική αληθοφάνεια, ο “Κωνσταντίνος” Μπιμπής και η “Μυρτώ” Γκόνη παρασύρονται με δεξιότητα και αυτοέλεγχο στη δίνη του χωροχρόνου που προτάσσει το κείμενο του “Forget me not”, μεγαλώνοντας ή μικραίνοντας σε ηλικία, είτε πιο ώριμοι ή πιο αφελείς, τραυματισμένοι ή βαθύτατα αθώοι, και όλα αυτά χωρίς ίχνος επιτήδευσης πέραν κάποιων διακριτικών υπαινιγμών στο βλέμμα ή και στο ηχόχρωμα της φωνής.
Μοναδικά φωτεινά σημεία οι δυο τους μέσα στο κατάμαυρο της σκηνής με τα θολά κάτοπτρα που αντιστρέφουν τις ζωές, αλλοιώνοντας το σήμερα έναντι του χθες (σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού), κάτω από έναν φωτισμό (Νίκος Βλασόπουλος) που θαρρείς πως τρεμοσβήνει όπως και οι μνήμες, η ιστορία ξετυλίγεται με εικόνες ταχύτατες που όμως φαντάζουν σπουδαίες και μεγάλες και καταλυτικές, κι ας εναλλάσσονται μέσα σε δευτερόλεπτα, “χορογραφημένες” στον ρυθμό της μουσικής του Γρηγόρη Ελευθερίου, που ορίζει τον χρόνο και τη στιγμή, σαν μετρονόμος και μαζί παλμός καρδιάς και ηχητικός φάρος που κρατά το χαμένο μυαλό δεμένο ακόμα με την πραγματικότητα.
Συγκλονίζει η ροή της παράστασης Forget me not, για την τεχνική και τη συναισθηματική της υπεροχή, καθώς μέσα από την ευρηματική γραφή του Τρίσταν Μπερνέις ανακαλύπτεις σιγά-σιγά την αλήθεια και το γιατί, μέχρι το απίστευτης δυναμικής και αλύπητα συγκινητικού φινάλε όπου πλέον αντιλαμβάνεσαι συντετριμμένος το πρίσμα μέσα από το οποίο παρακολούθησες όλα όσα προηγήθηκαν.
Και δεν μένουν παρά αυτές οι τρεις λέξεις, “Μην με ξεχάσεις”, που αντηχούν σαν κραυγή βουβή που δεν ειπώθηκε ποτέ, παρά μόνο αντηχεί στο μαύρο της σκηνής και στο σκοτάδι ενός μυαλού φυλακισμένου στη σιωπή, αλλά κατά πως φαίνεται, ουδέποτε στη λήθη. Αυτό που σίγουρα πάντως δεν ξεχνιέται είναι η παράσταση.
• Θέατρο Αλάμπρα – Στουρνάρη 53, Πολυτεχνείο
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
