“Ωραία μου κυρία”, κείμενο-στίχοι: Άλαν Τζέυ Λέρνερ, μουσική: Φρέντερικ Λόου, απόδοση κειμένου & στίχων-σκηνοθεσία: Θέμις Μαρσέλλου, πρωταγωνιστούν: Ντέμυ, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Τάκης Παπαματθαίου, Θοδωρής Κατσαφάδος, Ίαν Στρατής. Συμμετέχουν: Ειρήνη Αγγελοπούλου, Μαρία Βασιλάτου, Έλενα Γεώργα, Ντόρα Γκέγκα, Πάνος Δεσινιώτης, Ραφαήλ Κριτούλης, Ασπασία Λαιμού, Πάνος Μαλακός, Ηλίας Μανιατόπουλος, Στέργιος Περτσινίδης, Μάριος Πετκίδης, Εύα Σταμάτη, Λεωνίδας Στάμου, Δανάη Τσούμου, Θέμις Μαρσέλλου.
Όταν ο καθηγητής γλωσσολογίας Χένρυ Χίγκινς γνωρίζει έξω από το Κόβεντ Γκάρντεν την Ελάιζα Ντούλιτλ, που πουλάει ρακένδυτη λουλούδια στον δρόμο, γοητεύεται από τη γλωσσική της αμάθεια και τη λαϊκή της καταγωγή. Ορμώμενος από τον έμφυτο ελιτισμό του αλλά και από την ανάγκη του να αποδείξει για ακόμα μια φορά τις ικανότητές του, βάζει στοίχημα με τον νέο του φίλο, τον Συνταγματάρχη Πίκερινγκ, πως με τη σωστή φωνητική καθοδήγηση θα μπορέσει, μέσα σε έξι μήνες, να μεταμορφώσει αυτήν τη λαϊκή κοπέλα σε πραγματική κυρία, άξια να συναναστραφεί την υψηλή κοινωνία χωρίς να προκαλεί την παραμικρή υποψία για το παρελθόν της.
Το θεατρικό έργο “Πυγμαλίων” του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, γραμμένο το 1913, μεταφέρθηκε στο σινεμά το 1938 και φαίνεται πως η ταινία ήταν αυτή που έδωσε την έμπνευση για το εμβληματικό πλέον μιούζικαλ που πλέον αποτελεί μια μεγάλη στιγμή του μουσικού θεάτρου. Η “Ωραία μου κυρία” έκανε πρεμιέρα το 1956 στο Μπρόντγουέυ, σπάζοντας κάθε προηγούμενο έως τότε ρεκόρ αριθμού παραστάσεων, παραμένοντας στη σκηνή για περίπου 6,5 χρόνια (2.717 παραστάσεις), ενώ αντίστοιχα θεαματική υπήρξε και η επιτυχία του στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου όπου συμπλήρωσε 2.281 παραστάσεις μετά από 5,5 χρόνια.
Ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία του, που στον απόηχο των τελευταίων ημερών του στο θέατρο, το έργο μεταφέρθηκε το 1964 από τον Τζωρτζ Κιούκορ στο σινεμά, σε μια μεγαλοπρεπή και επίσης εμβληματική ταινία με τον Ρεξ Χάρισον να επαναλαμβάνει τον ρόλο του κυρίου Χίγκινς που είχε πλάσει στη σκηνή τόσο της Νέας Υόρκης όσο και του Λονδίνου παρέα με την Τζούλι Άντριους, την οποία όμως στο σινεμά αντικαθιστά η Ώντρεϋ Χέπμπορν που συναρπάζει ως Ελάιζα Ντούλιτλ σε έναν από τους λαμπερότερους ρόλους της καριέρας της.
Στην Ελλάδα, με τον ρόλο της Ελάιζα έχει ταυτιστεί μοναδικά η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η οποία όχι μόνο είχε παρουσιάσει εξαιρετικά το αγαπημένο μιούζικαλ, αλλά είχε ξεκινήσει και τη θεατρική της καριέρα με τον συγκεκριμένο ρόλο, στον “Πυγμαλίωνα” του Κώστα Μουσούρη το 1958.
Πριν από λίγες εβδομάδες, η λαμπερή “Ωραία μου κυρία” φωτίζει τη σκηνή του μεγαλοπρεπούς Παλλάς, σε μια παράσταση που ανέβασε με γνώση, μεράκι, κέφι και αυτaπόδεικτα με ικανότητα διαχείρισης ενός μεγάλου θεάματος, η Θέμις Μαρσέλλου, που καθόλου υπερβολικά είναι ό,τι κοντινότερο σε Γουέστ Εντ έχουμε στην Ελλάδα.
Μέσα στα τελευταία χρόνια, η Θέμις Μαρσέλλου έχει αποδείξει όχι μόνο την αγάπη της για το μιούζικαλ (που, κακά τα ψέματα, υποφέρει στη χώρα μας) αλλά και τη γνώση και την αντίληψη που διαθέτει ώστε να παρουσιάζει το καλύτερο δυνατό θέαμα εντός των εκάστοτε δεδομένων συνθηκών παραγωγής, χωρίς ποτέ να κάνει εκπτώσεις στο τελικό αποτέλεσμα. Έχει μεγάλη αξία άλλωστε να γνωρίζεις το ακριβές σημείο μέχρι του οποίου μπορείς να κάνεις τα πάντα άψογα και να μην “μεγαλοπιάνεσαι” σε δήθεν πανακρίβογλου παραγωγές που στην τελική απογυμνώνονται από την ουσιαστική φτήνια τους.
Γνωρίζοντας πολύ καλά το είδος, αλλά και αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες του κάθε χώρου ξεχωριστά, η Θέμις Μαρσέλλου επενδύει σε λεπτομέρειες ποιότητας, χωρίς ποτέ να κοροϊδεύει με ψεύτικα μεγαλεία, αλλά εστιάζοντας σε ένα ουσιώδες σε μέτρο μέγεθος παραγωγής, όπου τα πάντα έχουν προσεχτεί στην εντέλεια. Προσέξτε με, δεν υπαινίσσομαι κάτι για το μέγεθος της παραγωγής στην “Ωραία μου κυρία” στο Παλλάς, απλά τονίζω τη μεγάλη σημασία που έχει να μην πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες, όπως πολλάκις έχει συμβεί στο παρελθόν, με “πολυμελείς” θιάσους των 8 ατόμων, με “πολυτελείς” ταφτάδες από ρετάλια και “αναρίθμητα” σκηνικά σε ζωγραφισμένα χαρτόνια.
Η παραγωγή που είχα τη χαρά να παρακολουθήσω είναι μεγαλοπρεπής, χορταστική και πλούσια σε χρώμα (φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου), κοστούμια (Παναγιώτα Κοκκορού) και σκηνικά (Μανόλης Παντελιδάκης), των οποίων μάλιστα θαυμάζεις την έμπνευση στην εικόνα αλλά και στη διαχείριση των logistics του ίδιου του θεάτρου, αφού στη σκηνή του φιλοξενείται εναλλάξ και το έτερο μεγάλο μιούζικαλ της σαιζόν, η “Ματίλντα”, το οποίο επίσης υπογράφει η Θέμις Μαρσέλλου.
Αυτό που με ξάφνιασε ευχάριστα είναι η λελογισμένη και αποτελεσματική σε σχεδιασμό και απόδοση χρήση της γιγαντοθόνης στην πλάτη της σκηνής, επί της οποίας οι κινούμενες εικόνες (video design-προβολές: Βικτώρια Βελλοπούλου) πιστώνουν μεγαλύτερο βάθος και έξτρα ρεαλισμό στον χώρο, αρμονικά δεμένες με τα φυσικά σκηνικά που εναλλάσσονται διαρκώς.
Εξαιρετική η δουλειά που έχει γίνει στον ήχο (επίσης άλλη μεγάλη πληγή στην ελληνική παραγωγή), με κρυστάλλινη ακουστική της ορχήστρας (μουσική διεύθυνση-διδασκαλία: Nικόλας Γουάστωρ), των σόλο αλλά και των χορικών (μουσική διεύθυνση-φωνητική διδασκαλία: Βασίλης Αλεβίζος) έτσι όπως αποδίδονται από τα αξιοθαύμαστα ταλαντούχα παιδιά του θιάσου που σαρώνουν με το τραγούδι και την κίνησή τους (χορογραφίες: Άννα Αθανασιάδη) τη μεγάλη σκηνή του Παλλάς.
Η Ντέμυ είναι μια ολόσωστη και ορμητική Ελάζια Ντούλιτλ, που μεταμορφώνεται ουσιωδώς από χαμίνι του Κόβεντ Γκάρντεν σε “Ωραία μου κυρία”, με σκηνική άνεση και φωνητική δεξιότητα που ανυψώνει ακόμα περισσότερο την παρουσία της στα μουσικά μέρη της παράστασης. Εξόχως θεατρικός “μιουζικαλίστας” ο Ίαν Στρατής, μένει αξέχαστος στα σόλο και στα ντουέτα του με την Ελάιζα, με φωνητικό αέρα διεθνών παραγωγών αλλά και ικανή χάρη στην πρόζα (μολονότι προσωπικά θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς τους φευγαλέους αυτοσχεδιαστικούς αστεϊσμούς περί Χαριστέα).
Σαρωτικός ο Τάκης Παπαματθαίου στον ρόλο του μπαμπά Ντούλιτλ, μέθυσος, είρων, χειραγωγός και ακαμάτης, κουβαλάει στον ρόλο εμπειρία και παρελθόν, ενώ δεν μπορείς να μην αντιληφθείς το πόσο λάμπει η σκηνή και πόσο η παράσταση αλλάζει επίπεδο από τη στιγμή που εμφανίζεται η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, η οποία όχι μόνο κατανοεί και αποδίδει με ελληνική “βρετανοφροσύνη” την αγγλίδα -αριστοκράτισσα- μάνα Χίγκινς, αλλά δείχνει και να το απολαμβάνει ουσιωδώς.
Χαριτωμένα γκρινιάρηδες σαν τους γέρους του Μάπετ Σώου, ο Ιεροκλής -Χίγκινς- Μιχαηλίδης και ο Θοδωρής -Πίκερινγκ- Κατσαφάδος, αμφότεροι πυλώνες εξέλιξης της ιστορίας, έχουν τις απολαυστικές στιγμές τους, ιδιαίτερα όταν αξιοποιούν το “εξελληνισμένο” βρετανικό φλέγμα των ηρώων που υποδύονται. Σε υψηλότατο επίπεδο, όπως πάντα, η απόδοση στα Ελληνικά των διαλόγων και των στίχων με την υπογραφή της Θέμιδας Μαρσέλλου. Οικογενειακή ψυχαγωγία μεγάλης αξίας, ιδανική και για τις γιορτινές μέρες που έπονται.
• Παλλάς – Βουκουρεστίου 5 (City Link)
Παραστάσεις: Πέμπτη στις 19:30, Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:30
