“Έγκλημα στο Lotus Canyon” της Κατερίνας Βαϊμάκη, σκηνοθεσία:Βασίλης Τζιώκας, πρωταγωνιστούν:Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Θάνος Κρομμύδας, Χρήστος Νικολάου, Ιωάννα Παυλίδου, Κωνσταντίνος Ρόδης.
Ένα τσούρμο βαρεμένων καλλιτεχνών βρίσκεται στο Λότους Κάνυον του Μεξικού, για τα γυρίσματα της καινούργιας τους ταινίας, η οποία αναπαριστά τα πραγματικά ανατριχιαστικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί δέκα χρόνια νωρίτερα, όταν η πρωταγωνίστρια μιας άλλης ταινίας είχε βρει τραγικό θάνατο.
Είτε πρόκειται στ’ αλήθεια για στοιχειωμένο τόπο ή απλά αφορμή για τρομακτικούς αστικούς θρύλους, παραγωγός και ηθοποιοί δεν δείχνουν να ασχολούνται και πολύ με τα γεγονότα, παρασυρμένοι όπως είναι στις προσωπικές τους ίντριγκες και στα γκομενικά τους. Μάλιστα, είναι τόσο αλλού, που τους διαφεύγει μέχρι και το πτώμα του σκηνοθέτη τους, το οποίο επιπλέει στην πισίνα.
Το γεγονός τούς το επισημαίνει ο αστυνομικός επιθεωρητής Φελίς Ναβιδάδ που αναλαμβάνει την επίλυση του μυστηρίου, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί το βάθος της χαζομάρας των υπόπτων που ανακρίνει.
Εάν η Άγκαθα Κρίστι είχε μπλέξει κατά λάθος ουίσκυ με LSD και ενδεχομένως κάποιο μπλε ή κόκκινο χαπάκι, θα είχε γράψει σίγουρα εκείνη το “Έγκλημα στο Lotus Canyon”. Μυστηριώδες, γεμάτο ανατροπές και ταυτόχρονα βιτριολικό και ανισόρροπο, το κείμενο της Κατερίνας Βαϊμάκη ακολουθεί με θρησκευτική ευλάβεια τις προσταγές του είδους την ίδια στιγμή που τις ταρακουνά συθέμελα μέσα σε ένα τεράστιο shaker, γεμάτο από μαύρο χιούμορ, ξεκαρδιστικές ατάκες, σινεφίλ αναφορές και ελαφρές δόσεις από μιούζικαλ (του Δαλιανίδη των eighties που έπαθε Μπομπ Φόσσι).
Το αποτέλεσμα είναι ακραία διασκεδαστικό και αλλοπρόσαλλα μεθυστικό, καθώς συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να θέλει όντως να διακρίνει τον ένοχο, την ίδια στιγμή που παραδίδεσαι αμαχητί στη βλάψη των ηρώων, ενώ αποδέχεσαι για κάποιον ανεξήγητο λόγο την πλήρη παράνοια της ιστορίας.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως το “Έγκλημα στο Lotus Canyon” μπορεί ενδεχομένως να τρολλάρει το είδος αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, όμως δεν σπάει ποτέ πλάκα εις βάρος του θεατή, διατηρώντας ένα υψηλό επίπεδο στο χιούμορ και τους καυστικούς διαλόγους, κλείνοντας το μάτι σε αλλοτινές θεατρικές, κινηματογραφικές ή ακόμα και τηλεοπτικές εμπειρίες.
Με λιτά αλλά έξυπνα και ατμοσφαιρικά σκηνικά και πολύ κομψά κοστούμια εποχής (αμφότερα της Ανδρονίκης Αβδελιώτη) και τη λειτουργική πρωτότυπη μουσική της Σοφiας Γιαννίτσιου-Παπευαγγέλου, η παράσταση δίνει σαφέστατα το στίγμα της εποχής και του ύφους από τα οποία εμπνέεται, με μια διάθεση όμως περιπαιχτική που κοντράρει τη θεατρική της αληθοφάνεια, σαν πειραγμένη παραίσθηση.
Η σκηνοθεσία του Βασίλη Τζιώκα διατηρεί αναλλοίωτους τους εκκωφαντικούς ρυθμούς και την τρέλα του κειμένου, ενόσω καθιστά απόλυτα κατανοητό το ερμηνευτικό ύφος στους απολαυστικούς ηθοποιούς του. Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη δείχνει να διασκεδάζει στο έπακρο τη ντελιριακή παράσταση που καλείται να υπηρετήσει και απελευθερώνει ένα έμφυτο κωμικό ταλέντο το οποίο όμως -κι αυτό είναι που κάνει τον ρόλο της να ξεχωρίζει- μπολιάζει με υπόγειες νότες τραγικής ντίβας, λες και η Νόρμα Ντέσμοντ παραληρεί μπροστά στα μάτια σου σε μεξικάνικη τηλενοβέλα.
Σαγηνευτικά αστεία η Ιωάννα Παυλίδου στον ρόλο της αντιπάλου πρωταγωνίστριας της ταινίας, η οποία δείχνει να γνωρίζει πολλά περισσότερα από όσα ξεστομίζει, ποντάρει σε φωνή και βλέμμα ώστε να χαρίσει έξτρα υπόσταση στον χαρακτήρα της. Ο Κωνσταντίνος Ρόδης, παραγωγός της ταινίας, ηθοποιός και άτυπος κονφερασιέ της παράστασης υποδηλώνει με σαφήνεια το διττό μεταξύ αλήθειας και παραίσθησης, αστείος και αρκούντως απειλητικός μέσα στη δημιουργική τρέλα του, την ίδια στιγμή που ο Χρήστος Νικολάου στον ρόλο του επιθεωρητή Φελίς Ναβιδάδ (που μοιάζει να αφιονίζεται όταν ακούγονται χριστουγεννιάτικες μελωδίες, έκλαψα) είναι σαν να βλαστημά την ώρα και τη στιγμή που ανέλαβε την υπόθεση, αφού δεν μπορεί να βγάλει άκρη με τους τρελούς που έμπλεξε στα καλά καθούμενα.
Λάτρεψα τη φλούο ροζ καμπαρτίνα που προσωπικά με παρέπεμψε στο ροζ του πάνθηρα του Κλουζώ (δικό μου το μυαλό, δικοί μου και οι συνειρμοί). Τέλος, ο Θάνος Κρομμύδας στον ρόλο του ζεν πρεμιέ Τσέλο Κομποσκίνο, ύποπτος για τις σχέσεις του με τη μαφία, με μια ανεξήγητη λατρεία για το σουτζούκι και άσβεστο πάθος για τον χορό, δείχνει να κρατά το κλειδί του μυστηρίου (ή όχι), στιβαρός όπως θα ήταν ο Κεν της Μπάρμπι αν είχε δραπετεύσει από τον κόσμο του για να παίξει στον “Νονό”, φαινομενικά μονίμως εκτός τόπου και χρόνου αλλά κατ’ ουσίαν αποστασιοποιημένα εξαιρετικός στον κωμικό χρονισμό και στην ταχύτητα της κίνησης και της ατάκας.
Εάν δεν έχετε δει το χορευτικό σόλο του Τσέλο Κομποσκίνο, δεν έχετε δει τίποτα. Παρανοϊκό, σύγχρονο αλλά και με όλες τις ρετρό αναφορές του, το “Έγκλημα στο Lotus Canyon” είναι ένα απολαυστικό θεατρικό σφηνάκι, το οποίο σε αφήνει με αυτήν την τόσο αναγκαία αίσθηση ευφορίας που -ρε γαμώτο- έχει λείψει τόσο πολύ από την κάθε μέρα μας.
• Θέατρο 104 – Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Παραστάσεις: Δευτέρα, Τρίτη & Κυριακή στις 21:15
