Με κοιτάζει, τον κοιτάζω. Με κοιτάζει, τον κοιτάζω. Βρε, με ξανακοιτάζει. Βρε, τον ξανακοιτάζω. Παθαίνω αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς, δεν ξέρω πια αν με κοιτάζει. Αλλά και να ‘ξερα, τι θα κέρδιζα; Πάντως, όχι την αξιοπρέπειά μου. Αυτή εξαφανίστηκε μαζί με το κορίτσι του Φίντσερ. Τη μέρα εκείνη δεν φορούσε τίποτα. Γενικά έχω καταρρίψει κάθε λαϊκή θυμοσοφία. Μου έχει βγει και το μάτι και το όνομα. Αυτό δεν είναι φλερτ, αλλά επίσκεψη σε μουσείο. Σε χαζεύουν με τις ώρες, σαν να ‘σαι καμιά κουλή στο Λούβρο. «Θα κάνουν κάποια κίνηση» σκέφτεσαι, αλλά ούτε μαγνητάκι για το ψυγείο δεν αγοράζουν. Δεν υπάρχουν αρχαιοκάπηλοι, σου λέω. Νομίζω πως ασέλγησα, εχθές στον τελευταίο.
Με τα μάτια μιλάμε εμείς και τι λέμε, ιδέα δεν έχω. Η περιήγηση στο Λούβρο συνεχίζεται. Κάτι προσπαθεί να μου πει η αξύριστη, αλλά τι; Έχεις ωραίο χαμόγελο; Έχεις μαρούλι στα δόντια; Έχεις τον Άρη στον Κριό; Έχεις έναν αρραβωνιάρη, τρία μέτρα παλικάρι; Όχι, αν τον είχα, δεν θα καθόμουν να παίζω τη “Νύχτα στο Παλέρμο” για ένα σοκολατάκι. Έχω όμως μπούκωμα στη μύτη, γι’ αυτό αδυνατώ να μυρίσω τα νύχια μου. Οι κοινωνικές συναναστροφές βασίζονται πλέον στην όραση, την όσφρηση και την ακοή. Οι υπόλοιπες αισθήσεις διώκονται ποινικά. Λευτεριά στους γευσιγνώστες. Μη μου μιλάς για καλοκαίρια, για ακρογιαλιές και αστέρια, ανοιγόκλεισε απλά τα βλέφαρα για να συνεννοηθούμε. Να ραφτώ ή να καλέσω ασθενοφόρο;
Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό. Ή πατήθηκε το mute ή μου άφησαν κουσούρι οι κροτίδες της Λαμπρής. Σαν να παρακολουθώ ειδήσεις στη νοηματική. Μόνο που ο παρουσιαστής έχει αρθριτικά, εν αντιθέσει με το Μαράκι της σιωπής, που έχει ξεβιδωθεί στις διατάσεις. Διδυμότειχο ακούει; Μια σας βρίσκω, μια σας χάνω. Για πατήστε το μηδέν. Κανείς δεν τρώει πια πρωινό; Όλοι το έχουν ρίξει στο brunch; Εγώ στα βαρβιτουρικά. Σερβίρετε; Βάλτε βρε, λίγη ψυχή. Τσάμπα είναι. Σκάστε μάγουλο. Δείξτε κυνόδοντα. Φωνάξτε. Πληγώστε τη σιωπή. Και μη σας νοιάζει η Ελευθερία. Την ίδια συνταγή μας έγραψε ο γιατρός. Βοήθεια γειτόνοι, άνθρωπος στο πηγάδι. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Στο δρόμο, στο μετρό, στο λεωφορείο, στο θέατρο, στο καφέ, στο μπαρ, παντού βούβα. Όπου και να πάω, ψάχνω το “voice”.
Πιο εύκολο είναι να ανακαλύψεις την Adele απ’ το Κουκάκι, παρά να κάνεις γνωριμίες. Ο άνθρωπος έχει πατήσει στο φεγγάρι, έχει ανέβει στο Έβερεστ, έχει κάνει TRX, έχει εφεύρει τον ντολμαδοπαρασκεαυστή, έχει δει το “Mulholland Drive”, τα ‘χει πιει με έναν Άγιο κι όμως, δυσκολεύεται ακόμα να πει “καλησπέρα”. Άγνωστη η αιτία. Ίσως φταίει ο φθόγγος, ίσως φταίνε τα φεγγάρια που ‘μαι τόσο μοναχή. Εκτός κι αν σέρνεται καμιά κατάρα κι όποιος μας βλέπει κατάματα γίνεται μουγκός. Χάθηκε να ‘μαστε η Μέδουσα; Θα ‘χαμε εξασφαλίσει πέτρες για τρία ξενοδοχεία παραθαλάσσια. Να πίνεις τον freddo και να κολυμπάει η κουτσομούρα στα πόδια σου. Αλλά περισσότερο σε Ούρσουλα νιώθω, που είχε πάρει τη φωνή της Άριελ για να της δώσει πόδια. Λες, όλους αυτούς που έχω βλεφαριάσει να τους έχουν μαντρώσει σε κανένα ενυδρείο; Αυτό μας έλειπε τώρα. Να τρέχουμε στη Ρόδο για να βρούμε το χίπστερ ψάρι, που κάποτε τα πίναμε δίπλα δίπλα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης.
Κι αν δεν ευθύνεται ούτε η γραμματική, ούτε το πλανητικό σύστημα, τότε ποιος μας κάνει πλάκα; Θα ρωτήσω τη Χρύσπα. Είναι θέμα προσωπικού γούστου ή εγκεφαλικής δυσλειτουργίας; Μέχρι να αποφανθεί η επιστήμη, θα ακολουθήσω τη συμβουλή της μαμάς. “Ψάρια να τρως, κάνουν καλό στο μάτι”. Μισό να ρίξω παραγάδι. Δεν λέω… καλή η χορτοφαγία, αλλά κι ο αιματοκρίτης έχει φτάσει στα χρόνια του Χριστού. Τουλάχιστον Εκείνος αναστήθηκε. Εμείς θα ‘χουμε την ίδια τύχη ή θα μας φάνε τα κοράκια σαν τον Προμηθέα; Τσιμπάει, τσιμπάει. Καλά, είναι δυνατόν; Από ολόκληρο ωκεανό, πάνω στη μουγκή γοργόνα έπεσα; Παραδίνομαι.
