“Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη!” του Νταβίντ Λελαί-Ελό, μετάφραση: Αγγελική Βουλουμάνου, σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία: Ελισσαίος Βλάχος, πρωταγωνιστεί ο Μάνος Καρατζογιάννης
Μας έχει συνηθίσει σε ευχάριστες εκπλήξεις ο Μάνος Καρατζογιάννης στο Θέατρο Σταθμός τα τελευταία χρόνια, τόσο ως προς την επιλογή του ρεπερτορίου που παρουσιάζει στη σκηνή του όσο και με την ερμηνευτική και τη φωνητική του μεταμόρφωση στον κάθε ήρωα που υποδύεται.
Αγαπάει το σύγχρονο θέατρο ο Μάνος Καρατζογιάννης, αγαπάει τα άπαιχτα στην Ελλάδα έργα, όμως πάνω από όλα αγαπάει την κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του, με αποτέλεσμα όλη αυτή η αγάπη να απλώνεται σαν τρυφερό αεράκι που ανασαίνουν οι θεατές. Αυτήν την αγάπη λοιπόν προσφέρει πλουσιοπάροχα και στην παράσταση με την οποία εγκαινιάζει τη σαιζόν 2023-24 στο ανακαινισμένο Θέατρο Σταθμός (πολύ όμορφα και άνετα τα νέα μπλε καθίσματα) με τον ιδιότροπο τίτλο “Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη!”, βασισμένη στο βιβλίο του Νταβίντ Λελαί-Ελό, όπως διασκευάστηκε για το θέατρο από τη Βιρζινί Λεμουάν το 2019 στην Αβινιόν, για να μεταφερθεί το 2023 στο Παρίσι με εξαιρετικές πάντα κριτικές.
Διακεκριμένος συγγραφέας και βιογράφος, ο Νταβίντ Λελαί-Ελό έχει υπογράψει κάποιους από τους σημαντικότερους βίους σύγχρονων αγίων, μεταξύ των οποίων η Κάλας, η Δαλιδά, η Πιαφ, η Βανέσα Παραντί, έχει επιμεληθεί σειρά σχετικών άρθρων και εκπομπών, ενώ διακρίθηκε και στη μυθοπλασία, με θεματολογία όμως κοντινή στις αγάπες του και στις βιογραφίες των ανθρώπων που λάτρεψε.
Το μυθιστόρημα “Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη!” κυκλοφόρησε το 2016 και φέρει μεγάλες αυτοβιογραφικές επιρροές, καθώς αναφέρεται στον Μιλού, κατά κόσμον Νταβίντ, που το μακρινό 1985, όταν ήταν 14 ετών, μαγεύεται από την αιθέρια φωνή της Νάνας Μούσχουρη στους τίτλους τέλους της σειράς “Η κόρη του Μιστράλ” (άσχετο, υπέροχη η “Κόρη του Μιστράλ”). Από τη στιγμή αυτή και μετά, η ζωή του ευαίσθητου, εύθραυστου και στα μάτια των άλλων αλλόκοτου Μιλού αποκτά ένα πλήρες νόημα που μετουσιώνεται στην επιθυμία του να γίνει Νάνα Μούσχουρη όταν μεγαλώσει. Κι ας μην είχε μακριά μαλλιά, κι ας μην φορούσε γυαλιά, κι ας μην μπορούσε να τραγουδήσει, κι ας ήταν αγόρι.
Και κάπως έτσι, αυτή η εφηβική φαντασίωση που μετατρέπεται σταδιακά σε εμμονή, αρχίζει να κατασταλάζει σε τρόπο ζωής που γλυκαίνει τη ζωή του Μιλού (κατά κόσμον Νταβίντ) και τον οδηγεί ασυναίσθητα στο μονοπάτι της ενηλικίωσης και της λύτρωσης.
Είναι εξαιρετικό το κείμενο του συγγραφέα, όπως άριστα δουλεμένη είναι και η μετάφραση της Αγγελικής Βουλουμάνου, λόγια όσο χρειάζεται, αλλά μαζί ζωντανή, φρέσκια και απόλυτα θεατρική, καθώς ξετυλίγει τη ζωή αυτού του όχι και τόσο καθημερινού ανθρώπου από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι το σήμερα, πάντοτε με την ίδια παιχνιδιάρικη και ανάλαφρη διάθεση καθ’ οδόν προς την αυτογνωσία. Οι λέξεις του κειμένου σε συνδυασμό με τον σκηνικό διάκοσμο (σκηνικά-κοστούμια: Σεμίραμις Μοσχοβάκη), τους φωτισμούς (Γιώργος Αγιαννίτης) και τις μουσικές που έγραψε και επιμελήθηκε ο Νίκος Κολλάρος, μετουσιώνουν την παράσταση που σκηνοθέτησε με φαντασία, φροντίδα και γνώση ο Ελισσαίος Βλάχος σε εφηβική φαντασίωση και σε ένα άυλο ταξίδι στον χρόνο, στην ψυχή και στο κορμί του Μιλού (κατά κόσμον Νταβίντ) έτσι όπως καθορίζει τη ζωή του μέσα από τη φωνή της γυναίκας που λάτρεψε.
Και φυσικά, στο κέντρο όλων αυτών βρίσκεται ο Μάνος Καρατζογιάννης, ολομόναχος επάνω στη σκηνή, μικρό, αθώο αγόρι, στα δεκατέσσερά του χρόνια, να μεγαλώνει κάθε λεπτό που περνά, να συναντά τις δύο γυναίκες που λάτρεψε, τη Νάνα Μούσχουρη και τη γιαγιούκα του, και να ενηλικιώνεται με φωνή, σώμα και βλέμμα καθώς η εικόνα του κάνει τον κύκλο της για να συναντήσει ως Νταβίντ πια τον Μιλού που (δεν) άφησε πίσω του, απογυμνωμένο από φαντασιώσεις και εμμονές, ήρεμο, κατασταλαγμένο και πλήρη, σε ένα φινάλε που σου σηκώνει την τρίχα.
Μάστορας στη χρήση της φωνής του, ο Μάνος Καρατζογιάννης τσαλακώνεται, ονειρεύεται, πονάει αλλά δεν παύει ποτέ να ελπίζει και να αγαπά (όλους μας), παίρνοντας στην (ερμηνευτική) αγκαλιά του τον Μιλού για να τον οδηγήσει συναρπαστικά στον Νταβίντ και στη ζωή που εν τέλει του άξιζε να κερδίσει. Κι ας μην είχε φωνή, κι ας μην φορούσε γυαλιά, κι ας μην μπορούσε να τραγουδήσει κι ας ήταν αγόρι. Άλλωστε πάντα ήταν η Νάνα Μούσχουρη.
• Θέατρο Σταθμός – Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο
Παραστάσεις: Παρασκευή-Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 18:15
