“Κωλόκαιρος” του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, σκηνοθεσία-δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παλούμπης, πρωταγωνιστούν: Στάθης Σταμουλακάτος, Θάνος Αλεξίου, Βασιλική Διαλυνά, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος.
Είχε κωλόκαιρο εκείνη τη μέρα στην Ελευσίνα, έβρεχε καταρρακτωδώς, πλημμύρισαν τα πάντα, πλημμύρισαν και τα μνήματα στο νεκροταφείο. Κι έτσι, αναβάλλεται η κηδεία της μαμάς του Μίμη, ο οποίος επιστρέφει στο “Διυλιστήριο”, το σκυλάδικο που έχει από χρόνια, για να περάσει τη μέρα του με τους ανθρώπους του μαγαζιού: τον Μάκη τον μουσικό, τον Στέλιο επί των γενικών καθηκόντων και τη Μαρία την τραγουδιάρα, γυναίκα μάλιστα του εδώ και χρόνια χαμένου αδελφού του. Μόνο που ο Σοφοκλής δεν ήταν και τόσο χαμένος τελικά, αφού κάνει αναπάντεχα την εμφάνισή του, αγνώριστος κυριολεκτικά, αναστατώνοντας μια για πάντα τον μικρόκοσμο του σκυλάδικου.
Με σαφείς αναφορές στο σινεμά του Γιάννη Οικονομίδη, με τη σκηνοθετική απροκάλυπτη ευθύτητα του Γιώργου Παλούμπη και ερμηνείες μεστές, συγκροτημένες και βγαλμένες από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά, ο “Κωλόκαιρος” δικαιολογημένα υπήρξε μία από τις μεγάλες επιτυχίες της σαιζόν. Είναι οικείο και το θέμα και -κακά τα ψέματα- ο τόπος, κουβαλάει -μολονότι σύγχρονο- μια γλυκιά νοσταλγία, έχει τη φροντίδα μιας μεγάλης παραγωγής (ευθύνη του Θεάτρου του Νέου Κόσμου), οπότε σε κερδίζει με το που μπαίνεις στη αίθουσα του “Τζένη Καρέζη”, μεταμορφωμένη σε σκυλάδικο (σκηνικά-κοστούμια: Νατάσσα Παπαστεργίου, φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας). Γαρύφαλλα πεταμένα παντού στη σκηνή και στους διαδρόμους, αναποδογυρισμένα τραπέζια, προβόλια και φωτορυθμικά και ο γνώριμος ήχος των πλήκτρων που μυξοκλαίνε κάποιο παραπονιάρικο άσμα.
Το κείμενο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου ποντάρει επίσης στην οικειότητα των (κωλο) χαρακτήρων που πραγματεύεται, μπολιασμένο με αυτήν τη γνώριμη πλέον θεατρική ωμότητα (εξ ου και οι αναφορές στο σινεμά του Οικονομίδη). Στρωτό στα ρεαλιστικά του κομμάτια, βαθύτατα δραματικό και τραγικό αλλά ταυτόχρονα σουρεαλιστικά αστείο, σε κάνει να σκέφτεσαι και ένα σύμπαν Αλμαδοβαρικό αλλά υπό την επήρεια λίτρων αλκοόλ και ολίγων ναρκωτικών.
Ακροβατώντας περίτεχνα μεταξύ της ίντριγκας μιας σαπουνόπερας (το λέω με την πάρα πολύ καλή έννοια) και ενός ψυχοδράματος κάποιου από τους καταραμένους αμερικανούς συγγραφείς, ο “Κωλόκαιρος” σε συνεπαίρνει με τη δύναμη και τις ανατροπές της ιστορίας του, ενόσω σε βυθίζει διαρκώς σε αυτό το βρώμικο σύμπαν του “Διυλιστηρίου” που μυρίζει από χιλιόμετρα αλκοόλ, ιδρώτα, τσιγάρα και απόγνωση.
Ο συγγραφέας κρατά τον ρόλο του Στέλιου, παιδικού φίλου των ιδιοκτητών και γενικού συντονιστή του μαγαζιού, που προσπαθεί μάταια να διατηρήσει τις ισορροπίες αλλά που στο τέλος αποδεικνύεται μπλεγμένος σε έναν ιστό από ψέματα και υποκρισία. Σπαρακτικός μέσα στη “ματσίλα” του και με βαθιά κατανόηση του χαρακτήρα που υποδύεται, χαρίζει μια πλήρως ελεγχόμενη ερμηνεία, γεμάτη από συναισθηματικές διακυμάνσεις και εσωτερική οδύνη, πίσω από τις φωνές. Ο Στάθης Σταμουλακάτος είναι ένας υπέροχος Σοφοκλής, άσωτος υιός και άγγελος εκδίκησης μαζί, στον πιο δύσκολο ίσως ρόλο της παράστασης, τον οποίο κλιμακώνει εξαιρετικά.
Μοναδική τραγουδιάρα, ακόμα και στις πιο μικρές κινησιολογικές λεπτομέρειες του ρόλου η Βασιλική Διαλυνά, περνά τη δική της ψυχοσωματική οδύσσεια καθώς οι αποκαλύψεις τη συνταράσσουν, διατηρώντας αξιοθαύμαστα τη λαϊκότητα του χαρακτήρα της σε κάθε έκφραση, ενώ το ίδιο συναρπαστικά αυθεντική είναι και όταν τραγουδά. Ο Στέλιος Δημόπουλος διατηρεί τη σταθερή ερμηνευτική μεστότητα που τον διακρίνει σε κάθε θεατρική του εμφάνιση, αποδίδοντας με φωνή και σώμα τον ρόλο του εκρηκτικού και αδυσώπητου Μίμη, καθώς παλεύει με τα κύματα των διαρκών συναισθηματικών του εξάρσεων.
Τέλος, απόλαυση αποτελεί ο Θάνος Αλεξίου στον ρόλο του αφελούς πληκτρά, του Μάκη, φωνή της λογικής μέσα στο κωμικό του χαρακτήρα του, καθώς διαχειρίζεται αξιομνημόνευτα αυτήν την αφέλεια, την οποία και αποδίδει ακολουθώντας άψογες ερμηνευτικές γραμμές, χωρίς ποτέ να εκτροχιάζεται στο γελοίο ή στο εύκολο χιούμορ.
Θέατρο Τζένη Καρέζη- Ακαδημίας 3, Σύνταγμα
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00 (έως 9/5).
