Το Moulin Rouge!, είναι μιούζικαλ της Fox σε σκηνοθεσία Μπαζ Λέρμαν, με τους Νικόλ Κίντμαν, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Τζων Λεγκουιζάμο, Τζιμ Μπρόυντμπεντ, Ρίτσαρντ Ρόξμπεργκ.
Παρίσι, 1899. Ο ρομαντικός νεαρός ποιητής Κρίστιαν, έρχεται στο Παρίσι από την Αγγλία με σκοπό να εμπνευστεί από τον μποέμ τρόπο ζωής της πόλης. Πολύ σύντομα απορροφάται από τον μικρόκοσμο των εκκεντρικών καλλιτεχνών που τον περιστοιχίζουν και μπλέκει χωρίς να το συνειδητοποιήσει στο ανέβασμα μιας παλαβής και φιλόδοξης παράστασης που οι νέοι του φίλοι ετοιμάζουν για το Μουλέν Ρουζ. Εκεί όμως είναι που γνωρίζει την πανέμορφη Σατίν, χορεύτρια και πόρνη του καμπαρέ, την οποία και ερωτεύεται δίχως αύριο, με τον Δούκα και μέγα οικονομικό υποστηρικτή του Μουλέν Ρουζ να στέκει απειλητικός απέναντι στον έρωτά του αλλά και στην ίδια του τη ζωή.
Παραληρηματική και εκθαμβωτική ματιά στο φαντασιακό Παρίσι μιας άλλης εποχής, το “Μουλέν Ρουζ” είναι ένα μουσικό παραμύθι για μεγάλους, ερωτικό ξέσπασμα και μουσικοχορευτικός καλπασμός χωρίς ανάσα. Ο Μπαζ Λέρμαν, βαθιά γοητευμένος από τους ανθρώπους, τα σοκάκια και τον κόκκινο ανεμόμυλο της πλατείας Πιγκάλ, αφηγείται έναν καταδικασμένο εξ αρχής μεγάλο έρωτα, βουτηγμένο στις ιαχές του καν-καν, στην εφηβική αφέλεια, την άγνοια κινδύνου και σε έναν πειραγμένο ρομαντισμό που σπάει τα φρένα με τον εξαντλητικό ρυθμό του.
Ταινία εντυπώσεων και όχι χαρακτήρων, το δικό του “Μουλέν Ρουζ” είναι ένας καταιγισμός εικόνων και ήχων στα όρια της παραίσθησης, με τα χρώματα, το μοντάζ και τον ήχο να δοκιμάζουν τα όρια των αισθήσεων, προκαλώντας κύματα χαρμολύπης και χαρίζοντας σκηνές μοναδικές, μέσα στην τρέλα τους.
Το ντελίριο του έρωτα του Κρίσταν για τη Σατίν μεταμορφώνεται σε ντελίριο κινηματογράφησης και μουσικής, σατιρικό και συνάμα βαθιά συγκινητικό, χωρίς ποτέ να του λείπουν το χιούμορ, η ειρωνεία και το πάθος. Αυτό που θαυμάζεις μέσα σε όλο το αυτό το υπερβολικό ξέσπασμα είναι πως ο Λέρμαν δεν γυρίζει βίντεο-κλιπ μα ένα σινεμά δικό του, προ(σ)καλώντας εαυτόν και θεατές σε ένα σύμπαν αλλόκοτων πλασμάτων και ερώτων, το οποίο ντοπάρει διαρκώς με τεράστιες ποσότητες αδρεναλίνης, χωρίς να εξαντλείται ποτέ.
Η παραγωγή στέκει μεγαλοπρεπής σε επίπεδα άλλων εποχών, καθώς τα τεράστια, υπερφορτωμένα σκηνικά με τα αναρίθμητα αντικείμενα διάσπαρτα στα χαώδη πλατώ, οι σεκάνς πλήθους, σε συνδυασμό με τις ονειρικές ψηφιακές προσθήκες στην εικόνα, ενισχύουν το “ψέμα” της ιστορίας και του κινηματογραφικού σύμπαντος, αφήνοντας παράλληλα την υπόσχεση πως τα πάντα μπορούν να συμβούν, αρκεί να πιστέψεις.
Εξέχων πρωταγωνιστής στην ταινία είναι φυσικά αυτό το εμπνευσμένο soundtrack, με τις νέες ενορχηστρώσεις διαχρονικά μεγάλων επιτυχιών να εντάσσονται με τέτοια αρμονία στην αφήγηση σε σημείο που μοιάζουν σαν να γράφτηκαν ειδικά για την ταινία. Από το “The show must go on” στο “Nature boy” και από το “Lady marmelade” στο σπαρακτικό “Roxanne”, οι μουσικές επιλογές είναι όχι απλά συναρπαστικές μα και ουσιωδώς σημαντικές, ακόμα κι όταν τολμούν να παίξουν με μουσικά μέρη άλλων εμβληματικών μιούζικαλ, όπως το “The hills are alive…” από τη “Μελωδία της Ευτυχίας” ή ακόμα εντάσσοντας νότες από Bollywood.
Η μακροσκελής και γεμάτη ανατροπές (οπτικές, μουσικές και σεναριακές) σεκάνς του φινάλε είναι μεγάλο σινεμά που μένει αξέχαστο. Υπερφιλόδοξο και αθώο χωρίς να γίνεται ποτέ επιτηδευμένο, το “Μουλέν Ρουζ” είναι πείραμα και μαζί παραίσθηση, πειραγμένη παιδική φαντασία και όραμα ενός μικρού μεγάλου παιδιού, που μοιράζεται μαζί μας και με όλη του την αγάπη τα παιχνίδια του.
8 υποψηφιότητες για Όσκαρ, όπου κέρδισε εν τέλει 2 (Σκηνογραφία και Κοστούμια), το “Μουλέν Ρουζ” είχε επίσης 11 υποψηφιότητες για BAFTA (κέρδισε το βραβείο Μουσικής) καθώς και υποψηφιότητα για Σεζάρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.
