“Περιοδεύων θίασος” της Ελεάνας Γεωργούλη, σκηνοθεσία-κίνηση: Ελεάνα Γεωργούλη, πρωταγωνιστούν: Γιάννης Ασκάρογλου, Γεράσιμος Γεννατάς, Μάρια Φλωράτου.
Ένας γελωτοποιός, μία ταχυδακτυλουργός και ένας ακροβάτης, επιβιβάζονται μαζί με άλλους 2.000 Έλληνες της Μικράς Ασίας στο “Mimosa”, το πλοίο που ναύλωσε ένας Αμερικανός με σκοπό να διασώσει όσους μπορούσε από την προκυμαία της Σμύρνης. Μοναδική υποχρέωση των τριών θεατρίνων είναι να ψυχαγωγήσουν τους επιβάτες κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού μέσα στον χρόνο.
Γλυκόπικρος, τραγικός, συγκινητικά αστείος και πέρα για πέρα απρόσμενος, ο “Περιοδεύων θίασος” σοκάρει με την ωμότητα της αλήθειας του, ενόσω γοητεύει με την (εφιαλτικά) παραμυθένια ατμόσφαιρα αυτού του άχρονου καμπαρέ. Παράσταση απαιτήσεων για τους τρεις ταλαντούχους ηθοποιούς που μεταμορφώνονται διαρκώς επί σκηνής καθώς τα νούμερα του καμπαρέ διαδέχονται το ένα το άλλο, αλλά και για το κοινό, το οποίο καλείται να συγκρουστεί με στερεότυπα, προκαταλήψεις και ιδεοληψίες που το κείμενο της Ελεάνας Γεωργούλη καταρρίπτει, αμφισβητεί και σχολιάζει διαρκώς.
Έχει πράγματι περίσσιο ενδιαφέρον η προσέγγιση της δημιουργού στην ανοιχτή πληγή που αποτελεί η μικρασιατική καταστροφή, καθώς τη βλέπει όχι μόνο ως ιστορικό γεγονός, αλλά ως σημείο καμπής του “πολιτισμένου” κόσμου και μαζί ως τέλος μιας ολόκληρης εποχής, την ίδια στιγμή όμως που μοιάζει να επαναλαμβάνεται σε μια ατέρμονη λούπα σε κάθε γωνιά του πλανήτη μέχρι σήμερα.
Έτσι λοιπόν, αυτή η γκροτέσκα στιγμή της ιστορίας μεταμορφώνεται σε μια γκροτέσκα, “αυτοσχέδια” παράσταση, με πολύ ενδιαφέρουες επιρροές τόσο από την ντόπια επιθεώρηση όσο και από τα βερολινέζικα καμπαρέ των χρόνων του ’30 και το αμερικανικό μπουρλέσκ. Μουσική (Θάνος Κοσμίδης των Burger Project), χορός (Ελεάνα Γεωργούλη), μαγικά τρυκ, μπαλαφάρα και τραγωδία συνυπάρχουν αρμονικά σε αυτό το σουρεαλιστικό καράβι, το “Mimosa”, που πλέει στις θάλασσες του χρόνου και την ανθρώπινης ψυχής, κουβαλώντας επάνω του καταρρακωμένους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα σε μια στιγμή αλλά και καντάρια μνήμης από ανεπούλωτες πληγές.
Σε ένα σκηνικό περιβάλλον υψηλής αισθητικής (σκηνικά-κοστούμια: Γιώργος Τρικαλιώτης, φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα, video design: Χρυσάνθη Μπαδέκα), οι τρεις ερμηνευτές παραδίδονται σώματι και ψυχή στους συμβολικούς ρόλους και ταυτόχρονα στις περσόνες που υποδύονται, σε ένα κοπιαστικό ταξίδι κίνησης και συναισθημάτων που παρά τις ακρότητές του δεν ξεφεύγει ποτέ στην άκομψη υπερβολή.
Απλά εξαιρετικός ο Γεράσιμος Γεννατάς, μεταμορφώνεται κυριολεκτικά από τραγικό αφηγητή-αυτόπτη μάρτυρα σε εξημερωμένο (;) θηρίο, διασχίζοντας μια ατελείωτη παλέτα συναισθηματικών διακυμάνσεων μέσα από τον ψίθυρο και την κραυγή. Η πλαστικότητα και το εκτόπισμα του Γιάννη Ασκάρογλου υπογραμμίζουν κάθε λεπτό της παράστασης, ακόμα και στις βουβές του σκηνές, την ίδια στιγμή που η σπαρακτική στα σημεία ερμηνεία του συναντά το χιούμορ και την τραγική ειρωνεία.
Last but not least όπως λέμε και στα Κάτω Πατήσια, η Μάρια Φλωράτου είναι επιβλητική, ξέφρενη και μαζί gothic, είτε σαν τραγική αγαπημένη είτε σαν αφιονισμένη ταχυδακτυλουργός. Το νούμερο της εξαφάνισης πληθυσμών είναι ένα από τα καλύτερα ολόκληρης της παράστασης. Στα συν της θεατρικής σας εξόδου, πέραν της απόλαυσης της ίδιας της παράστασης, υπολογίστε και τον άνετο, φιλόξενο και διακριτικά πολυτελή μέσα στην απλότητά του χώρο του θεάτρου Ελέρ.
Θέατρο Ελέρ – Φρυνίχου 10, Πλάκα
Παραστάσεις: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00
