to top

Είδαμε την παράσταση | Guilty choices

GUILTY CHOICES

Guilty choices του Χόρχε Κούνερ, απόδοση & σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς, πρωταγωνιστούν: Βασίλης Βουτετάκης, Σταύρος Λιλικάκης, Τάσος Χρυσόπουλος, Ειρήνη Στεριανού.

Ένα ζευγάρι στην Ισπανία της οικονομικής κρίσης, φιλόδοξος ηθοποιός εκείνος, στρατιωτικός εκείνη, διαλύονται υπό την πίεση της σεξουαλικής κακοποίησης που δέχονται στη δουλειά τους.

 

 

Βίαιο, σύγχρονο θέατρο, πραγματική γροθιά στο στομάχι, σε μια παράσταση που εξερευνά τα όρια της εξουσίας, το θάρρος που απαιτεί η αλήθεια και τον κίνδυνο των επιλογών μας, είτε είναι ένοχες είτε όχι. Μέσα στον αφοπλιστικό χώρο οικειότητας που δημιουργεί η εγγύτητα της σκηνής του Vault, το “Guilty choices” αποκτά μια επιπλέον δυναμική καθώς μεταμορφώνει τον θεατή σε αυτόπτη μάρτυρα ή και ηδονοβλεψία στιγμών προσωπικών και πράξεων αποτρόπαιων, τις οποίες δεν μπορείς να σταματήσεις.

Η υψηλής αισθητικής και απόλυτα λειτουργική δουλειά που έχει γίνει από τον Αλέξανδρο Καλαματιανό στο μίνιμαλ σκηνικό (μόλις τέσσερις μαύροι κύβοι) και από τον Γιώργο Αγιαννίτη στους φωτισμούς, μετατρέπει τις σκηνές σε πίνακες ζωγραφικής ενώ κάποιες άλλες τις απελευθερώνει σαν βίντεο-ντοκουμέντα μιας ανείπωτης ρεαλιστικής βίας που σου σφίγγει τα σωθικά. Βλέπετε, δεν είναι μόνο οι πράξεις που σε χτυπάνε στο στομάχι μα και όσα ξεστομίζονται, χάρη μάλιστα στην ροή που εξασφαλίζει στο κείμενο η πολύ καλή απόδοσή του στα Ελληνικά από τον σκηνοθέτη Θοδωρή Βουρνά. Επάνω στον λόγο άλλωστε, τοποθετεί και τους τέσσερις ηθοποιούς του έργου, χρησιμοποιώντας τις λέξεις για να χορογραφήσει τη φωνή και το σώμα τους.

Το ίδιο το κείμενο, μέσα σε αυτήν τη ρεαλιστική του καταγραφή, δεν εξιλεώνει θύτες ή θύματα, δεν αναζητά αιτίες (παρά τις κάποιες ανόητες δικαιολογίες που ξεστομίζει ο χαρακτήρας του Λοχαγού), ούτε προτείνει λύσεις. Σαν δραματοποιημένη αφήγηση αληθοφανών (ή και αληθινών, με απόλυτη αναγωγή στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα) γεγονότων, περισσότερο περιγράφει πράξεις, επιλογές και συνέπειες, παρά αναζητά τις λύσεις, καθώς επαφίεται στην ελευθερία της “ανθρώπινης” βούλησης και την έμφυτη βία που χαρακτηρίζει το είδος μας. Ένα παιχνίδι εξουσίας είναι το “Guilty choices”, με τους ρόλους θύτη και θύματος άλλες στιγμές ξεκάθαρους και κάποιες άλλες θολούς και εναλλασσόμενους.

 

Αυτό το πολύ δύσκολο έργο λοιπόν, φέρνουν εις πέρας με τόλμη και δυναμική οι τέσσερις αποφασιστικοί (και αποφασισμένοι) ηθοποιοί, τους οποίους πραγματικά λυπάσαι, κομμάτια καθώς είναι, στο τέλος της παράστασης. Παραδομένοι ψυχή τε και σώματι (κυριολεκτικά) στα βίαια σαρκικά και ψυχικά ξεσπάσματα του “Guilty choices” και με φωνή ορθά τοποθετημένη και ελεγχόμενη για το μέγεθος του χώρου, αποτυπώνουν με έναν ωμό ρεαλισμό -αλλά και οριοθετημένη ποιητικότητα κάποιες φορές- τα τέσσερα πρόσωπα του δράματος, εν μέσω των όποιων ανισοτήτων του κειμένου.

Η Ειρήνη Στεριανού, στον λιγότερο αβανταδόρικο ρόλο του έργου (αλλά και στον μοναδικό που συναντά ψήγματα εξιλέωσης), ερμηνεύει την Μπέλα με ένα σύγχρονο γκομενίστικο τσαγανό, αποτυπώνοντας το γνώριμο κορίτσι της διπλανής πόρτας. Ο Τάσος Χρυσόπουλος ενδύεται με επιτυχία τον νάρκισσο σκηνοθέτη που καταπατά ξεδιάντροπα ψυχές και συνειδήσεις (χωρίς ο ίδιος να έχει τίποτα από τα δύο), την ίδια στιγμή που το “θύμα” του, ο Σταύρος Λιλικάκης προσφέρει ένα συναρπαστικά συναισθηματικό ταξίδι με το τραινάκι του τρόμου, γεμάτο σκαμπανεβάσματα, χάρη στη φωνή και στη ροή του λόγου που τον εξαϋλώνει από το γυμνό κορμί, την ώρα που ζει τη δική του φρίκη.

Εξαιρετικός ο Βασίλης Βουτετάκης στον ρόλο του Λοχαγού, ειδικά στη σκηνή της μέθης, ίσως της πιο δύσκολης ολόκληρου του έργου. Πέφτει το βλέμμα του τυχαία επάνω σου, και παγώνεις από τον τρόμο.

 

Το “Guilty choices” είναι μια παράσταση αυστηρά ακατάλληλη για ανηλίκους, αλλά και για όσους δεν μπορούν να αντέξουν τη γύμνια της ανθρώπινης βίας.

 

Πολυχώρος Vault – Σκηνή Β
Μελενίκου 26, Βοτανικός

Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00 (μέχρι τις 25/10)

Μάνος Θηραίος

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι γύρω από τα Κάτω Πατήσια όπου γεννήθηκα και ζω υπήρχαν πολλοί κινηματογράφοι, το ότι είμαι μοναχοπαίδι ή ότι οι γονείς μου είχαν πάρει είδηση πως τους άφηνα στην ησυχία τους όταν έβλεπα ταινία. Κάπου εκεί πάντως έγινε η ζημιά, στα σίγουρα. Κι όσο, μεγαλώνοντας, ανακάλυπτα πως το σινεμά ήταν κάτι περισσότερο από περιπέτειες, κωμωδίες, από την Αλίκη ή την Έλενα Ναθαναήλ εκείνο το καλοκαίρι, τόσο μεγάλωνε και το ταξίδι. Πάντα γούσταρα να βλέπω ταινίες κι ύστερα να τις αφηγούμαι στους δικούς μου ανθρώπους. Κι ας μην τους γνώριζα όλους με το όνομά τους.

Invalid username, no pictures, or instagram servers not found
Invalid username, no pictures, or instagram servers not found