The Batman , είναι κόμικ περιπέτεια των Warner/DC σε σκηνοθεσία Ματ Ρηβς, με τους Ρόμπερτ Πάτινσον, Κόλιν Φάρελ, Ζόε Κράβιτς, Τζέφρυ Ράιτ, Πωλ Ντάνο, Τζων Τορτούρο, Άντυ Σέρκις, Πήτερ Σάρσγκάαρντ, Ρούπερτ Πένρυ-Τζόουνς, Τζέημυ Λώσον.

Όταν κάποιος άγνωστος δολοφονεί κατά σειρά επιφανείς προσωπικότητες του Γκόθαμ, παραμονές των δημοτικών εκλογών, οι αρχές τίθενται σε ετοιμότητα, με τον επιθεωρητή Γκόρντον να ηγείται ξαφνικά των ερευνών. Στο πλευρό της Αστυνομίας στέκει ο μυστηριώδης Άνθρωπος Νυχτερίδα, του οποίου η δράση προκαλεί τον τρόμο στον υπόκοσμο της πόλης. Όσο οι δολοφονίες συνεχίζονται, τόσο ο Μπρους -Μπάτμαν- Γουέην είναι πεπεισμένος πως η σειρά που ακολουθείται από τον μυστηριώδη δολοφόνο, ο οποίος αφήνει πίσω του γρίφους, θα οδηγήσει σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη κλιμάκωση, την ίδια στιγμή που έκπληκτος συνειδητοποιεί πως όλο αυτό φαίνεται να έχει άμεση σχέση με την οικογένειά του.

 

 

Τέταρτη εκκίνηση των ιστοριών του Μπάτμαν στη μεγάλη οθόνη, με τον Ρόμπερτ Πάτινσον 6ο κατά σειρά ηθοποιό που ενσαρκώνει τον Σκοτεινό Ιππότη, έναν κόμικ ήρωα που εν γένει έχει ευτυχήσει στο σινεμά, ακόμη κι αν παραβλέψουμε τις αστοχίες του Τζόελ Σουμάχερ. Δεδομένης βέβαια της αναποφασιστικότητας και των διαρκών παλινωδιών της Warner ως προς το σύμπαν της DC, με μεγάλη μου χαρά βρέθηκα έναντι όχι απλά μιας πολύ καλής ταινίας (ενδεχομένως από τις καλύτερες του Μπάτμαν) αλλά και μιας ιστορίας που δεν ακυρώνει όλες τις προηγούμενες. Όχι origin story λοιπόν, όπως εσφαλμένα υποστηρίζουν πολλοί, αλλά early tale του νυχτόβιου ήρωα, τοποθετημένου μάλιστα εντός του κινηματογραφικού σύμπαντος του “Τζόκερ”.

Πρωτάρης λοιπόν ο Μπάτμαν εδώ, αποτίει και έναν φόρο τιμής στα πρώιμα χρόνια του κόμικ αλλά και της τηλεοπτικής σειράς των ’60s, αφού εντάσσεται στην περίοδο όπου ο μασκοφόρος εκδικητής κυκλοφορούσε φανερά εν μέσω της Αστυνομίας και μπροστά στον κόσμο, ως ένας ανεπίσημος βοηθός των οργάνων του νόμου. Ο Ματ Ρηβς αποδεικνύεται εξαιρετικός στη σκηνοθετική διαχείριση του θέματος και άρτιος γνώστης του υλικού του, καθώς επιτυγχάνει να πλάσει έναν νέο κόσμο, αλλά αγγίζοντας ταυτόχρονα στο κινηματογραφικό παρελθόν του ήρωά του. Χωρίς επ’ ουδενί να μιμείται τους σκηνοθέτες που προηγήθηκαν, τιμά τόσο το ύφος του Τιμ Μπάρτον όσο και την αδρεναλίνη του Κρίστοφερ Νόλαν, εντάσσοντας τον δικό του The Batman σε μια αέναη συνέχεια και σε μια αδήλωτη χρονική του στιγμή, προσφέροντας φρέσκιες ιδέες, χωρίς όμως να μηδενίζει το κοντέρ. Συνυπογράφοντας το σενάριο μαζί με τον Πήτερ Κραιγκ, υπερβάλλουν αμφότεροι εαυτόν αφού το κινηματογραφικό τους παρελθόν στο σύνολό του δεν επέτρεπε να περιμένουμε ντε φάκτο τέτοια σπουδή και μεγαλοπρέπεια.

 

Είναι μεγάλη ταινία το “The Batman”, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με το οριστικό άρθρο μάλιστα στον τίτλο να δηλώνει την ένταση και την αποφασιστικότητα που τη διακρίνουν. Μεγάλη σε διάρκεια (λίγο παρακάτω από 3 ώρες), μεγάλη σε παραγωγή, μεγάλη σε ιδέες, αισθητική και εκτέλεση. Στα όρια ενός καλοβαλμένου αστυνομικού θρίλερ και με πινελιές νουάρ να κεντρίζουν το σινεφίλ ενδιαφέρον, αυτός ο Μπάτμαν δεν είναι μια ταινία αποκλειστικά για τους λάτρεις των κόμικ, αλλά μια ώριμη και σοβαρότατων προθέσεων ταινία που απευθύνεται σε όλα τα κοινά.

O πυρήνας του “θεματικού” κατά συρροή δολοφόνου που σκηνοθετεί ευφάνταστα τα θύματά του, στην παράδοση μεγάλων κινηματογραφικών αρπακτικών (“Seven” και “Zodiac” μεταξύ άλλων), σε συνδυασμό με μια πολιτικοποιημένη ματιά (έστω κι αν είναι προφανής) συντελούν σε μια ενήλικη ταινία δράσης και μυστηρίου, όχι απαραίτητα δεσμευμένη στα κλισέ της κόμικ φιλολογίας. Πέραν της σύμβασης που καλείσαι να αποδεχτείς για τον δισεκατομμυριούχο ορφανό που πολεμά το έγκλημα (και τους δαίμονές του) με στολή νυχτερίδας, κανένα στοιχείο της ιστορίας δεν ξεφεύγει στο υπερφυσικό ή την υπερβολή, γεγονός που την καθιστά περισσότερο οικεία από ποτέ.

 

Ο Ρόμπερτ Πάτινσον μέσα από τη στολή δίνει μια αψεγάδιαστη απεικόνιση της εμβληματικής φιγούρας του Μπάτμαν, την ίδια στιγμή που στις πολύ λίγες ομολογουμένως εμφανίσεις του ως Μπρους Γουέην κουβαλά επάξια τον σταυρό του χαρακτήρα που υποδύεται και μάλιστα σε αγαστή σύμπνοια με τη μασκοφορεμένη της εκδοχή. Ένιωσα πάντως την ανάγκη για λίγο περισσότερο Μπρους Γουέην, καθώς είναι ακριβώς αυτή η διττή έκφραση του ίδιου ανθρώπου που ενισχύει την ένταση της νυχτερίδας. Εξ ίσου λίγος και ενδεχομένως αμήχανος ο Άλφρεντ του Άντυ Σέρκις, μου φάνηκε πολύ πιο macho από όσο επιτρέπει ο χαρακτήρας που υποδύεται (εδώ μάλλον οι επιρροές ήταν περισσότερο από το τηλεοπτικό παρελθόν του αγαπημένου μπάτλερ στο “Gotham” παρά από το κόμικ ή τις άλλες κινηματογραφικές του εμφανίσεις). Ιδανική Catwoman η αμφιβόλου ηθικής και διαθέσεων Ζόε Κράβιτς, στιβαρή ως Σελένα Κάυλ, σαγηνευτική και παντοδύναμη μέσα στη δερμάτινη στολή της.

Να σας θυμίσω στο σημείο αυτό πως στην ταινία παίζει και ο Κόλιν Φάρελ, την παρουσία του οποίου μπορεί και να ξεχάσετε ολοκληρωτικά ενόσω θα βλέπετε τον Πιγκουίνο όπως τον υποδύεται υπέροχα αλλά εντελώς -μα εντελώς- αγνώριστος στην οθόνη. Πολύ ουσιαστικός και συνεπής ο Τζέφρυ Ράιτ ως Γκόρντον, ενώ ο Πωλ Ντάνο στον ρόλο του Γρίφου κολυμπά σε απόλυτα γνώριμα ερμηνευτικά νερά.

Η θεοσκότεινη φωτογραφία του Γκραιγκ Φρέηζερ παίζει συναρπαστικά με τις σκιές και τα κόκκινα, καταφέρνοντας να αποκαλύπτει φιγούρες, αντικείμενα και πρόσωπα μέσα από το απόλυτο σκοτάδι, σε μια χορογραφία εικόνων και κίνησης που επιβάλλονται από το μοντάζ των Γουίλλιαμ Χόυ και Τάυλερ Νέλσον. Ο Μάικλ Τζιακίνο δίνει ρέστα στις πρωτότυπες μουσικές του συνθέσεις, τις οποίες παντρεύει άριστα με τις απρόσμενες μουσικές επιλογές της ταινίας, από το “Ave Maria” του Σούμπερτ, μέχρι το “Something in the Way” των Νιρβάνα και το “Volare” του Ντην Μάρτιν.

Ταινία αντιθέσεων, έντασης και άποψης, The Batman έχει μοναδικό του αντίπαλο την καταλληλότητα ηλικίας που δεν του επιτρέπει να γίνει όσο βίαιος και γλαφυρός θα απαιτούσε η κεντρική του ιδέα. Ως αποτέλεσμα, η μεσαία πράξη μοιάζει να αποτελεί ελαφρώς επανάληψη της πρώτης, αφού απλά το μυστήριο συμπυκνώνεται χωρίς όμως τη φρικαλεότητα που ναι μεν υπαινίσσεται αλλά δεν είναι οφθαλμοφανής. Αντιλαμβάνομαι απόλυτα πως ένα blockbuster από κόμικ ουδόλως επιθυμεί να χαρακτηριστεί “Ακατάλληλο για ανηλίκους”, όμως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η δράση θα έπρεπε να είχε επιμεριστεί λίγο καλύτερα στο σενάριο και όχι να περιμένει ουσιαστικά την τρίτη πράξη για να μας καταπλήξει.

O τρόπος που το Batmobile εμφανίζεται για πρώτη φορά στην οθόνη θα σας μείνει αξέχαστος -αφήστε που κλείνει και το μάτι στην “Κριστίν”. Εν τω μεταξύ, εάν η Warner δεν κάνει πάλι τα δικά της και υλοποιηθούν οι υποσχέσεις της τελευταίας σκηνής, ο επόμενος Μπάτμαν μπορεί να είναι ακόμα καλύτερος.