“Αξύριστα πηγούνια” του Γιάννη Τσίρου, σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης, πρωταγωνιστούν: Γιώργος Πυρπασόπουλος, Ηλίας Βαλάσης, Στέλιος Δημόπουλος, Μαρία Νεφέλη Δούκα.
Σε ένα strip club, μια νεαρή γυναίκα καταρρέει στο τέλος της χορού της. Το σώμα της μεταφέρεται νεκρό στο υπόγειο νεκροτομείο ενός νοσοκομείου, όπου δυο άντρες, συνάδελφοι και φίλοι εδώ και χρόνια, έρχονται αναπάντεχα ενώπιον μιας σκληρής πραγματικότητας και της αλήθειας που εντέχνως έκρυβαν εδώ και χρόνια ο ένας από τον άλλον αλλά και από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Πρόκειται ασυζητητί για μία εκ των κορυφαίων παραστάσεων που παίζονται αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα, αλλά και για ένα από τα καλύτερα σύγχρονα ελληνικά θεατρικά που έχουν γραφτεί. Η δύναμη του κειμένου και η διαχρονική επικαιρότητα της ιστορίας το καθιστούν απόλυτα σχετικό με την πραγματικότητα που βιώνουμε, ακόμα και 15 χρόνια μετά από την πρώτη παρουσίαση στο θέατρο “Πόρτα” το 2006, ενώ η χαρτογράφηση των χαρακτήρων είναι διαχρονική και απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων -ή μάλλον, των ελληναράδων- τα όχι και τόσο ιερά.
Γραμμένα σαν θρίλερ αποκαλύψεων, τα “Αξύριστα πηγούνια” εκτυλίσσονται συναρπαστικά, με την κάθε φράση να προσθέτει ακόμη ένα κομμάτι στο παζλ της διαλυμένης ζωής των δύο αντρών και την ίδια στιγμή να ξετυλίγει το κουβάρι γύρω από το παρελθόν του άψυχου σώματος που κείτεται στο φορείο.
Με τη δράση να ξεκινά στο στριπτιζάδικο, με τη μουσική εκκωφαντική και τις αντανακλάσεις από την ντισκόμπαλα να φέρνουν παραζάλη, μεταφερόμαστε βίαια στο υπόγειο νεκροτομείο, με τα βρώμικα πλακάκια, τα γερασμένα έπιπλα, τις φθαρμένες πόρτες και τα εκτυφλωτικά, λευκά φώτα φθορισμού που τρεμοπαίζουν ακολουθώντας τη χορογραφία της τάσης που ανεβοκατεβαίνει.
Και είναι εκεί, μέσα σε αυτό το ενοχλητικής αληθοφάνειας, στιβαρό σκηνικό της Νατάσσας Παπαγεωργίου (σχεδόν μυρίζεις την αποφορά και νιώθεις την υγρασία να σε περονιάζει) και κάτω από τους αμείλικτους φωτισμούς του Βασίλη Κλωτσοτήρα που ξαφνικά βυθιζόμαστε στην άβυσσο της ψυχής των ηρώων, που ζουν σαν σε λούπα τη ζωή τους μέσα στους τέσσερις αυτούς τοίχους, σε αυτό το πλυντήριο σωμάτων και μαζί καθαρτήριο ψυχών.
Συγκλονιστικός ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, σε μια στιγμή κορυφαίας ερμηνευτικής δεινότητας, βουτά χωρίς οξυγόνο στα βάθη της ψυχής του ήρωά του και καταφέρνει να βγει νικητής παλεύοντας με δαίμονες και ψεύδη μιας ολόκληρης ζωής. Τεράστια έκπληξη η Ηλίας Βαλάσης που σε πείθει από την πρώτη του κιόλας λέξη πως ζει και κατανοεί στον απόλυτο βαθμό τον ρόλο και τη στιγμή, μακριά από κάθε ίχνος υποκριτικής επιτήδευσης. Καταλυτικός ο Στέλιος Δημόπουλος, κοντράρει άφοβα τους αντίπαλους χαρακτήρες, ενώ ο ρόλος-έκπληξη της Μαρίας Νεφέλης Δούκα είναι αυτός που όχι μόνο οδηγεί αλλά και απογειώνει το έργο σε ένα αμείλικτης συναισθηματικής κορύφωσης φινάλε.
Τέλος, οφείλω να αναφερθώ στον Γιώργο Παλούμπη και να τονίσω, έχοντας ήδη την ευκαιρία και τη χαρά να παρακολουθήσω τα “170 τετραγωνικά” που επίσης παίζονται φέτος σε δική του σκηνοθεσία, πως πρόκειται για Έλληνα σκηνοθέτη, με το Ε κεφαλαίο, όχι ως επιθετικό προσδιορισμό αλλά ως κύριο όνομα, στη βάση του οποίου αντιλαμβάνεται, διαβάζει και μεθερμηνεύει επί σκηνής τους έλληνες ήρωές του, ως σύγχρονα μέλη ενός ευρωπαϊκού κόσμου, όχι μόνο χωρίς τον παραμικρό μιμητισμό αλλοδαπής έκφρασης αλλά και με βαθιά επίγνωση (και γνώση) της κοινωνίας και της χώρας από όπου αυτοί προέρχονται.
Τα “Αξύριστα πηγούνια”, κατ’ αυτήν την έννοια, μεταμορφώνονται σε κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, αποτυπώνοντας όλα όσα μας καθόρισαν σταδιακά στα μεταπολιτευτικά χρόνια και που μας οδήγησαν στο βίαιο σήμερα.
• Θέατρο Μικρό Χορν – Αμερικής 10, Κολωνάκι
Παραστάσεις: Τετάρτη στις 20:00, Πέμπτη-Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 και στις 21:00, Κυριακή στις 20:00
