Πόσο μόνοι είμαστε τελικά σε ότι μας συμβαίνει; Πόσο εύκολα δεχόμαστε την συντροφιά, την αγκαλιά, το χάδι, το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, σε καταστάσεις δύσκολες;

Θα μπορούσα να σκεφτώ πάρα πολλές φορές που χρειάστηκα κάτι – καθαρά ψυχολογικά – και οι φίλοι, οικογένεια ήταν εκεί – πάντα θα είναι…

Eμείς όμως τελικά, πόσο θέλουμε την βοήθεια σε τέτοιες καταστάσεις ή μάλλον καλύτερα, πόσο καλό μας κάνει να ακουμπάμε. σε έναν ώμο; και να μην προσπαθούμε να σταθούμε μόνοι μας; Μήπως το να μοιραστούμε μια κατάσταση αφορά κομμάτι της διαδικασίας επούλωσης και όχι παρηγοριάς; Μήπως το να μοιραστούμε τελικά κάτι που μας συμβαίνει, αφορά την ανάγκη να το ξορκίσουμε; να το εκμηδενίζουμε; Μήπως το να θέλω να με ακούσεις αφορά την ανάγκη να μη νιώθω ευάλωτος; μόνος μου;

Γιατί σήμερα που πονάω, είμαι όλα τα παραπάνω.. Και συ καλείσαι με έναν μαγικό τρόπο, όχι να τα εξαφανίσεις, όχι να τα πάρεις μαζί σου και να τα ξεχάσω αλλά να με κάνεις κομμάτι μιας ομάδας τόσο καλά δεμένη, που σε αυτά τα θέματα ξέρει να στηρίζει. Εμένα. Εμάς σαν ένα.

Και με αυτό σαν σκέψη, σηκωνόμαστε και βρίσκουμε μόνοι μας τη διέξοδο σε ότι μας προβληματίζει. Ναι ξέρω. πολλές οι φωνές, οι γνώμες και τα πιστεύω, αλλά όσο κι αν φωνάζουν οι άλλοι, ο τρόπος, πάντα θα υπάρχει στο δικό μας κεφάλι, απλά αργεί να βρει το δρόμο του.

 

Πόσο ανάγκη έχουμε λοιπόν ένα ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ; Μεγάλη θα σου πω! Η ανάγκη ότι ανήκουμε κάπου, πέρα από εκεί που ήμασταν και φύγαμε, είναι πιο μεγάλη και από την οποιαδήποτε άλλη ανάγκη μας. Μια ομάδα που ανήκουμε, μια οικογένεια που επιλέξαμε.. Μια ασφάλεια έξω από το σπίτι. Μια σιγουριά ότι κι αν χρειαστώ κάτι, κάποιος – που με εχει επιλέξει και τον έχω επιλέξει – θα είναι εκεί για εμένα, πριν από εμένα.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οξυγόνο στην ανάσα που θέλει η καρδιά για να λειτουργήσει. Όχι γιατί δεν ξέρουμε το πως, αλλά γιατί όταν ξεχαστούμε – κάποιες φορές – να το κάνουν για εμάς. Για να στηρίξουν την φράση, Εγω είμαι εδώ..

Ξέρεις πόση δύναμη εχει αυτή η φράση. Εγω είμαι εδώ. Προχώρα. Χωρίς συμφέρον, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς δεσμούς αίματος. Μια σκέψη μας ένωσε, φωνές και πολλά γέλια.

Και είναι η στιγμή που θες μείνεις μόνος τελικά- και αν με ρωτήσεις, πρέπει, καλό κάνει – αλλά πόσο σημαντικό, δυνατό και ανακουφιστικό, να ξέρεις, ότι κάπου ανάμεσα στα κλάματα, στον πόνο, θα ακούσεις το: Εγω είμαι εδώ.. και αυτό φτάνει.

Αν έχεις βρει τον άνθρωπο που είναι εκεί για σένα, είσαι τυχερός και ξέρεις γιατί; Γιατί όταν θα θελήσεις να μείνεις μόνος, θα μείνεις.. αλλά ποτέ δε θα νιώσεις… μόνος!