Ένα έργο «σταθμός» για την αγάπη που δε σταματάει να κυλάει όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Παλαιότερα, το να μιλήσει κάποιος μέσω της τέχνης για ζητήματα που απασχολούν τη gay κοινότητα θεωρούνταν αμφιλεγόμενο. Σήμερα, αυτό συνοδεύεται -συχνά- από άλλα επίθετα: κοινότυπο, τετριμμένο. Κι όχι μόνο από ανθρώπους εκτός κοινότητας… Πολλοί έχουν την πεποίθηση ότι ένας ομοφυλόφιλος θα ξεψαχνίσει, θα δει, θα διαβάσει ή και θα ακούσει ό,τι τον αφορά. Ωστόσο, υπάρχουν κι αυτοί που δεν επιθυμούν τις επαναλήψεις και δεν αισθάνονται άνετα, βλέποντας συνεχώς μπροστά τους τη ζωή ή τα προβλήματα που και οι ίδιοι αντιμετωπίζουν. Γιατί καλώς ή κακώς, ταυτίζεσαι. Πάντα θα εντοπίσεις ένα προσωπικό σου κομμάτι σε μια ιστορία που απευθύνεται είτε άμεσα είτε έμμεσα σε σένα. Βέβαια αυτό υφίσταται σε όλες τις περιπτώσεις.

Πχ. ένας χωρισμένος δεν νιώθει καλά να δει μια ταινία για ένα ζευγάρι που φτάνει στο διαζύγιο. Ή κάποιος που προσπαθεί να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα και δεν τα καταφέρνει, μπορεί να μην αντέξει τις αφηγήσεις ενός ήρωα με παρόμοιο background που στέκεται πιο τυχερός. Κάποιος άλλος όμως θα αντλήσει δύναμη από αυτό και θα σταθεί στα πόδια του. Κοντολογίς, κάθε ιστορία μπορεί να σου δώσει κάτι. Κι αν όχι τώρα, κάποια στιγμή ναι… Αρκεί τότε, να είσαι έτοιμος να την ακούσεις.

 

 

Το «Όπως πάει το ποτάμι» είναι μία από αυτές τις ιστορίες. Που νομίζεις ότι ξέρεις απόλυτα τι θα σου πουν, αλλά στην πραγματικότητα σε εκπλήσσουν και σε κερδίζουν με την αλήθεια και την τρυφερότητα που κουβαλά με κάθε τους λέξη. Ιστορίες που δεν κουνούν το δάχτυλο, αλλά με ένα μαγικό τρόπο ξεδιαλύνουν όλα τα κλισέ που πλανώνται μέσα στο μυαλό σου. Γιατί κάποιες φορές, σημασία δεν έχει τι θα πεις, αλλά πώς θα το πεις. Κι όχι γιατί προσπαθείς να κάνεις τους χαρακτήρες σου αρεστούς, αλλά γιατί θες να τους κάνεις αναγνωρίσιμους. Οι ήρωες του έργου υπάρχουν, αναπνέουν και ανάμεσά μας. Ο καθένας φέρει στις πλάτες του τις δικές του καταβολές, τη δική του ζωή. Κι όλα αυτά τα σταυροδρόμια ενώνονται για να δείξουν ότι η αγάπη δεν γνωρίζει ούτε ηλικίες, ούτε στερεότυπα, ούτε προβλήματα. Η αγάπη δεν έχει ημερομηνία λήξης. Είναι και η ίδια ένα ποτάμι που σε παρασύρει και δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει. Σίγουρα όμως δεν θα στερέψει. Αφέσου στην ορμή του.

Το έργο του Μάρτιν Σέρμαν που παρουσιάζεται στο Θέατρο «Σταθμός» εμβαθύνει σε τρεις διαφορετικές γενιές που έχουν ένα κοινό. Την ανάγκη γι’ αυτό το ορμητικό «ποτάμι». Μέσω της αριστοτεχνικής γραφής του δημιουργού που «παντρεύει» το παλιό με το νέο, αποτυπώνονται οι θρίαμβοι και οι ήττες του κινήματος των ομοφυλοφίλων από τη δεκαετία του 1930 μέχρι και σήμερα. Κάποιος που θα διαβάσει αυτή τη σημείωση, στιγμιαία θα υποθέσει ότι το κείμενο έχει μια ντοκουμενταρίστικη διάθεση. Κάθε άλλο.

Με έξυπνο τρόπο, η ιστορία ζωντανεύει μέσα από τη σχέση των πρωταγωνιστών που αναζητούν έναν κοινό κώδικα. Κι όσο η Ιστορία βαθαίνει, εναλλάσσοντας το γλυκό με το πικρό της πρόσωπο, τόσο αυτή η σχέση ωριμάζει και βγάζει καρπούς που για πάντα θα κρατήσουν τη γεύση τους γεμάτη και ζουμερή.

Διατηρώντας καθ’ όλη τη διάρκεια τη λογοτεχνική χροιά του, το έργο εξελίσσεται σε έναν ποιητικό ύμνο στη διαφορετικότητα, στον έρωτα και κυρίως στην αγάπη που παραμένει ζωντανή ακόμη κι όταν ο έρωτας παρέλθει.

 

 

Ο Περικλής Μουστάκης, στον ρόλο του Αμερικανού πιανίστα Μπο (62) που φαινομενικά έχει «χορτάσει» από έρωτα, προσπαθώντας να κρύψει τις ανοιχτές πληγές που του έχει αφήσει, σε γοητεύει από την πρώτη κιόλας στιγμή. Με τον τόνο της φωνής που προδίδει εμπειρίες και μια ολοκληρωμένη θέαση της ζωής… με τη στάση του σώματός του, τη συγκίνηση και το δέος μπροστά στο νέο … με όλα. Μέσα από τις ζωντανές και σπαρακτικές πολλές αφηγήσεις του, τρυπώνεις κατευθείαν στην ψυχή του ήρωα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον 29χρονο διπολικό δικηγόρο Ρούφους, που ερμηνεύει ο Μάνος Καρατζογιάννης. Αν και ο συγκεκριμένος ρόλος φαίνεται πιο εύκολος λόγω της πιο σύγχρονης ματιάς με την οποία είναι πλασμένος, δεν παύει να κρύβει παγίδες, τις οποίες ο Μάνος Καρατζογιάννης αποφεύγει με εντυπωσιακό τρόπο. Ο ηθοποιός ωριμάζει επί σκηνής μαζί με τον ήρωά του, στον πέρασμα των χρόνων. Μεταμορφώνεται. Γίνεται πιο ισχυρός, πιο δυνατός και πιο πιστός στα θέλω του.

Η παράσταση αυτή βουτάει στην αγάπη από την κορφή ως τα νύχια. Από τη σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη, το εκπληκτικό κείμενο του Μάρτιν Σέρμαν σε μετάφραση Αντώνη Πέρη μέχρι τις ερμηνείες των ηθοποιών (Περικλή Μουστάκη (Μπο), Μάνο Καρατζογιάννη (Ρούφους), Δημήτρης Ροΐδη (Χάρυ). Και το κοινό τη συναισθάνεται και την ανταποδίδει.

Το «Όπως πάει το ποτάμι» δεν είναι άλλο ένα έργο για τον gay έρωτα, είναι ένα «έπος» για την αγάπη ανεξαρτήτως σεξουαλικής ταυτότητας. Κι αυτό είναι από μόνο του μία «έκπληξη» που το καθιστά ιδιαίτερο και μοναδικό.