to top

Οθόνες κάτω από τα αστέρια – Διονύσια

Οθόνες κάτω από τα αστέρια – Διονύσια

Θερινό σινεμά γειτονιάς επί της Λεωφόρου Συγγρού, στην πλευρά της Καλλιθέας. Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1969, λίγο αφού ένα άλλο θερινό με το ίδιο όνομα επί της Θησέως στις Τζιτζιφιές είχε κλείσει, λίγα χρόνια μετά τα εγκαίνιά του το 1960. Και το σημερινό Διονύσια είχε σβήσει τα φώτα του το 2010 για να λειτουργήσει ξανά το 2013 και σήμερα να αποτελεί άτυπο “αδελφάκι” του Cine Paris της Πλάκας.

Το Διονύσια βρίσκεται στο ύψος της στροφής της Νέας Σμύρνης, σε ένα γωνιακό οικόπεδο στον παράδρομο της Συγγρού, απομονωμένο, σε μια γειτονιά με σπίτια και εταιρείες, χωρίς καν ένα περίπτερο κοντά του. Στην πρόσοψή του θα συναντήσετε το ταμείο, το μπαρ (που έχει και τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο) και φυσικά την είσοδο στο πίσω μέρος της αίθουσας. Η πρόσοψη είναι σχετικά λιτή, ενώ η παλιά φωτεινή επιγραφή είναι πλέον σβηστή, με μια μεγάλης επιφάνειας εκτύπωση με το όνομα του σινεμά να κυριαρχεί δίπλα στην παλιά. Μόλις πάρετε το εισιτήριό σας, θα σας θυμίσουν να πάρετε μπαίνοντας στην αίθουσα και ένα μαξιλαράκι από τα πολλά που βρίσκονται στιβαγμένα δίπλα στην είσοδο.

 

 

Η αίθουσα αυτή καθ’ εαυτή είναι σχετικά μεγάλη, αλλά με μια διαρρύθμιση κάπως περίεργη, καθώς προς τα πίσω και στη μέση βρίσκεται η υπερυψωμένη καμπίνα προβολής, ενώ προς τα εμπρός και αριστερά υπάρχει ένα στεγασμένο σημείο με σκαμπώ και τραπεζάκια τύπου μπαρ που δημιουργούν μια ιδιότροπη γεωμετρία στις θέσεις. Το σινεμά καλύπτουν μια πολυκατοικία δεξιά και άλλη μία πίσω από την οθόνη, αλλά το αρκετό πράσινο μέσα στην αίθουσα κάνει κάπως το τσιμέντο να φαίνεται λιγότερο. Οι καρέκλες είναι άνετα τοποθετημένες μεταξύ τους, πλαστικές, σαν ζαχαροπλαστείου των ’70s (να λοιπόν γιατί χρειάζονται τα μαξιλαράκια), με αρκετά τραπεζάκια. Η ικανοποιητικού μεγέθους οθόνη είναι κολλημένη στον πλαϊνό τοίχο της πολυκατοικίας, η προβολή είναι ψηφιακή και ο ήχος στερεοφωνικός σε μια καλή ένταση.

 

• Διονύσια – Λεωφόρος Συγγρού 286 & Μυκηνών 2, Καλλιθέα

Μάνος Θηραίος

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι γύρω από τα Κάτω Πατήσια όπου γεννήθηκα και ζω υπήρχαν πολλοί κινηματογράφοι, το ότι είμαι μοναχοπαίδι ή ότι οι γονείς μου είχαν πάρει είδηση πως τους άφηνα στην ησυχία τους όταν έβλεπα ταινία. Κάπου εκεί πάντως έγινε η ζημιά, στα σίγουρα. Κι όσο, μεγαλώνοντας, ανακάλυπτα πως το σινεμά ήταν κάτι περισσότερο από περιπέτειες, κωμωδίες, από την Αλίκη ή την Έλενα Ναθαναήλ εκείνο το καλοκαίρι, τόσο μεγάλωνε και το ταξίδι. Πάντα γούσταρα να βλέπω ταινίες κι ύστερα να τις αφηγούμαι στους δικούς μου ανθρώπους. Κι ας μην τους γνώριζα όλους με το όνομά τους.

A
A
 Photos
A
 Followers
A
 Following