Μεγαλώνοντας όλοι οι μηχανές άμυνας λειτουργούν στο φουλ και ο αυθορμητισμός μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Όχι πάντα, αλλά αρκετά συχνά. Λογικό, θα σου πει κάποιος (άνω των 35!). Είναι η αυτοπροστασία μας για να μην πληγωθούμε.

Άλλος θα πει ότι αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη, αυτό που σε διαχωρίζει από τον 25χρονο εαυτό σου. Εμπειρίες, παλιά κατάλοιπα, πιθανά απωθημένα έρχονται και δημιουργούν ένα δίχτυ που εμποδίζουν την μπάλα του αυθορμητισμού από το να βάλει γκολ όσο κι αν έχει προπονηθεί για την νίκη.

Και που είναι το κακό; Υποτίθεται ότι μαθαίνεις από τα λάθη σου και μεγαλώνοντας κάνεις πιο συνειδητές, ώριμες επιλογές. Ως εδώ συμφωνώ. Τι συμβαίνει όμως όταν οι επιλογές που παίρνεις είναι μόνο κάτω από την ομπρέλα της ασφάλειας, του γνώριμου και της συνήθειας; Μήπως εμποδίζεις τον εαυτό σου να πάει λίγο παρακάτω; Να δει και κάτι άλλο εκτός των συνηθισμένων/δοκιμασμένων;

 

Στα 24 σου να μετακομίσεις στο εξωτερικό ήταν εύκολο και σου έπαιρνε «μια στιγμή» να το αποφασίσεις. Δεν θα υπήρχαν και τότε κολλήματα; Η δυσκολία μιας νέας χώρας, οι φίλοι που θα αφήσεις πίσω, το ρίσκο να μην σου βγει, να μην ενσωματωθείς με την νέα κουλτούρα. Δεν σε ένοιαζαν όλα αυτά, δεν τα σκεφτόσουν; Εννοείται! Αλλά δεν άφηνες τον φόβο, ή τη συνήθεια να καθορίσουν την ζωή σου. Γιατί υποσυνείδητα ήξερες ότι έχεις χρόνο, αν δεν σου βγει, εάν κάτι στραβώσει, εάν κάτι παρεκκλίνει του σχεδίου σου έχεις πάντα την επιλογή του να γυρίσεις πίσω, έχεις χρόνο να «ξανά φτιάξεις την ζωή σου». Στα 26 να ερωτευτείς και να αφεθείς με όλη σου την δύναμη δεν ήταν καν κάτι που θα σκεφτόσουν πολύ, απλά θα το δοκίμαζες. Δεν θα έψαχνες να το αποδομήσεις, θα έπεφτες με τα μούτρα και θα χαμογελούσες κιόλας!

Γιατί όταν είσαι μικρότερος λειτουργείς περισσότερο με την καρδιά, πιο ανέμελα, πιο παρορμητικά. Όσο λιγότερα τραύματα έχεις, τόσες λιγότερες δεύτερες σκέψεις να δοκιμάσεις κάτι νέο, κάτι καινούργιο που δεν έχεις την παραμικρή ιδέα που θα σε οδηγήσει. Και τελικά αυτό καταλήγει να είναι η κινητήριος δύναμη σου.

Τώρα τα εξετάζουμε όλα, τα σκεφτόμαστε όλα διεξοδικά, σκεφτόμαστε και αναλύουμε κάθε πιθανό σενάριο (κι ας ξέρουμε ότι όλα είναι τόσο απρόβλεπτα που όσα και αν «πλανάρεις» τα επόμενα βήματα η ζωή έχει το δικό της μοναδικό τρόπο να τα ανατρέπει όλα).

→ Όχι, δεν είμαι κατά του να σκέφτεσαι και να έχεις έλεγχο των αποφάσεων σου.
→ Όχι, δεν είμαι κατά του να αναλύεις σενάρια και να είσαι προετοιμασμένος.

Είμαι όμως κατά του να καίμε το μυαλό μας με δεύτερες σκέψεις, με ανασφάλειες, του να αποκλείουμε νέες περιπέτειες που μπορεί να μας κάνουν πιο δυνατούς, πιο σίγουρους, να μας αλλάξουν, να μας ελευθερώσουν, να μας βγάλουν από το πολύ βολικό και αρεστό comfortzoneμας.

 

Πόσο εύκολα θα σκεφτείς να αλλάξεις δουλειά, ακόμη κι αν ξέρεις ότι δεν είσαι ικανοποιημένος όσο θα ήθελες ή ότι αυτό που κάνεις έχει ένα ταβάνι που δεν σου είναι αρκετό; Που να αρχίσεις τώρα από την αρχή.

Όπως σε κάθε πρόσκληση μας πάντα υπάρχουν 2 δρόμοι που μπορείς να ακολουθήσεις.

Και όπως όλα στη ζωή ό ένας είναι ο σχετικά πιο εύκολος ενώ ο άλλος έχει εμπόδια, θέλει προσπάθεια και πιο πολύ χρόνο. Ο ένας βασίζεται στην σκέψη, την ασφάλεια, την σιγουριά ενώ ο άλλος μοιάζει με βουτιά από πολύ ψηλό βράχο. Βλέπεις ότι θα πέσεις στην θάλασσα, πιθανότατα να μην χτυπήσεις, αλλά δεν το έχεις ξανά κάνει και φοβάσαι. Φοβάσαι το ενδεχόμενο τελικά να μην τα έχεις υπολογίσει σωστά και τελικά χτυπήσεις. Τι πιο λογικό! Σκέψου όμως την ώρα που βγαίνει το κεφάλι στην επιφάνεια της θάλασσας και εσύ τα έχεις καταφέρει. Έπεσες, βούτηξες, ένιωσες αγωνία, φόβο, άγχος αλλά σου βγήκε και τώρα είσαι τόσο περήφανος, νιώθεις δυνατός, νιώθεις ότι έχεις απεριόριστες ικανότητες και αυτό σε γεμίζει αισιοδοξία.

Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστή αναλογία μυαλού και συναισθήματος, ξέρω πως όσες φορές ακούμε την καρδιά μας καταλήγουμε να νιώθουμε πιο ζωντανοί από πριν, ακόμη και αυτό σημαίνει να αποχωριστείς κάτι που αγαπάς πολύ. Θα το δεις κάτω από άλλο πρίσμα και θα το εκτιμήσεις πολύ διαφορετικά, χωρίς το θολό γυαλί της συνήθειας ή του δεδομένου και τότε πιο συνειδητά από ποτέ θα το αγκαλιάσεις και θα το τοποθετήσεις στην θέση που του πρέπει πραγματικά.

Δεν ξέρω αν θα την επιχειρήσω την βουτιά, ξέρω όμως πως και μόνο στην ιδέα πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά. Εσύ;