Είναι στιγμές που θυμάμαι τη γιαγιά μου, μόνη στην αυλή της, να μη μιλάει, να μην κοιτάει κάπου συγκεκριμένα, απλά κάπου χαμένη. Κάποιες φορές είχα ρωτήσει τι σκεφτόταν, κάποιες δεν τολμούσα καν – κάτι δικό της σκοτεινό, περνούσε από τα μάτια της και εγώ, σίγουρα, δεν χώραγα!
Απάντηση ποτέ δεν πήρα, ίσως γι αυτό σταμάτησα να την ρωτάω. Με τα χρόνια και όταν πια είχε φύγει, μάθαμε, ότι αυτές οι σιωπές, έκρυβαν θόρυβο, κραυγή, κλάμα, πόνο! Κι όμως εκείνη εκεί! Μόνη.
Και τελικά εγώ θα ρωτήσω. Τι ανάγκη έχουμε να κλειστούμε σε μια παύση; Γιατί δεν την μοιραζόμαστε να φύγει; Γιατί δεν την ξορκίζουμε να ηρεμήσει;
Πως μια στιγμή της ζωής μας, κλειδώνει το μυαλό και μας κρατάει εκεί; Είναι απαραίτητα κάτι κακό; Κάτι γλυκό που χάσαμε; Κάτι ιδιαίτερο που δε θέλουμε να ξεχάσουμε; Κάτι σημαντικό για μας, που θέλουμε να θυμόμαστε;
Ποτέ δε θα μάθουμε! Ποτέ δε θα καταλάβουμε τι κάνει αυτή η απίστευτη μηχανή – βλ. μυαλό – στο υπόλοιπο σώμα, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, και αυτό είναι πιο τρομακτικό!
Αυτές οι σκέψεις, αυτά τα κενά, δημιουργούν παύσεις, πολλές φορές ανεπιθύμητες και μη ελεγχόμενες! Σκέψεις που μας παιδεύουν και μας αλλάζουν για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Και εμείς καλούμαστε ν τις κουβαλάμε σαν βάρος με τα χρόνια, και όχι σαν κάτι απλά δικό μας, όπως τόσα! Και αυτό το βάρος με τα χρόνια χτυπάει κάπου μη νομίζεις! Θες μέση, γόνατα, μάτια, βλέμμα, χαμόγελο… Ναι κάπου χτυπάει και επιβαρύνει. Και σου κόβει τα γόνατα! Σου αλλάζει τα μάτια, σου χαμηλώνει το βλέμμα, σου σβήνει το χαμόγελο! Έτσι γίνεται! Ένα βάρος!
Πόσο εγωιστικό είναι να προσπαθήσουμε να αποτινάξουμε όλο αυτό από πάνω μας και να υψώσουμε ανάστημα; Πόσο εγωιστικό θα φανεί για κάποιους η ανάγκη μου να ζήσω χωρίς αυτό, ακόμα και αν είναι χαμός! Ακόμα και αν είναι πόνος!
Θα σου πω εγώ, για κάποιους πολύ εγωιστικό! Θα πουν σιωπηλά, πως έχασα τον άνθρωπο μου και να… εγώ γελάω, εγώ ζω. Θα το πουν και θες να σου πω κάτι ειλικρινά; το έχω κάνει! Και ντρέπομαι για αυτό!
Αλλά ξέρεις κάτι; Ζήτησα συγνώμη και άλλαξα σκέψη! Ζήτησα συγνώμη γιατί δεν θα μάθω ποτέ, ούτε το βάρος, ούτε τον πόνο, ούτε τη δύναμη που έχει όλο αυτό, που ζει ο άλλος!
Ζήτησα συγνώμη που σκέφτηκα ότι είναι καλύτερα κάποιος να πονά, από το να ζει! Ζήτησα συγνώμη αν πίστεψα ότι ένα θλιμμένο πρόσωπο, είναι πιο σωστό από ένα με χαμόγελο! Ζήτησα συγνώμη για ένα πολύ μικρό και ανθρώπινο λόγο, δεν με αφορά!
Και έτσι έμαθα να σέβομαι! Το χαμόγελο, το κλάμα, το δάκρυ, το άγγιγμα, το βλέμμα. Αυτό μπορεί να μου δώσει ο άλλος εκείνη τη στιγμή και εγώ το μόνο που πρέπει να κάνω, ξέρεις τι είναι; Να το δεχτώ. Σ ευχαριστώ.
