«Σε ποια ιδεολογία πιστεύεις, τι σε εκφράζει; Εσείς οι νέοι δεν πιστεύετε σε τίποτα πια.. ….εμείς τότε….»

Αυτό το ερώτημα μου απηύθυνε ηλικιωμένος κύριος και προσπερνώντας το προσφιλές κλισέ των ανθρώπων μεγαλύτερης ηλικίας που διατηρούν a priori την πεποίθηση ότι η δική τους γενιά είχε ιδέες και οράματα, ομολογώ ότι έθεσα τον εαυτό μου σε μια διαδικασία σκέψης. Σε τι πιστεύω, τι με εκφράζει; Κατέληξα σε αυτό που κάπως σχηματικά θα λέγαμε η ιδεολογία του καθημερινού καλού. Εξηγούμαι αμέσως.

Σίγουρα, στο μυαλό μου όπως και σε πολλών άλλων, η λέξη ιδεολογία φέρει εσφαλμένα ή μη, αρνητικό φορτίο. Ίσως γιατί ταυτίζεται κατεξοχήν με πολιτικές θέσεις και κατά μια έννοια με την επιβολή εξουσίας στηριζόμενης ακριβώς σε συγκεκριμένα συστήματα σκέψης. Μιλάμε για πολιτικές, κομματικές, θρησκευτικές ή άλλες κάθετες ιδεολογίες που είτε έχουν αποτύχει ολοκληρωτικά είτε κάπου στην πορεία έχασαν τον προσανατολισμό τους και κατέληξαν σε συλλογή ουτοπικών και ανεφάρμοστων ιδεών.

Η ιδεολογία της καθημερινής καλοσύνης είναι ή μοιάζει να είναι κάτι άλλο.

Μην υποθέσεις ότι ακολουθεί κάποιου είδους θεολογικής ανάλυση περί καλού-κακού, ούτε καν προσπάθεια ταύτισης της καλοσύνης με αυτό που ονομάζουμε καλή καρδιά.

Η ιδεολογία του καλού της καθημερινότητας διαμορφώνεται από την κεντρική ιδέα της συνειδητής επιλογής του πράττω το σωστό, το ορθό στον καθημερινό κοινωνικό μου βίο, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζω, πόσα κερδίζω, που διαμένω, τι διαβάζω, πως ζω. Υπό αυτό το πρίσμα είναι οριζόντια, αταξική, αχρωμάτιστη και βρίσκει εφαρμογή τόσο στο εξωτερικό κοινωνικό περιβάλλον όσο και στις σχέσεις με τους συμπολίτες μου.

Δεν έχει καμία διαφορά αν τα οικονομικά μου μέσα είναι ελάχιστα ή σημαντικά για να εφαρμόσω αυτό που ξέρω ότι είναι σωστό όπως για παράδειγμα να μην προσπερνώ την σειρά προτεραιότητας στις δημόσιες υπηρεσίες. Είναι αδιάφορο αν διαθέτω ανώτατη ή βασική εκπαίδευση για να πράξω το ορθό όπως για παράδειγμα να μην σταθμεύσω το αυτοκίνητό μου πάνω σε πεζοδρόμιο.  Μπλε, πράσινης, κόκκινης ή και καμίας κομματικής αντίληψης, λίγη έως καθόλου σημασία έχει. Ο σεβασμός στον δημόσιο χώρο, στο περιβάλλον, στον αστικό ιστό που ζω και κινούμαι έχει αχρωματοψία.

Ναι, η παιδεία, ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα παίζουν τον ρόλο τους, ωστόσο δεν καθορίζουν. Είτε ανατράφηκα με γαλλικά και πιάνο είτε όχι, είτε προτιμώ όπερα ή λαϊκό πάλκο, είτε η ζωή μου κινείται στο κέντρο μεγαλούπολης ή σε μικρό χωριό, ξέρω ότι είναι λάθος να ανοίξω το παράθυρο του αυτοκινήτου μου για να πετάξω το σκουπίδι.

Η ορθότητα στις καθημερινές μου συναναστροφές όχι με φίλους και οικείους αλλά με αγνώστους ανθρώπους σημαίνει να είμαι ανεκτικός στο κάθε είδους διαφορετικό που συναντώ. Η κοινωνική ευγένεια είναι υποχρέωση μου. Είναι ζήτημα καθαρής πεποίθησης ότι  η προσωπική αξία είναι η βάση να πετύχω αυτό που θέλω χωρίς να οικειοποιούμαι αυτό που δεν μου ανήκει. Είναι ζήτημα προσπάθειας να μην παρασύρομαι από ένα δεν βαριέσαι, ε και τι έγινε. Τι; Με λες έως και βαρετό; Ας είναι.  

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τοποθετώ τον εαυτό μου. Η ιδεολογία του καθημερινού καλού είναι επιλογή. Που θα γίνει βίωμα. Ελπίζω..