Κάνοντας την απομαγνητοφώνηση της Τζώρτζια των Μπλέ, παρέμεινα χαμογελαστή από το πρώτο ως το τελευταίο της λεπτό. Αφοπλιστικά ειλικρινής, υπέρμετρα αισιόδοξη, με ένα γέλιο που έντυσε όλη μας την κουβέντα. Μια γυναίκα που ξέρει να μεταμορφώνεται κρατώντας ταυτόχρονα αναλλοίωτα όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που την έχουν κάνει τόσο αγαπητή και προσιτή καταφέρνοντας να κερδίσει το κοινό των Μπλε όταν όλοι πίστεψαν πως η διαδρομή τους είχε φτάσει στο τέλος της.

 

Το Κόκκινο Φιλί, το λατρεύω. Τον ίδιο τον θεό μπορώ να το ακούω κάθε μέρα χωρίς να το βαρεθώ στιγμή. Υπέροχες μουσικές, απίθανη η φωνή σου και στίχος γεμάτος εικόνες που κάπου νιώθεις πως τις έχεις ζήσει κι ο ίδιος.
Το τραγούδι τον ίδιο το θεό μας παίδεψε πολύ, δεν ξέραμε τι παραγωγή να του κάνουμε. Είχαμε κολλήσει. Πειραματιστήκαμε αρκετά και τελικά το δώσαμε στον Σούνγκα  του οποίου μέσα σε μία μέρα του ήρθε απευθείας η ιδέα να το δημιουργήσει έτσι και κάπως έτσι γεννήθηκε το τραγούδι αυτό. Ο στίχος των Μπλε είναι κατεξοχήν γυναικείος και έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί αυτός ο στίχος είναι γραμμένος από άντρα. Είναι φοβερό ο τρόπος που απεικονίζει τα πράγματα και τις εικόνες που περιγράφει. Δεν μπορούν όλοι να τον ακολουθήσουν και να τον κατανοήσουν. Ο Έλληνας έχει μάθει να ακούει τραγούδια τα οποία βγάζουν μια λογική και μια συνέχεια. Θεωρώ πως ο στίχος μας ή θα σε ξενίσει και θα πεις εγώ δεν μπορώ να ταυτιστώ ή θα τον αγκαλιάσεις απευθείας.

 

Ποιο τραγούδι απολαμβάνεις να λες στα lives ή με πιο τραγούδι σου αρέσει να ανοίγεις ή να κλείνεις αντίστοιχα τα live;
Τα τραγούδια που έχουνε γίνει επιτυχίες σε κυνηγάνε, λίγο σε στοιχειώνουν κιόλας. Είναι ένα πράγμα που πρέπει να το λες πάντα γιατί ο κόσμος το περιμένει. Οπότε αποκτάς μαζί τους μία σχέση μίσους και αγάπης. Υπάρχουν φορές που τα νιώθεις εξαιρετικά έντονα και θυμάσαι γιατί αυτό το τραγούδι γνώρισε τέτοια επιτυχία και αγαπήθηκε από τον κόσμο κι άλλες δε θες καθόλου να το πεις. Αφήνοντας λοιπόν τα σουξέ στην άκρη θα σου ‘λεγα ότι υπάρχει ενα τραγούδι το οποίο λέγεται ” Νύχτα” που αγαπώ πολύ..Γλυκά, μελαγχολικά αλλά όμορφα και  αισιόδοξα. Αυτό αγαπώ πιο πολύ, δεν το λέμε όμως πάντα!

 

Στα live επιλέγεις εσύ την ροή των τραγουδιών; Πως γίνεται η επιλογή; Βάση του δικού σας θέλω ή του κόσμου;
Υπάρχουνε περίοδοι που έχουμε βρει την ροή των τραγουδιών που μας ταιριάζουν περισσότερο ενεργειακά ανεξάρτητα δηλαδή με το ποια είναι πιο δυνατά εμπορικά. Κοιτάμε πολύ να  μας αρέσει η ενέργεια που προκαλεί μια συγκεκριμένη σειρά τραγουδιών κι έτσι προκύπτει κι ο τρόπος που σιγά-σιγά κι εμείς χτίζουμε ένα live κοιτώντας πάντα και τον τρόπο που ο κόσμος ανταποκρίνεται από κάτω. Πολλές φορές όμως το μέρος που θα παίξουμε μπορεί να καθορίσει  την ροή γιατί μπορεί να υπάρχουνε διαφορετικές ανάγκες.

 

Μου φαίνεται εντυπωσιακό πως ένας καλλιτέχνης αντέχει τις περιοδείες, σωματικά ψυχολογικά και φωνητικά.
Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ δύσκολο, σε πιάνει μια ανασφάλεια. Θα είναι καλή η φωνή μου; Εγώ το’χω ζήσει αυτό στη Ρόδο, 16 μέρες χωρίς ρεπό, με το πρώτο μου παιδί μαζί τριών χρονών, όπου δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ όπως καταλαβαίνεις .Ότι πιο κουραστικό μπορείς να κάνεις στη ζωή σου και στην φωνή σου. Πέρασα όμως πάρα πολύ ωραία αλλά ήτανε μεγάλη η ψυχολογική κούραση.Πριν από ένα μήνα στην Θεσσαλονίκη βγήκα και δεν μπορούσα να πω λέξη & ακυρώθηκε η συναυλία. Πρώτη φορα στα 20 χρόνια. Έχουμε παίξει όντας έγκυος, λεχώνα, τα παιδιά με σπασμένο πόδι κι άρρωστοι .Έχει τύχει να θηλάζω πίσω στα backstage και να βγαίνω και να τα σπάω ολα πάω στη σκηνή! Αυτή όμως είναι κι η μαγεία της δουλειάς μας.

 

Θυμάσαι κάποιο live πως έχει στοιχειώσει, που δεν μπορείς το ξεχάσεις είτε για κάτι πάρα πολύ όμορφο που έγινε ή για κατι αλλόκοτο που συνέβη;
Ένα πολύ έντονο ενεργειακά live στο οποίο συνέβησαν και πολλά περίεργα (και δυσάρεστα και ευχάριστα πράγματα) ήταν το live στον Άρδα, τουλάχιστον 10 χρόνια πριν όπου ακόμα ο  Άρδας ήτανε πάρα πολύ ανεβασμένο και γνωστό σαν φεστιβάλ. Μιλάμε για ένα τριεθνές φεστιβάλ (Ελλάδα, Τουρκία, Βουλγαρία). Έβλεπες από κάτω μία λαοθάλασσα η οποία θα σταματούσε πουθενά. Θυμάμαι είχαμε παίξει την ίδια βραδιά με Ξύλινα σπαθιά και Αctive member. Ένα κράμα εκρηκτικό από την αρχή μέχρι το τέλος, όπου ο κόσμος κάποια στιγμή είχε ξεφύγει. Άρχιζαν να πηδάνε πάνω στη σκηνή, η παραγωγή προσπαθούσαν να τους κατεβάσουν αλλά κάποια στιγμή είχε γίνει ανεξέλεγκτο κι  όλο το stage είχε γεμίσει με κόσμο οι οποίοι τρέχαν σαν τρελοί, οι άλλοι  να τους κυνηγάνε να τους κατεβάσουν και κάποια στιγμή πέφτει ο Γιώργος ο Παπαποστόλου και σπάει το πόδι του σε τέσσερα σημεία και ο Νικήτας από τους active member έχει πέσει στον κόσμο κι έχει ρίξει κι έχει φάει ξύλο μέχρι που άνοιξε το κεφάλι του. Οπότε ξαφνικά είναι ένα ασυγκράτητό και ανεξέλεγκτο πράγμα, έχουν έρθει ασθενοφόρα και επικρατεί ένας ανέμελος πανικός. Παρόλαυτα η συναυλία συνεχίστηκε! Την θυμόμαστε ως μία νύχτα καταπληκτική και πάρα πολύ έντονη.

 

 

“Μετά από 15 χρόνια πορείας καταφέραμε να βρούμε τον τρόπο να πούμε το “Φοβάμαι “ και οι Μπλέ να το ακούσουν με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που είχε χαραχτεί μέσα τους και τελικά να ελευθερωθώ κι εγώ η ίδια απέναντι του.”

 

 

Το 1996 τι ήθελες να κυνηγήσεις, τι θέλεις να επιτύχεις; 21 χρόνια πίσω είχες βλέψεις να μπεις στο μουσικό στερέωμα;  
Από πολύ μικρή κατάλαβα το πάθος μου για τον χορό. Στα 16 ξεκίνησα να βγάζω μόνη μου κάνοντας διάφορες δουλειές ένα χαρτζιλίκι μιας και δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να μπορέσω να παρακολουθήσω και χορό και φωνητικά και μουσική που ήθελα κι έτσι κυνήγησα τον χορό. Το πάθος μου,αυτό αγαπούσα κι είχα στο μυαλό μου ήταν ο χορός και δεν πίστευα ότι υπάρχει μια θέση για εμένα στο μουσικό στερέωμα. Οι στόχοι μου πάντα ήταν πολύ κοντινοί. Βήμα, στόχος, βήμα, στόχο. Ο πατέρας μου είχε την σοφία να μη με σταματήσει γιατί έβλεπε ότι το θέλω και το αγαπώ πολύ όσο άγχος και να είχε μετά για το πως θα τα βγάζω πέρα. Δυστυχώς για τον Έλληνα χορευτή δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για να βιοποριστεί. Ως χορευτής στην χώρα μας δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα.

Δούλεψα στο mega star ως  χορεύτρια το 1990. Ήμουν η πρώτη χορεύτρια του Σοφούλη του σκηνοθέτη. Έχω κάνει και την Καραγιάννη σε χορευτικό από ελληνική ταινία και η Καραγιάννη ήταν από κάτω στο κοινό και γελούσε! Όταν ξεκίνησα λοιπόν να τραγουδάω μου μπήκε στο μυαλό να χρησιμοποιήσω και τα δύο. Την φωνή μα και την έκταση του σώματος. Ο συνδυασμός και των δύο με πήγε παραπέρα και ανακάλυψα βαθύτερα κι εμένα την ίδια. Με το σώμα δεν μπορείς να προσποιηθείς τίποτα. Το σώμα είναι καθαρή αλήθεια. Ένα δοχείο ενέργειας είναι το σώμα μας.

 

 

“Ακόμη δεν έχω βγει σε κάποιο μονοπάτι που βλέπω φως αλλά το σημαντικό είναι πως έχω μπει στο μονοπάτι και θα πάω όπου με βγάλει.”

 

Υπάρχει ιστορία πίσω από κάποιο κομμάτι που ένας στους τρεις σας που το άκουσε κι είπε δεν το θέλω καθόλου ή δεν πιστεύω πως θα γίνει επιτυχία και τελικά να πήρε διαφορετική τροπή;
Βέβαια υπάρχουνε! Εγώ είχα πιστέψει πάρα πολύ το” Δεν θέλω”. Τα παιδιά δεν ήταν τόσο θερμοί, δεν πίστευαν ότι θα πάει τόσο αυτό το κομμάτι. Κι ανάποδα, αυτοί είχαν πιστέψει πάρα πολύ το “Πιάνω φωτιά “ενώ εγώ θεωρούσα πως ναι μεν θα γίνει επιτυχία αλλά δεν ήταν κάτι που με είχε συνεπάρει τόσο πολύ αρχικά. Και αυτό είναι η μαγεία στη μουσική γιατί ξαφνικά αποκτά ζωή κάτι και παίρνει μεγάλη έκταση εκεί που δεν το περιμένεις και σε πάει έτσι ξαφνικά λίγο παρακάτω.

 

Γιατί στο εξωτερικό τα συγκροτήματα αντέχουμε σε βάθος χρόνου και στην Ελλάδα διαλύονται;  Ποια είναι η συνταγή που χαλάει; Δεν είναι πολλά συγκροτήματα στην Ελλάδα που παραμένουν ένας ζωντανός οργανισμός και πορεύονται μαζί. Εσείς τα έχετε καταφέρει και παραμένετε μαζί. Που οφείλεται αυτό;
Εμείς σαν συγκρότημα πήγαμε να το χάσουμε στην ανοδική μας πορεία όταν ακόμη δεν ήμουν εγώ στους Μπλε, ήταν ακόμη η Θεοδοσία. Είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία, κι η μεγάλη επιτυχία είναι ακόμη πιο δύσκολη να την διαχειριστείς σε σχέση με την αποτυχία, η επιτυχία όταν συνέβη πήγε να  τους διαλύσει. Στο τσακ το κρατήσανε και κάπου εκεί βρεθήκαμε και μαζί και το παλέψαμε παρέα. Η επιτυχία της ένωσης μας είναι σίγουρα μια συνάρτηση πραγμάτων. Ένα πολύ σημαντικό πράγμα είναι οι μονάδες, να ξέρουμε τι κάνουμε, που ακριβώς σταματάνε οι δικαιοδοσίες του ενός και που αρχίζουν του αλλουνού. Επίσης κάποιος πρέπει να αποφασίζει και πρέπει όλοι να τον έχουν αναγνωρίσει ως “αρχηγό”. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν  να το διαχειριστούν ή κάποιοι δεν μπορούν να σεβαστούν και να σκεφτούν ότι υπάρχει μια αρχή, ένας αρχηγός .

Επίσης εμείς δε γράφουμε όλοι μουσική. Ένας γράφει στίχους, όλοι παρεμβαίνουμε ο ένας στον άλλον, αλλά μέχρι ενός σημείου. Εγώ είμαι αυτή που θα αποφασίσει πως θα τραγουδηθεί ένα κομμάτι. Όλοι θα παρέμβουν να μου πούνε κάντο πιο επιθετικό, πιο μαλακό και θα τους ακούσω αλλά εγώ είμαι αυτή που θα πάρει την απόφαση. Υπάρχει μια ισορροπία μέσα από τον σεβασμό και ξέρουμε τον τρόπο να συνεργαστούμε ο ένας με τον άλλον. Επίσης, αν είσαι προετοιμασμένος ότι δεν θα βγάλεις πολλά λεφτά η ότι αν βγάλεις θα τα μοιραστείς ισάξια. Και τέλος να είσαι αποφασισμένος και να έχεις γνώση του κοινού που απευθύνεσαι και της αγοράς. Όπως και να έχει η Ελλάδα είναι μια πολύ μικρή αγορά και δεν είναι για συγκροτήματα. Δεν μπορεί να στηρίξει οχτώ άτομα επάνω σκηνή.

 

Στην μετάβαση των Μπλέ από την Θεοδοσία Τσάτσου στην συνέχεια τους μαζί σου, φοβήθηκες την σύγκριση από το κοινό σας;
Ήτανε ο τρόμος μου στην αρχή. Ήταν τόσο λεπτές ισορροπίες που έπρεπε να κρατήσω. Παράδειγμα, το “Φοβάμαι” που ακούγεται ακόμα με ένα τρόπο μοναδικό και έχει χαράξει μια τεράστια πορεία στο ελληνικό στερέωμα μου πήρε 15 χρόνια να βρω τον δικό μου τρόπο να το ερμηνεύσω και να το κάνω δικό μου. Για εμένα η Θεοδοσία έδωσε στην ελληνική σκηνή έναν καινούργιο τρόπο να τραγουδιούνται τα τραγούδια, ένα άλλο ύφος. Άνοιξε ένα νέο δρόμο στο ελληνόφωνο rock, του έδωσε πνοή.

Γενικώς θεωρώ πως οι Μπλε άνοιξαν ένα καινούριο δρόμο στην χώρα μας στον τρόπο που μπορεί να τραγουδηθεί ένα τραγούδι rock με σκληρό στίχο και σκληρό ήχο. Εγώ λοιπόν έπρεπε να συνεχίσω το ήδη υπάρχων ύφος παίρνοντας από το χεράκι, αλλάζοντάς το και παράλληλα να προσθέσω τα δικά μου στοιχεία και σε καμία περίπτωση να μην επαναλάβω την Θεοδοσία. Δεν περίμενε κανείς ότι οι Μπλε θα έχουν καλή τύχη. Όλοι πίστευαν ότι το συγκρότημα τελείωσε! Οπότε φαντάζεσαι τι θέση μου. Ένας καλός χειρισμός δικός μου, τα υπέροχα κομμάτια που έγραψαν τα παιδιά (γιατί χωρίς καλό υλικό δεν πας πουθενά), μας έφεραν ως εδώ.

 

Ένας τόσο εκρηκτικός άνθρωπος σαν εσένα που έπρεπε να μπει στο καλούπι της τηλεόρασης για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στο just the 2 of us, πως τα κατάφερε και “επέζησε”;
Η αλήθεια είναι έχω κάνει πολύ τηλεόραση στα νιάτα μου οπότε ήμουν αρκετά προετοιμασμένη. Ήξερα τι θα αντιμετωπίσω .Έπρεπε λίγο να ζοριστώ αν και αυτοί που ήταν υπεύθυνοι της παραγωγής δε μου μιλούσαν ποτέ. Δεν υπήρξε φορά που μου είπανε ότι πρέπει να πω αυτό ή να κάνω εκείνο για να δημιουργήσω κάποιο σκάνδαλο όπως σε κάποιους άλλους. Αυτά δυστυχώς υπήρχανε, κάποιος έπρεπε να δημιουργήσει μια ίντριγκα για να έρθουν τα νούμερα τηλεθέασης. Παρέμεινα αυθεντική και δε περιόρισα τον λόγο ή το πνεύμα μου ούτε στιγμή.

 

 

“Θεωρώ πως οι καλλιτέχνες που βρίσκονται πολλά χρόνια στο στερέωμα σε κάποιο σημείο της καριέρας τους έχουν ανάγκη από νέο αίμα, σχεδόν βρικολακιάζουν για νέο αίμα. Με τα χρόνια αρχίζεις να μην παρακολουθείς την εποχή που έρχεται, οπότε ένας νέος άνθρωπος είναι πνοή ζωής για έναν μεγάλο καλλιτέχνη .Ο ένας πάει παρακάτω τον άλλο και ουσιαστικά κανείς δε μένει στάσιμος.”

 

 

Μπλέ και Άννα Βίσση.
Το εγχείρημα με την Άννα Βίσση την Μαριώ ήτανε ένα τα πιο επιτυχημένα σχήματα της χρονιάς. Σίγουρα ένα πολύ περίεργο εγχείρημα που έκανε το Αρένα να είναι με δυόμισι χιλιάδες κόσμο γεμάτο κάθε φορά. Με την Άννα Βίσση έχουμε έναν αλληλοσεβασμό μεταξύ μας, έχει μια μαγκιά που δεν έχει καμία.

 

Ποια είναι η καλύτερη κι αγαπημένη ώρα της ημέρας σου;
Μου αρέσει το πρωί που είμαι μόνη μου και ασχολούμαι με τη μουσική μου. Σηκώνομαι νωρίς το πρωί  γιατί μ’ αρέσει να μη χάνω τη μέρα μου και να έχω το προσωπικό μου χρόνο.

 

Τι έχεις κερδίσει και τι έχεις χάσει με την ύπαρξη των δύο παιδιών;
Tο να γίνεσαι γονιός είναι μια συγκλονιστική εμπειρία. Yπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να αποφύγουν την καθημερινότητα της μητρότητας, εγώ το απολαμβάνω. Το χαίρομαι πολύ, ξαναζώ, ξαναθυμάμαι πράγματα, θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί και το ‘χω πολύ ανάγκη αυτό. Σκαλίζω πράγματα δικά μου που τα έχω επιμελώς αφήσει στην άκρη και μ’ αρέσει πάρα πολύ αυτή διαδικασία, την βρίσκω πολύ χρήσιμη. Μου έχει λείψει ευκαιρία να βγαίνεις όταν το θέλεις, να πάω θέατρο, να πάω σινεμά. Το καλό είναι ότι τα παιδιά μου τα έκανα σε ηλικία που είχα ζήσει πράγματα πριν, το πρώτο παιδί το έκανα 34 χρονών οπότε δεν μου λείπει τόσο πολύ το έξω ή τα ταξίδια ούτε το πολιτιστικό δρώμενο αλλά είναι κάποιες φορές πού και πού που μου λείπει ο τότε αυθορμητισμός μου αλλά μπροστά σε αυτό που έχω κερδίσει δε συγκρίνεται τίποτα.

 

20 χρόνια Μπλέ. Μίλησε μου για το καινούργιο σας άλμπουμ “20”.
Δε μου αρέσει η λέξη στοίχημα γιατί το στοίχημα σημαίνει βάζω στόχο και πρέπει οπωσδήποτε να το πιάσω με επιτυχία. Είχαμε την ανάγκη να κάνουμε αυτό το βήμα το οποίο θα ανανέωνε αρχικά το ενδιαφέρον το δικό μας, μα πάνω απ’ όλα θέλαμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Όχι απαραίτητα να πάμε παραπάνω αλλά να πάμε στο παραδίπλα.  Ήμασταν πολύ αυστηροί, κάναμε 10 χρόνια να βγάλουμε ολόκληρο άλμπουμ,  τα τελευταία χρόνια βγάζαμε μόνο digital s1NgLEs. Είπαμε ότι για να βγάλουμε κάτι στις εποχές που ζούμε που τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα, θα βγάλουμε κάτι το οποίο θα αξίζει τον κόπο για όλους .Έτσι λοιπόν το ψάξαμε ,πήραμε το φίλο μας τον Απόστολο Παπαποστόλου που μας βοήθησε πάρα πολύ στην παραγωγή. Αρχικά φτιάχνοντας τουλάχιστον 100 τραγούδια τα οποία τραγουδάγαμε και πετάγαμε μέχρι να καταλήξουμε στα 7 του δίσκου  με πολύ συνδυαστική δουλειά και πόνο. Μετά από όλη αυτή την διύλιση της διύλισης καταλήξαμε στο “20” και έχουμε πάρει φόρα. Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε κι άλλα και περνάμε μια εξαιρετικά παραγωγική φάση.

 

Το καλοκαίρι που θα σας βρει;
Eκεί που μας βρίσκει πάντα! Θα κάνουμε περιοδείες!

 

 

Credits:
hairstyle: Justhair ( Αγγ. Μεταξά 39, Γλυφάδα)
styling: Kathy’s Angels (Γρηγ. Λαμπράκη 9 & Λαζαράκη, Γλυφάδα)
photo: Leonidas Vassilopoulos