Αγαπάω τόσο τη ζωή που από μικρή αρνιόμουν να δεχτώ πως δεν μπορεί να είμαστε τίποτε περισσότερο από κομήτες εφήμεροι, περιπλανόμενοι στο άπειρο για όσο. Ήξερα πως μέσα στα περιθώρια των γνώσεών μας δεν είμαστε παρά ακριβώς αυτό ίσως. Το ήξερα. Όμως δε με εμπόδισε ποτέ αυτό από το να θέλω να ζήσω όπως εγώ ορίζω την έννοια της ζωής χωρίς να εγκλωβίζομαι στο ανεξήγητο της ύπαρξης. Δε μου ταίριαζε μια σκέτη στυφή παρουσία πάνω σε ένα ακατανόητο φόντο λες και τα συναισθήματα δεν είναι παρά μουτζούρες άσκοπες στο χάοςτου κατασκευασμένου χρόνου.

Δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα. Δεν ξέρω όμως κι αν με νοιάζει, γιατί το δικό μου το έδωσε αυτό το κάτι ανήσυχο μέσα μου μόλις πήρα μία από τις πρώτες μου ανάσες. Αισθανόμουν γκαζαρισμένη από τη λαχτάρα κάτι να πω, κάτι να φωνάξω, κάτι να δώσω, κάτι να νιώσω, κάτι να αφήσω πίσω μου ανεξάρτητα με το αν τα πριν, τα μετά και τα επόμενα έχουν όντως κάποια σημασία. Η καρδιά μου έμοιαζε πανικόβλητη, μια ζωή έτσι τη θυμάμαι. Με κυνηγούσε ο πλασματικός μας χρόνος ενώ στην πραγματικότητα αυτό που με κυνηγάει είναι ο φόβος της φθοράς.

Ήθελα να προλάβω. Να προλάβω τη φθορά. Τη δική μου, του κόσμου που στο μυαλό μου έμοιαζε φθαρμένος από πάντα, της ελπίδας μου, της θέλησής μου. Ήθελα χωρίς να ξέρω απαραιτήτως κάθε φορά τι ήταν αυτό που ήθελα εντέλει. Ζούσα και ζω με τη φωτιά της επιθυμίας κι ίσως πολλές φορές μετατρεπόταν για μένα η λαχτάρα σε αυτοσκοπό. Τι πιο παθιασμένο από το να θέλεις κάτι με όλο σου το είναι; Κι έτσι ήθελα να θέλω για να μπορώ να προχωράω παρακάτω ακόμη κι όταν έχανα τις κατευθύνσεις για τους θολούς μου προορισμούς.

Με γοητεύει η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους. Προτιμώ ωστόσο να μπορώ να επιλέγω πότε και με ποιον τρόπο οι άνθρωποι θα υπάρχουν γύρω μου γιατί δεν μπορούσα πάντα να φιλτράρω επαρκώς κι εκείνους οι οποίοι θα υπήρχαν μέσα μου. Κάπως έτσι ύψωνα τείχη κι ύστερα ποθούσα εκείνους που τα γκρέμιζαν.

Θα ήταν πολύ βαρετό για μένα τη ζωή που μου έλαχε να μην την κάνω δική μου σαν παράνομη, απωθημένη ερωμένη που επιτέλους εκπληρώνεται. Τι με νοιάζει αν έχει ή αν δεν έχει νόημα, είμαι εδώ κι αυτό μετράει. Μπορεί ο χρόνος να μην περνάει όμως ξέρω πως σίγουρα περνάμε εμείς. Και θέλω να προλάβω. Πάντα αυτό ήθελα. Να προλάβω. Μόνο που με μπλόκαρε τόσο η ανησυχία πως τελικά δε θα τα καταφέρω που τρικλοποδιάστηκα μόνη μου ουκ ολίγες φορές πάνω στα βιαστικά ατσούμπαλα πόδια μου.

Ίσως αν δω κατάματα τη στιγμή και μάθω να ζω μέσα σε αυτή και μόνο, ίσως λέω τότε, καταφέρω να βάλω τα βήματά μου στη χαωτική τάξη που χρειάζομαι για να φτάσω στους έρωτές μου.

Εσύ, όμως, για πες μου, ερωτεύτηκες πραγματικά έστω κάτι από όλα όσα ονομάζουμε ζωή μπας και καταλάβεις τι σημαίνει να σε καυλώνει η ίδια σου η ύπαρξη κι ας μη βρίσκεις καν λέξεις να την ερμηνεύσεις; Τι άχρωμα, άοσμα, άγευστα, άνευρα θα ήταν όλα χωρίς την έννοια “θέλω”, σαν να μην έφτανε που είναι ακαταλαβίστικα!

Λένε πως ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο στη ζωή. Όμως για κάποιους από μοναδικό δεδομένο μετατράπηκε σε κατάρα, σε μοναδικό προορισμό. Τόσο που τον έκαναν έμμεσα στόχο δίχως καν να το συνειδητοποιήσουν, θαρρείς και δεν υπάρχουν ενδιάμεσες στάσεις πριν τον τελικό.

Να προλάβω. Θέλω να προλάβω! Να πω, να φωνάξω, να νιώσω, να υπάρξω, να ζήσω, να σημαδέψω, να σημαδευτώ, να σου αφήσω κάτι από μένα, να μη σβήσω έτσι απλά λες και τίποτε δε σήμαινα ποτέ μου…