Η ζωή τα ποτάμια και τα λόγια, προχωράνε πάντα μπροστά. Είναι “πράγματα” που δεν μπορείς να γυρίσεις την πορεία τους.

Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν μπορούν να το πετύχουν. Αν όχι με τα ποτάμια, σχεδόν σίγουρη με τη ζωή και τα λόγια τους. Μια απλή συγγνώμη νομίζουν αρκεί να αποκατασταθεί η ζημιά που τα λόγια προκάλεσαν, μια παρουσία μετά την εξαφάνιση νομίζουν θα βάλουν το πράγματα στη σωστή θέση όπως πριν.

 

Έχει περάσει όμως ο καιρός, έχουν περάσει οι στιγμές, τα λόγια και οι πράξεις έχουν χαράξει την πορεία των σχέσεων. Φαντάσματα του παρελθόντος που επιστρέφουν και νομίζουν θα τα βρουν όλα όπως τα άφησαν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πέρασαν όμως πολλές. Εκατοντάδες μέρες με άλλα δεδομένα και άλλους αριθμούς, άλλες βάσεις και διαφορετικές προϋποθέσεις.

Δεν συμβαίνει σε όλους κάποιοι μένουν πίσω ναι,αυτό δε σημαίνει ωστόσο πως παρέμειναν και ίδιοι. Η ζωή τους έπλασε τους διαμόρφωσε στο πέρασμα του χρόνου,κάπως διαφορετικούς. Νομίζουν πως επειδή δεν ακολούθησαν την πεπατημένη άλλων οικείων τους,ότι δεν άλλαξαν καθόλου. Και είναι αυτοί,που είναι από όλους και όλα όσα ήξεραν,πιο διαφορετικοί.

Τους γνωρίζεις τόσο καλά που μετά από τόσο καιρό δεν τους αναγνωρίζεις πια. Θες να δεις τι άλλαξε τι έμεινε ίδιο,τι σημασία έχει πάλι η ύπαρξη τους στο παρόν σου όμως αυτοί σε ψάχνουν ακόμα στο παρελθόν τους. Και όταν αυτό δε μπορεί να γίνει πράξη, φταις εσύ που άλλαξες,που δεν είσαι ότι ήσουν που ξύπνησαν μια μέρα και σε θυμήθηκαν, άγνωστο πια,σαν παλιό γνώριμο.

Τα χρόνια περνάνε,θα ακούσεις και πάλι ένα τραγούδι από τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη,φρέσκο καινούργιο του,που θα σου θυμίζει πως ένιωθες όταν άκουγες τα παλιά του,τους δρόμους που σύχναζες, τις σκέψεις που σου ξυπνούσε,όμως κ εκείνου η φωνή πια έχει αλλάξει και εσύ δε μπορείς να το ακούσεις σε εκείνους τους ίδιους δρόμους που κυκλοφορούσες και οι σκέψεις σου τώρα πια όταν ακούς κάτι τέτοιο μπορεί να είναι ίδιες,το συναίσθημα που σου ξυπνάει όμως είναι διαφορετικό…

 

Και κάπως έτσι τέτοια γεγονότα έρχονται να ταράξουν απότομα,βίαια θα έλεγα και ξαφνικά, τα νερά της γαλήνης σου…πάντα όμως θα είναι σύντομα, και θα καταλήγουν στο βυθό σου σύντομα,όταν δεν έχουν τη δύναμη να καταφέρουν να παραμείνουν εμφανή,στην επιφάνεια σου, ορατά στο οπτικό σου πεδίο….

Και όσο κουβαλάνε μαζί τους,το βάρος του παρελθόντος τους,πάντα θα καταλήγουν στον πάτο. Μην κοιτάζεις πίσω,δεν ανήκεις εκεί κι ούτε εκεί θέλεις να πας.