Σκεφτόμουν εκείνο το απόσπασμα του Κέρουακ για το είδος των ανθρώπων που του αρέσουν: «…αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους…»
Λοιπόν μου αρέσουν και μένα αυτοί οι τύποι. Αυτοί οι αφανείς ήρωες. Εκείνοι που δεν φωτογραφίζονται για να αποδείξουν τη συμμετοχή τους σε κάτι. Αυτοί που δε καταφτάνουν μόνο στο αποτέλεσμα αλλά είναι εκεί σε όλη τη διαδικασία. Εκείνοι που δεν εντάσσονται, ούτε παίρνουν θέση παρά μόνο πράττουν. Αυτοί λοιπόν οι τύποι είναι πολύ λίγοι αλλά θεωρώ πως είναι αρκετοί. Για κάποιο περίεργο λόγο έχω κάτι σα μηχάνημα ανίχνευσης και σε κάθε δέκα οικοδομικά τετράγωνα μπορώ να σας βρω και από έναν τέτοιο.
Ξέρετε, δε μιλάω για μεγαλεία, μιλάω για απλούς ανθρώπους που θα σκύψουν να μαζέψουν το σκουπίδι που τους έπεσε από τα χέρια, χωρίς απαραίτητα να αισθάνονται πως κάποιος τους κοιτάζει. Η ανθρωπότητα δεν είναι μια χαμένη ιστορία. Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν τη διάθεση να τη σώσουν βρίσκονται μεταξύ μας. Είναι στη γειτονιά μας, στο σχολείο που πάνε τα παιδιά μας, στο δρόμο καθώς περπατάμε, στο μετρό. Είναι παντού, κάνουν τα πάντα και όμως… μένουν στην αφάνεια. Και αυτό γιατί το επιλέγουν. Επιλέγουν να ασχοληθούν με την ουσία. Επιμένουν στη δράση από τα ατέρμονα στριφογυρίσματα των λέξεων που δεν οδηγούν πουθενά.
Αυτοί λοιπόν οι περίεργοι -αλήθεια- τύποι αρέσκονται στο να δημιουργήσουν, να πράξουν, χωρίς απαραίτητα να πρέπει να το μαθαίνουν όλοι στην παρέα. Θα πάνε να λερώσουν τα χέρια τους αν αισθανθούν πως θα προκύψει κάτι ωραίο. Θα κάνουν τα πάντα για το τίποτα, ενώ την ίδια στιγμή οι επίσημοι στέκονται μπροστά στους φωτογραφικούς φακούς για να δηλώσουν την παρουσία του δικού τους τίποτα. Πόσο υπέροχοι είναι οι πρώτοι!
Είναι υπέροχοι γιατί μοιάζει σα να προσπαθούν να σώσουν αυτό που χυμάει στο κενό και παρότι οι πιθανότητες είναι κατά τους εκείνοι καταφέρνουν να τουμπάρουν την εξέλιξη. Και ευχαριστώ την κάθε ημέρα που μπορώ να συναντώ τέτοιους ανθρώπους. Ευχαριστώ την κάθε στιγμή που τους βλέπω και μαθαίνω πως υπάρχουν. Τους ευχαριστώ γιατί μπορώ να ακουμπήσω πάνω τους, όχι τα δικά μου προβλήματα, αλλά τον δικό μου τρόπο σκέψης. Και σαν συμβαίνει αυτό τότε μια γαλήνη με γεμίζει και όλο μου το νοιάξιμο για αυτόν τον κόσμο μοιάζει να έχει κάποιο λόγο, διέξοδο και ουσία.
Μπορώ να ελπίζω σε τέτοιους ανθρώπους με την ίδια ευκολία που αποκλείω την ένταξη σε σχήματα και συμπεριφορές γιατί έτσι πρέπει. Μπορώ να ελπίζω σε τέτοιους ανθρώπους όταν οι υπόλοιποι επιμένουν να αρέσκονται σε φωτογραφίσεις, όχι ως απόδειξη μιας πραγματικότητας ή αποτύπωσης ενός γεγονότος, αλλά ωραιοποίησης μιας κατάστασης που δεν υπάρχει. Όχι λοιπόν. Οι φωτογραφίες δεν ισοδυναμούν πλέον με χίλιες λέξεις γιατί οι περισσότερες από αυτές είναι απλή μυθοπλασία.
Η πράξη, το ωραίο, το απλό και ουσιαστικό συμβαίνει κάπου που δεν το μαθαίνει κανείς. Δεν υπάρχουν αναρτήσεις, δεν υπάρχουν φωτογραφίες, δεν υπάρχουν δελτία τύπου. Για αυτό μου αρέσουν οι αφανείς ήρωες. Γιατί αυτοί πάντα κάνουν όλη τη δουλειά και στο σύνολο τους σιχαίνονται να το διατυμπανίζουν, να το φωτογραφίζουν, να το λένε και ακόμα να το ομολογούν στον ίδιο τους τον εαυτό. Το πόσο δηλαδή υπέροχοι άνθρωποι είναι. Ίσως από φόβο μη χάσουν το στόχο τους. Μη λοξοδρομήσει αυτό το ωραίο που έχουν στην ψυχή τους.
• Αυτούς τους ανθρώπους εγώ θέλω να λατρεύω. Σα θεούς που δε ζητάνε θυσίες, μηδέ τάζουν παραδείσους. Αυτοί οι τύποι είναι ο ήλιος και το φεγγάρι που γεμίζει. Είναι το αίμα που κυλά και το δέντρο που ανθίζει.
Και όπως είπε κάποιος, κάποτε «γέφυρα είναι ο άνθρωπος που την περπατά». Αυτοί οι άνθρωποι είναι από μια τέτοια γέφυρα ζωής και χαίρομαι να βρίσκομαι μαζί τους, γιατί ούτε ζητάνε να την περπατήσουμε μαζί, ούτε να φωτογραφηθούμε για να αποδείξουμε πως την περάσαμε. Τους αρκεί μόνο να είναι μια γέφυρα ζωής. Αυτοί γνωρίζουν πως το έργο τους είναι το κάλεσμα και τίποτε περισσότερο δεν χρειάζεται. Και για αυτό τον λόγο επιμένουν να καίγονται σα τα παλιά ρωμαϊκά κεριά, να μη χασμουριούνται ή να λένε έστω και μία κοινοτοπία παρά μόνο να σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους να ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους.
