Το κορίτσι με το χαμόγελο της Τζοκόντα το ξέρω. Όχι καλά. Πότε δεν ξέρουμε αρκετά έναν άνθρωπο, εξελίσσεται με τον καιρό, αλλάζει, επηρεάζεται. Τον πλάθει η ζωή του με διάφορα υλικά.

Το γνώρισα τυχαία. Έχω ακούσει λόγια γι’αυτό. Οι άνθρωποι εξάλλου είναι καλύτεροι στο να μιλάνε παρά να νιώθουν. Δεν αρκέστηκα σε αυτά όμως. Μου αρέσει να δίνω ευκαιρίες στους ανθρώπους αν και κάποιες φορές τρώω τα μούτρα μου, δεν είναι κάτι που θα το αλλάξω όμως…

Έχει που λες, αυτή την έκφραση. Χαμογελάει. Θέλει να χαμογελάσει πιο έντονα πιο ζεστά, αυτό διαισθάνομαι! Oμως κάτι την έχει τρομάξει, κάτι κρύβει. Μια παράξενη θλίψη παγώνει σε ένα σημείο το χαμόγελο της τόσο που να μην μπορεί να χαριστεί περισσότερο.

Δεν είναι αγέλαστη όχι, σε καμία περίπτωση.Τους αγέλαστους ανθρώπους δεν θα τους δεις ούτε να χαμογελούν. Μια γκριμάτσα θα σου δώσουν, κι αυτό με το ζόρι. Για τους δικούς τους ίσως λόγους, για τον δικό τους χαρακτήρα.

Γελάει έντονα σε κάθε ευκαιρία. Δίνει, χαίρεται. Όμως βαθιά μέσα της κρύβει ένα μυστήριο που ξεκάθαρα μόνο εκείνη το ξέρει. Ίσως σου πει την αλήθεια της αλλά δεν θα είναι ολόκληρη.

 

Δεν σε εμπιστεύεται?
Δεν φταίει αυτό, όχι.
Θα στα πει και τόσο εύκολα που θα προβληματιστείς πως σε εμπιστεύτηκε έτσι χαλαρά.

Δεν είναι αυτή η πραγματικότητα όμως….
Ζει σε ένα βυθό. Δεν μπορείς εύκολα να βουτήξεις,ειδικά αν δεν ξέρεις να βουτάς σε τέτοια μέρη. Κι αν καταφέρεις να φτάσεις ως εκεί, βλέπεις την ομορφιά.

 

Όταν όμως πέσει η νύχτα και γίνουν όλα μαύρα και σκοτεινά,μένει εκεί, τυλιγμένη στον δικό της κόσμο πάλι στα βαθιά. Με αυτό το μυστήριο χαμόγελο,όχι για κάποιον που πιθανόν να την δει, αλλά για τον εαυτό της για να νιώσει πως κάτι είναι εκεί για εκείνη να την κρατάει δυνατή. Το χαμόγελό της….