Τελικά, ο Ρέμος είναι επίκαιρος και all seasoning! Η ατάκα «μύξα να’ ρθείς» έσκασε σήμερα στον e-τοίχο μου και, μπορώ να πω ότι, με έκανε να χαμογελάσω, παρά τον πονοκέφαλο, την καταρροή και όλα τα λοιπά συνοδευτικά του συναχιού. Για να πω την αλήθεια, βέβαια, δεν ακούω και τίποτα διαφορετικό γύρω μου. Με όποιον κι αν μιλάω, τα συμπτώματα παρόμοια… Λαιμός που πονάει, πυρετός που ανεβοκατεβαίνει, μύτη κόκκινη, αυτιά που δεν ακούνε απ’ το πολύ μπούκωμα, πόνοι στα κόκκαλα! Και καλά τα αντιπυρετικά, οι βιταμίνες και τα λοιπά φάρμακα, αλλά μήπως να το κάνουμε λίγο πιο ιδανικό το τοπίο και να απολαύσουμε ακόμα κι αυτή την «αδύναμη στιγμή»; Ε, ναι… Νομίζω πως πρέπει να το αντιμετωπίσουμε λίγο θετικά… Να μείνουμε σπίτι, αγκαλιά με μία μαλακή κουβέρτα, πάμπολλα μαξιλάρια, μία ζεστή και νόστιμη σούπα… Σούπα ε; Αυτή τη μαμαδόσουπα που δε θέλαμε ούτε ζωγραφιστή να την δούμε στα νιάτα μας (όχι ότι τώρα μεγαλώσαμε, αλλά κουβέντα να γίνεται). Τη σούπα που, μαγικά, μας έκανε να νιώθουμε λίγο καλύτερα και που, παρά την πρώτη γκρίνια, τρώγαμε με ευχαρίστηση (αλλά ποτέ δεν παραδεχόμασταν ότι μας άρεσε και μας έκανε καλό)!
Εξωτερική θερμοκρασία ιδανική για μία απόπειρα μαγειρέματος. Η δική μου συνταγή έχει πολλά λαχανικά! Ότι μπορεί να έχω μέσα στο ψυγείο ή και έξω απο αυτό! Η ποσότητα των υλικών ενδεικτική, και, για πω την αλήθεια, πάντα κάνω λίγο παραπάνω, γιατί σούπα είναι βρε παιδί μου, να μην έχω λίγη και αργότερα; Λόγω ψυχαναγκασμού τα υλικά μου τα θέλω ομοιόμορφα κομμένα: κυβάκια, ροδελίτσες να είναι συμμετρικά -να μη μου μαλώνουν- αν και τα περνάω και στο ραβδομπλέντερ… Μη ρωτήσετε γιατί κόβονται έτσι, είναι μεγάλη ιστορία κι όπως προείπα είμαι συναχωμένη…. Τα υλικά μου: 2 πατατούλες σε κυβάκια, 2 καρότα σε ροδέλες, 1 μεγάλο κρεμμύδι κι αυτό κομμένο σε μικρά κυβάκια, ψιλοκομμένος μαϊντανός και άνηθος, σέλερι σε ροδέλες, 2-3 κολοκυθάκια σε μικρά ομοιόμορφα κομματάκια και 3-4 ντομάτες σε κύβους. Αλάτι, πιπέρι, λάδι… αα! και ένας κύβος λαχανικών για έξτρα νοστιμιά! Βάζω νερό στο βραστήρα να ζεσταίνεται, κι αφού τσιγαρίσω λίγο το κρεμμύδι για αρχή (να ασπρίσει, όχι να καεί), ρίχνω τα υπόλοιπα υλικά και τα περνάω και αυτά λίγο… Προσθέτω το νερό και τα αφήνω να βράσουν καμιά ωρίτσα, ανάλογα πόσο «ζωντανά» θέλω να είναι. Συνήθως, τα περνάω, στο τέλος, και με το ραβδομπλέντερ, που προανέφερα, για μια πιο βελουτέ εκδοχή. Περί ορέξεως… χορτόσουπα! Η γεύση της υπέροχη και δε με πειράζει που δεν είναι σαν εκείνη της μαμάς. Ίσως γιατί εκείνη ετοιμαζόταν με περισσότερη αγάπη και αγωνία για να έχει άμεσο αποτέλεσμα και συνοδευόταν κι από ένα φιλί στο μέτωπο, για να τσεκάρει τον πυρετό μας! Αυτή είναι η δική μας προσπάθεια όμως και περιμένει ανάλογη επιβράβευση! Και με λίγο φρεσκοτριμμένο πιπεράκι, στο τέλος, το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα πιο απολαυστικό! Περαστικά μας λοιπόν… μύξα είναι, θα περάσει!
