Μη βιαστείς να σκεφτείς ανθρώπους υποκριτές και διπρόσωπους. Δεν θα ασχοληθώ σήμερα με αυτούς, εξάλλου έχω αποφασίζει πια καλά ότι δεν χωράνε στη ζωή μου. Ούτε καν σαν editorial.
Σήμερα θα σου πω για εκείνους τους μασκοφόρους αγγέλους, αυτούς που περνάνε δίπλα σου στο δρόμο κάθε μέρα αλλά δεν παίρνεις εύκολα χαμπάρι ότι «στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι τα πράγματα».
Είναι αυτοί οι άνθρωποι,που είναι πάντα εκεί για εσένα και στα καλά και στα κακά σου, κι ας γίνεται μέσα τους χαμός.
Είναι εκείνοι που σε κρατάνε αγκαλιά πλάι τους σφιχτά να σου δείξουν την ανατολή και να σε κάνουν να γεμίσεις αισιοδοξία και πίστη ότι μια νέα μέρα ξημερώνει, την ώρα που πίσω τους καταρρέουν ουρανοξύστες.
• Θα κρύψουν τόσο καλά το μυστικό τους, θα καλύψουν τόσο επιμελώς τον πόνο τους, που δεν θα φανταστείς ποτέ πως θα μπορούσαν στα αλήθεια να περνάνε όλα αυτά που κρύβουν μέσα τους.
• Θα σου δώσουν την πρώτη τους μπουκιά, όχι αυτή που θα τους περισσέψει, θα σου κρατήσουν το χέρι σφιχτά όταν πονάς, κι ας μην έχουν κοντά τους ένα άλλο χέρι να στηριχτούν κι εκείνοι. Κι όταν τους ρωτάς τι κάνεις θα σου απαντήσουν πάντα με μια ερώτηση που κάθε φορά σε τρελαίνει.
«Εσύ πως είσαι?»
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, όχι, μάλλον δεν φοράνε μόνο μάσκα.
Υπάρχουν μέρες που καλύπτονται ολόκληροι με στολή, για να μη δεις τις πληγές τους.
Υπάρχουν κι άλλες μέρες που κρύβονται, εξαφανίζονται στο δωμάτιο της ψυχής τους κι όμως θα σου ζητήσουν συγγνώμη στην υποψία και μόνο ότι εσύ δεν ήσουν καλά και εκείνοι δεν ήταν εκεί να σου μιλήσουν να σε στηρίξουν, να σε παρηγορήσουν.
Δεν μπορείς να τους βρεις πουθενά, μην ψάξεις μάταια. Έρχονται σαν δώρο στη ζωή σου να το ξέρεις αυτό. Εξάλλου δεν μπορείς είπαμε να τους καταλάβεις και να τους ξεχωρίσεις εύκολα.
Δεν ξέρω να σου πω αν υπάρχει Θεός.
Με αυτούς τους ανθρώπους όμως έχω αποδείξεις ότι υπάρχουν άγγελοι.
Άγγελοι ανάμεσά μας μεταμφιεσμένοι.
