Μέρα γκρίνιας! Έτσι θα την πω! Δεν είναι μια απλή μέρα! Έχει βγει ο ήλιος και το καλοκαίρι είναι εδώ – μόνο η γαριφαλιά μου δεν λέει να βγάλει κάνα μπουμπούκι – έχει ένα απίστευτο αεράκι – σχεδόν καλοκαιρινό και εγώ θέλω να έχω γκρίνια! Σήμερα είναι η μέρα που όλα φταίνε! Φταίνε; Φταίνε!
•Σήμερα φταίει που δεν έχω κάτι παραπάνω λεφτά που μου θα θελα! Όχι πολλά! Δεν θα σου ζητήσω τη μεγάλη ζωή και τα λούσα! Όχι! Τα χρόνια που παίρναμε καλά λεφτά στις δουλειές, τα πήρα, τα έφαγα, τα πλήρωσα, τώρα απλά θα θελα να έχω λίγα παραπάνω από αυτά που έχω! Τι έχω; Τίποτα!
Ποτέ δεν είχα! Οτι φαμε, οτι πιούμε και οτι αρπαξει ο κώλος! Ο κώλος μας; Ο κώλος μου; Ποιανού ο κώλος; και τι να αρπάξει; Μέγα ερωτημα!
Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι το χρήμα είναι απλά για να ικανοποιεί τις ανάγκες σου και την ματαιοδοξία σου! Η ζάχαρη για τον καφέ σου, είναι ανάγκη! Το 32ο ζευγάρι ακριβά παπούτσια – που τα πήρες απλά γιατί σου αρέσουν – είναι ματαιοδοξία, να τα διαχωρίζουμε! Εγώ εδώ και χρόνια είμαι στην ανάγκη της ζάχαρης και αν δεν με πιστεύεις έλα μέτρα τα ζευγάρια παπούτσια που έχω!
Δεν είναι ότι πια δεν μπορώ να έχω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο ζευγάρι παπούτσια! Όχι! Απλά τώρα πια κατάλαβα, ότι όσα ζευγάρια και να πάρω / ματαιοδοξία ικανοποιώ και με ενα θα κυκλοφορώ όλο το χρόνο!
Σαν τις λευκές πορσελάνες! Τι όμορφο πράμα! Μικρές λευκές πορσελάνινες φιγούρες! Διάσπαρτες στο σπίτι να διακοσμούν τα πάντα! Όμορφο πράμα αλλά ματαιοδοξία βρωμάει όπως και να το δεις – άσε που θέλουν εντατικό ξεσκόνισμα!
•Σήμερα φταίει που οι σχέσεις είναι δύσκολες! Πιο εύκολα βρίσκεις το πρώτο αριθμό του λαχείου, παρά τον άνθρωπο για σχέση!
Είναι τόσο δύσκολο θα μου πεις; Γιατί μεγαλώνοντας εγώ παραξενεύω, μιζεριάζω μόνος μου, μαθαίνω να απλώνομαι και άντε μετά να
μαζευτώ! Γιατί το θέλω μη νομίζεις, γουστάρω το μαζί αλλά: μήπως να πήγαινες πιο κει γιατί ενοχλείς; είναι η θέση μου! αυτό με το πιρούνι μέσα στο πιάτο μου! Τι φάση; Oταν λες σκουπίστηκα και τρέχουν τα χέρια σου νερά, κάνεις πλάκα ε; Οχι δεν αφήνουμε τα παπούτσια εδώ! Εκεί! Εκεί!
Παραξενιές, που όσο μεγαλώνεις απλά κρατιούνται πάνω σου, γαντζώνονται και δύσκολα σε αποχωρίζονται! Και δεν είναι ότι δεν φεύγουν! Φεύγουν! Αλλά θέλει πολύ καύλα στο μάτι, στο σώμα, στη σκέψη, για να μπορέσω να τις αποχωριστώ, να μην τις χρειάζομαι …για παρέα!
Θέλει την καύλα που δεν σε αφήνει να δεις τίποτα άλλο! Και εκεί ανακαλύπτεις τελικά, ότι το να βρούμε άνθρωπο να κουμπώσουμε δεν είναι τόσο δύσκολο, το να βρεις τη λησμονιά που δίνει η καύλα είναι!! Και κάπου εκεί μένεις μόνος! Ξανά! Γιατί η πετσέτα στο μπάνιο κρεμιέται έτσι… ε ναι!
Σήμερα η μέρα είναι περίεργη και αν θα μπορούσα, θέλω να πέσω για ύπνο και να ξυπνήσει η επόμενη μέρα!
Ίσως να είναι καλύτερη!
Ίσως να μην έχω νεύρα!
Ίσως πολλά.. κι άλλα τόσα!
Αύριο καλύτερα!
