Ναι. Θα διαμαρτυρόμαστε. Είναι δικαίωμα. Το οφείλουμε άλλωστε. Ο κόσμος πήγε συνήθως μπροστά, μέσα από την απαίτηση και τη διεκδίκηση. Είναι αυτονόητο. Ειδικά στη Μεσόγειο μας, όπου το ταμπεραμέντο επιβάλλει, ευτυχώς ή δυστυχώς, έκρηξη αδρεναλίνης, ακόμα και για πράγματα μικρής σημασίας, τα θέματα που συνδέονται άμεσα με την κοινωνική ευημερία και το μέλλον, χρήζουν διεκδίκησης. Ηχηρής.
Χμμ! Αν αφήσω λίγο πίσω το επαναστατικό της υπόθεσης καθώς και το πολύ σύνηθες ελληνικό αμπαλάζ της καθολικής ακύρωσης των πάντων, η αλήθεια είναι κάπως ιδιαίτερη. Όταν κοιτάς τη πραγματικότητα από μια ασφαλή απόσταση, διακρίνεις ίσως πράγματα που σου είχαν ξεφύγει, ή που είχαν θαφτεί κάτω από τη πομπώδη ηχώ της διαμαρτυρίας. Η κατάλυση του αστικού ιστού και η καταπάτηση δικαιωμάτων της υπόλοιπης μερίδας της κοινωνίας είναι κάτι που θα έπρεπε να προβληματίσει; Η κοινοποίηση των προβλημάτων, πολλές φορές απόλυτα δικαιολογημένων, μιας μερίδας πληθυσμού, είναι σε ποιες περιπτώσεις προτεραιότητα σε σχέση με την απρόσκοπτη ροή της καθημερινής ζωής στη πόλη; Το δικαίωμα στη μετακίνηση και στην ασφάλεια της διεύλεσης, γιατί θα πρέπει να καταλύονται με κάθε απεργία, διαδήλωση ή διαμαρτυρία; Είναι βέβαιο ότι ακόμα και τώρα αυτό το είδος κινητοποίησης βρίσκει σύμφωνη τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας;
Αυτά τα ερωτήματα έρχονται πάντα στο μυαλό μου, που ως πολίτης σκέφτομαι διπλά και τριπλά αν αξίζει τον κόπο να κατέβω κέντρο, να πάρω το αυτοκίνητο ή τα ΜΜΕ για να πάω στο γραφείο μου. Καταλήγω πάντα ότι είναι θέμα προτεραιοτήτων και αξιών που θέτει κάθε κοινωνία. Εγώ έχω τη δική μου συγκεκριμένη άποψη, αλλά από την άλλη δεν ξέρω αν είναι και η μοναδική αλήθεια. Εκτιμώ, όμως ότι πέραν της όποιας ανάγκης για διεκδίκηση και διαμαρτυρία, θα πρέπει και αυτό ακόμα να γίνεται στο πλαίσιο σεβασμού των δικαιωμάτων των πολιτών, των καταστηματαρχών και των εργαζομένων στο κέντρο της πόλης. Όλοι θιγόμαστε κατά καιρούς, είτε ατομικά, είτε ομαδικά, είτε κλαδικά. Που είναι όμως το μέτρο και ο ρεαλισμός στη διαμαρτυρία μας;
Στην Ελλάδα μας, το επαναστατικό πνεύμα που συνεχώς απαιτεί φωνή και ένταση, ίσως χωρίς τεκμηρίωση και ρεαλισμό πολλές φορές, υπερβαίνει πάντοτε τον σεβασμό και τα δικαιώματα του συμπολίτη. Ειλικρινά δε ξέρω τι είναι το σωστό με απόλυτους όρους. Απλά και πάλι ελπίζω στην ωρίμανση της ελληνικής κοινωνίας και σε μια πιο σφαιρική και αντικειμενική ματιά της πραγματικότητας γύρω μας. Η διαμαρτυρία μπορεί να περάσει σε άλλο επίπεδο. Και να είναι ίσως και πιο αποτελεσματική.
