Το Ιπποκράτειο Υδροθεραπευτήριο ή αλλιώς τα μπάνια του Σκουνάκη στην Ακτή Πρωτοψάλτη ήταν ένα πρωτοποριακό για την εποχή του θεραπευτικό κέντρο που συνδύαζε την αναψυχή με τα οφέλη των θερμών λουτρών.
→ Το Ιπποκράτειο Υδροθεραπευτήριο δημιουργήθηκε από τον Σκουνάκη το 1928 και λειτούργησε αδιάκοπα έως το 1999 με μόνη ίσως διακοπή κάποια περίοδο κατά την διάρκεια της κατοχής. Την περίοδο που έκλεισαν ένα λουτρό κόστιζε 1.200 δραχμές και διαρκούσε 20 λεπτά.
Την εποχή που δημιουργήθηκε, η θάλασσα έφτανε μπροστά από το θεραπευτήριο, δεν είχαν δημιουργηθεί ακόμα τα μπαζώματα του Δελφινάριου και του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και φυσικά το τεχνητό κανάλι που υπάρχει σήμερα μπροστά του. Όταν αργότερα έγιναν τα μπαζώματα αναγκάστηκε να βάλει σωλήνες πολύ μακριά για να μπορέσει να βρει θαλασσινό νερό.
Τα μπάνια του Σκουνάκη ήταν πολύ γνωστά κυρίως για τους νεο-φαληριώτες οι οποίοι τα επισκέπτονταν τακτικότατα. Γενικά μιλάμε για μια εποχή που η υδροθεραπεία ήταν μόδα και ιατρική επιταγή. Μην ξεχνάμε ότι ήδη την εποχή εκείνη λειτουργούσαν τα ιαματικά λουτρά στα Μέθανα (από το 1906) στο Λουτράκι και στην Αιδηψό και αυτά στα Θερμιά Κύθνου, της Υπάτης, της Κυλλήνης, του Καϊάφα, των Καμένων Βούρλων.
Στα “Πειραϊκά” Τομ. 2, Ιούνιος – Δεκέμβριος 2003 βρίσκουμε μια προφορική μαρτυρία του γιού του Σκουνάκη ο οποίος λέει για τα λουτρά:
“Τα λουτρά τα κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Τα λουτρά αυτά λειτουργούνα από το 1928 και έχει περάσει πολύς κόσμος από εδώ που έχει βρει θεραπεία…. Ο πατέρας μου κατασκεύασε το οίκημα, το μισό από την αρχή ήταν ταβέρνα και το άλλο μισό λουτρά. Στην πτέρυγα των λουτρών κατασκεύασε 10 διαφορετικά δωμάτια, σαν τα σημερινά λουτρά των σπιτιών αλλά αρκετά ευρύχωρα και σε κάθε δωμάτιο των λουτρών έχτισε με μπετόν από μια και σε δύο – τρία δωμάτια από δύο μπανιέρες. Οι μπανιέρες είναι πολύ πιο μεγάλες από τις σημερινές γιατί έπρεπε να χωρούν αρκετό νερό στο οποίο ο πατέρας μου έριχνε τα χημικά παρασκευάσματα, ανάλογα βέβαια με τι είδους θεραπεία είχε συστήσει ο ιατρός. Σε άλλους συνιστούσε λουτροθεραπεία Αιδηψού, σε άλλους Μεθάνων, σε άλλους Λουτρακίου. Ο πατέρας μου εργαζότανε με τον Δαμβέργη, εκείνος του έφτιαχνε τα χημικά παρασκευάσματα τα οποία τα έβαζε σε κάτι μπουκάλια. Αυτά τα χημικά παρασκευάσματα ήταν τα συστατικά από διάφορες λουτροπηγές από τα Μέθανα, από την Αιδηψό, από το Λουτράκι, από όλα αυτά τα μέρη. Τα έφερνε σε μπουκάλια και τα ρίχναμε σε θαλασσινό νερό το οποίο το ζεσταίναμε γύρω στους 40 βαθμούς, ίσως και παραπάνω”.
