Γνώρισα την κυρία Μιμή Ντενίση πριν λίγες μέρες, κάπου ανάμεσα σ ένα διάλειμμα από τις υποχρεώσεις της και σε ολιγοήμερες διακοπές! Δίχως να σκεφτώ τίποτα, πήγα, συστήθηκα και ζήτησα συνέντευξη της, για το UrbanLife.gr, χωρίς ειδησιογραφικό ενδιαφέρον ή ζήλο!  Ήθελα να μου απαντήσει κάποιες ερωτήσεις, που απλά θα με έκαναν να την “γουστάρω” περισσότερο από πριν! Δε θα ρωτούσα τίποτα για κόντρες, γάμους, έρωτες, ζήλιες, κακίες, δημοσιεύματα! Ήθελα να γνωρίσω την Μιμή, τίποτα άλλο..  

Προς έκπληξη μου, όχι μόνο δέχτηκε αλλά ενθουσιάστηκε με τη δουλειά που έχουμε κάνει.  
Έτσι κανονίσαμε ένα απόγευμα να πιούμε έναν καφέ και κάπου στην κουβέντα επάνω, να καταφέρω, να γνωρίσω καλύτερα την κυρία Μιμή Ντενίση.

 

 

Μας έχετε συνηθίσει σε δραματικούς ρόλους αλλά η μεγάλη έκπληξη, ήρθε μέσα από το πάρα πέντε αλλά και τις 7 Θανάσιμες πεθερές. Μήπως θα έπρεπε να σκεφτείτε την κωμωδία λίγο πιο σοβαρά;
Έχω κάνει πολλές κωμωδίες και στο θέατρο με επιτυχία. Από Μαύρη κωμωδία, Τσάο, Άντρες για δείπνο, Άνθος του κάκτου, Πριμαντόνα κ.α. αλλά ήταν πιο παλιά. Κοιτά να δεις τι συμβαίνει, η κωμωδία είναι ένα είδος που μου αρέσει πάρα πολύ και μπορεί να έχω ένα φιζίκ που ταιριάζει στο δράμα – εκ φύσεως – δεν έχω όμως τόσο σοβαρό χαρακτήρα! Το κωμικό μου έρχεται αβίαστα, το έχω μέσα μου. Δεν είμαι από τους ηθοποιούς που προσπαθούν στην κωμωδία, αντίθετα προσπαθώ να είμαι σοβαρή στο δράμα γιατί μου έρχεται το αστείο.

→ Όμως, για να κάνω κωμωδία πρέπει να είμαι σε μικρότερα θέατρα – όταν είμαι στο Μείζονος Ελληνισμού ή στο Μέγαρο με 1500 θέσεις, πρέπει να σκεφτώ και τον επιχειρηματία. Επειδή ορισμένα είδη του θεάτρου, ξέρουν να τα κάνουν πολλοί λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα  –  π.χ. το μεγάλο θέατρο και δεν μιλάω για ένα θέαμα αλλά να είναι πραγματικά θέατρο, να έχει ουσία – νομίζω ότι το ξέρουν πολλοί λίγοι σαν και έμενα, όποτε εκεί που κάποιος το ξέρει, σχεδόν του το ζητάνε να το κάνει.

→ Συν ότι το κοινό, για ένα μυστηριώδη λόγο – που δεν ξέρω – θέλει πάρα πολύ να κλαίει, με πράγματα που μου συμβαίνουν στα έργα. Στη Σμύρνη πρόσφυγας – κατεστραμμένη, στην Αννα Καρένινα αυτοκτονούσα, στη Θεοδώρα πέθαινα, στην Μπουμπουλίνα με πυροβολούσαν, όποτε έχω παίξει κάτι τέτοιο, τους αρέσει..

 

Σε μια εποχή δύσκολη για την Ελλάδα, κάνατε 3 sold out χρονιές με την Σμύρνη. Περιμένατε τόσο μεγάλη επιτυχία;
Ναι! Το περίμενα λόγο θέματος. Δεν περίμενα αν η παράσταση θα γινόταν καλή – γιατί μπορεί να έχεις το θέμα και να το γράψεις γελοία. Η Σμύρνη ήταν μια περίπτωση που έδεσαν όλα, το θέμα, το έργο, ο θίασος, από αυτά που συμβαίνουν στο θέατρο μια στο τόσο!! Επίσης ήταν η παράσταση που ένωσε όλο το θεατρικό κόσμο – ακόμα πιο σπάνιο. Έγινε μια ομοφωνία σε σημείο που σχεδόν ανησύχησα.

→ Όταν κάτι είναι πραγματικά καλό και με ένα θέμα ιερό, όπως είναι η Σμύρνη, είναι πάρα πολύ δύσκολο να το πολεμήσει κάποιος. Το ήξερα αυτό.

→ Η Σμύρνη είναι πολύ τραυματικό κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, που δεν το είχε πιάσει κανείς. Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια που το σκεφτόμουν για να το αποφασίσω. Γιατί χρόνια ήθελα να το κάνω αλλά πάντα έλεγα, πως θα το κάνω; πως θα γίνει; πως θα τα φέρω αντικειμενικά; Το έκανα όμως με πολύ πάθος και αγάπη και επειδή δουλεύω έτσι, ξέρω ότι όταν κάτι το κάνεις με πάθος και δουλειά, πετυχαίνει.

→ Η Θεοδώρα, το Αμαντέους, τώρα η Σμύρνη, ο Βασιλιάς και εγώ, η Λασκαρίνα, ήταν έργα που αγάπησα και πίστεψα πολύ, γι’ αυτό και όλα είχαν τεράστια αποδοχή. Το συγκεκριμένο όμως έργο, είχε και μέσα από το κύκλωμα αποδοχή αλλά βέβαια νομίζω ότι και για το κοινό. Όλο αυτό που έγινε με αυτή την παράσταση, ίσως δεν το έχουμε ξαναζήσει, ούτε εγώ στα 35 χρόνια που έχω θίασο αλλά ούτε και ο Βουτσάς στα 60 και, χρόνια καριέρας του. Ότι ήταν ο κόσμος ένα τέταρτο όρθιος και έκλαιγε, σημαίνει ότι πήγες πέρα από την θεατρική παράσταση, κάπου τον άγγιξες σαν Ελληνα και αυτό για μένα είναι πιο σημαντικό. Στις μέρες μας που υπάρχει αυτή η κρίση και μιλάω για κρίση αξιών όχι μόνο οικονομική – που είναι δευτερεύουσα – το να τον αγγίξεις τον άλλον και να αισθανθεί σαν Ελληνας περήφανος ή και σκεπτόμενος, είναι πιο σημαντικό από το να κάνεις μια εμπορική επιτυχία.

 

Έχετε επιλέξει να γράφετε έργα, που η βάση τους είναι η Ελληνική ιστορία! Δεν είναι κάτι εύκολο, θέλει πολλούς μήνες έρευνας, διασταύρωση ιστορικών γεγονότων αλλά και μεγάλη προσοχή για να μην γίνει λάθος! Και εσείς επιμένετε σε αυτό το είδος; Γιατί; ( εννοώντας, ότι δεν θα ήταν πιο εύκολο ένα δραματικό έργο ανθρωπίνων σχέσεων και καταστάσεων;)
Αν το κάνανε άλλοι δέκα, μπορεί να μην το έκανα αλλά ποιος άλλος το κάνει; Εγώ δεν ξέρω κάποιον. Αυτό είναι μια ανάγκη. Όπως στη Γαλλία το έργο που τους διαφήμισε παγκόσμιος ήταν οι Άθλιοι, που μιλούσε για την γαλλική επανάσταση, πρέπει να κάνουμε και κάτι για την Ελλάδα.
Όταν σου έχει δώσει το κοινό, τόσο απλόχερα την αγάπη του, πρέπει να κάνεις κάτι που να ξεπερνάει την προσωπική σου προβολή και επιτυχία.

→ Θα μπορούσα να κάνω ένα έργο, που να με ερωτεύονταν τρεις και να με παρατάει ο ένας κ.α. αλλά όλο αυτό τι θα προσφέρει τελικά στη σημερινή εποχή; Το τίποτα. Μια ωραία εικόνα της Μιμής Ντενίση, ένα ακόμα ρόλο αλλά τελικά, ποιος σκοτίστηκε;

 

 

Διακρίσεις στο εξωτερικό. Συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα, ηθοποιοί, συγγραφείς και σκηνοθέτες. Επιτυχίες που όμοιες τους δεν έχουν ξαναγίνει αλλά επιμένετε– αν και θα μπορούσατε να καθίσετε και να χαλαρώσετε – να είστε στην πρώτη γραμμή και με το που τελειώνει μια σεζόν, να σκέφτεστε την επόμενη.
Εννοείται. Νομίζω ότι ο άνθρωπος πρέπει να το κάνει αυτό, μέχρι να φύγει από τη ζωή. Θα ζήσει 90 χρόνια; 100; 70; Όσα ζήσει πρέπει να το κάνει. Μόνο έτσι παραμένεις ενεργός με ενδιαφέροντα και νέος αλλά πέραν του λόγου που πρέπει να το κάνει κάποιος, έμενα αυτό είναι το φυσικό μου. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα τελειώσει μια σεζόν και θα κάτσω ευτυχισμένη, να αυτοκαμαρώνομαι, χαρούμενη και να μην κάνω τίποτα, θα αυτοκτονήσω.

→ Όταν κάνω κάτι είμαι ήδη στο επόμενο. Η δουλειά η δικιά μου είναι μέχρι την πρόβα, με το που βγει, απλά εφαρμόζω ότι έμαθα αλλά μέσα μου, ήδη λειτουργεί το επόμενο.

 

Ποια συνεργασία σας θα ξεχωρίζατε;
Με σκηνοθέτη θα ξεχώριζα τον Βολανάκη. Έχω κάνει πάρα πολλές συνεργασίες, με σκηνοθέτες, με σκηνογράφους, με τον Τσιάνο, τον Μιχαηλίδη, με τον Χρονόπουλο, με ξένους σκηνοθέτες, με πάρα πολλούς. Αν μιλήσουμε για ηθοποιούς, από πού να ξεκινήσω; Με Θανάση Βέγγο, με Γιώργο Φούντα, με Αλέκο Αλεξανδράκη, με Νικήτα Τσακίρογλου, με Αννα Συνοδινού αλλά.. και με τα παιδιά του Παρά πέντε.

→ Έχω συνεργαστεί με όλες τις γενιές και είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ να γίνεται στο θέατρο και που δυστυχώς, δεν το κάνουν πολλοί συνάδελφοι. Να είναι ένα παιδί ταλαντούχο, 25 χρονών και ο Βουτσάς – που είναι ο Κώστας Βουτσάς, αυτός ο μύθος. Είναι ωραία αυτή η συνεργασία των γενιών και που δεν ξέρω, γιατί δεν το κάνουν.

 

Υπάρχει κάποια στιγμή στην καριέρα σας που δεν θα την ξεχάσετε ποτέ;
Δεν νομίζω ότι μπορώ να ξεχάσω πότε το φινάλε της Σμύρνης, από την καταστροφή και μετά, που έκλαιγε όλη η αίθουσα και δεν μπορούσα να μιλήσω από τη συγκίνηση ή τα παιδιά από το θίασο που είχαν πει ότι δεν μπορούσαν να κλαίνε πάνω στη σκηνή και πέρασε μια χρονιά να κλαίνε με μαύρο δάκρυ. Κάπου ξέφευγε όλο αυτό από την έννοια του παιξίματος. Αυτό είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

 

 

Πόσο άγχος μπορεί να περιέχει η επιτυχία; Στην εικόνα σας! Στην ηρεμία σας! Στην οικογένεια σας!
Τεράστιο. Το βλέπω ότι όταν παίζω στο θέατρο είμαι άλλος άνθρωπος και το καταλαβαίνω αλλά το θέατρο σου προκαλεί μια φοβερή υπερένταση, η οποία δεν είναι ότι φεύγει με τα χρόνια, αλλά αυξάνεται. Όποιος παίζει στο θέατρο και δε, σε μεγάλο θέατρο, η μέρα του, είναι φτιαγμένη γύρω από την ώρα του θεάτρου. Δεν ξέρω κανέναν ηθοποιό παγκοσμίως που να κάνει κάτι άλλο.

→Η φίλη μου Vanessa Redgrave, σου λέει: πρέπει να κοιμηθώ το πρωί, να κάνω λίγο γυμναστική, να κάνω το μπάνιο μου, να ξαναξαπλώσω, για να μπορέσω να πάω και να είμαι έτοιμη για τον κόσμο.

 

Μιμή Ντενίση ως μητέρα, επιχειρηματίας, θιασάρχης, γυναίκα, ηθοποιός, μεταφράστρια και πόσα ακόμα… Η ισορροπία με την Μιμή σαν άνθρωπο και όχι σαν καλλιτέχνη, πως βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά;
Ακούω πολύ κόσμο να λέει, ότι έχω την ισορροπία επειδή έχω την οικογένεια μου, έχω το παιδί μου, τον άντρα μου. Η ισορροπία δεν βρίσκεται έτσι. Η ισορροπία βρίσκεται μέσα σου. Αν την έχεις βρει μόνος σου, μόνο τότε μπορεί να την βρεις και στο περιβάλλον σου..

→ Τώρα πως βρίσκεται! Νομίζω όπως ταιριάζει στον κάθε άνθρωπο. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που είναι πνευματικοί και έχουν μάθει να γράφουν και να διαβάζουν, βρίσκουν πολύ πιο εύκολα την ισορροπία από τους υπόλοιπους.

→ Εγώ προσωπικά δεν χαλαρώνω με το να βρεθώ με 15 ανθρώπους και να μου λένε πόσο καλή είμαι και τι επιτυχία είχα. Είμαι υπέρ του να κρατάς τα πόδια σου στην γη, να έχεις όραμα, να ονειρεύεσαι, να θες να πραγματοποιήσεις το όνειρο σου αλλά παράλληλα να είσαι στη γη. Αυτό νομίζω δημιουργεί την ισορροπία μέσα μας και όταν διαβάζεις, την έχεις, γιατί βλέπεις ότι χιλιάδες άνθρωποι πριν από εσένα, έχουν κάνει σημαντικά πράγματα και δεν είσαι το κέντρο του κόσμου και σίγουρα, δεν υπάρχει λόγος να λαλήσεις.

 

Πως είναι να μεγαλώνει κανείς με μια έφηβη κόρη;
Θες να σου απαντήσω ειλικρινά; Άστα να πάνε (γέλια). Η μια μέρα είναι παράδεισος και η άλλη είναι κόλαση. Φυσικά όλοι έχουμε κάνει τέρατα όταν ήμασταν έφηβοι – δεν ήμουν και το πιο ήσυχο κοριτσάκι – αλλά είναι η εποχή πιο δύσκολη, για αυτό είναι και πιο δύσκολοι οι έφηβοι.

→ Εμείς δεν είχαμε όλο αυτό τον ηλεκτρονικό κόσμο. Τώρα τα παιδιά έχουν μεγάλη διάσπαση με χιλιάδες πράγματα. Πρέπει να προσπαθήσεις έναν έφηβο να τον κάνεις να καταλάβει γιατί πρέπει να μορφωθεί, πρέπει να τον κάνεις να καταλάβει γιατί πρέπει να κλείσει το facebook – instagram για κάποιες ώρες, συν το επιπλέον βάρος που έχει ένας έφηβος, όταν την μαμά του την ξέρει όλος ο κόσμος, όταν θα ακούσει τους ύμνους αλλά και τις κακίες για την μητέρα του αλλά και όταν θα έχει την σύγκριση με την μαμά του, είναι δύσκολο.. Είμαι υπομονετική εκ φύσεως και προσπαθώ να μην φτάνω στο άλλο άκρο και να λέω, εφηβεία είναι θα περάσει (γέλια). 

 

Είναι ο ρόλος της μητέρας, ο πιο δύσκολος που έχετε κάνει ποτέ;
Είναι ο πιο δύσκολος, είναι όμως και ο πιο ουσιαστικός. Όταν μια γυναίκα είναι μητέρα, καταλαβαίνει ότι το να φέρεις ένα σωστό άνθρωπο στην κοινωνία, είναι ένας σημαντικός ρόλος, πιο σημαντικός από ένα ρόλο στο θέατρο.

 

Τι είναι ηθοποιός;
Ο ηθοποιός είναι ένας άνθρωπος, που δεν του φτάνει η κανονική ζωή που βλέπει γύρω του και θέλει να έχει μια δεύτερη ζωή, παράλληλα, ονειρική, καλύτερη.

 

Τα social media έχουν μια ιδιαίτερα αγαπημένη σχέση με εσάς! Ποια είναι η δική σας σχέση με αυτά;
Όταν με αφήνουν οι hackers είναι καλή – 2 σελίδες και αυτές κλειστές / μπλοκαρισμένες. Πιστεύω ότι τα social media – που μπορεί να τα βρίζουν πολλοί – αν τα χρησιμοποιείς σωστά, είναι ένα πολύ δυνατό μέσο επικοινωνίας και αυτό μου αρέσει.

 

Ο τρόπος που έχετε αντιμετωπίσει πολλές φορές, κάποιες δηλώσεις και κάποια κακώς κείμενα για εσάς, είναι ….σιωπή! Τρόπος ζωής ή απλά δεν ασχολείστε γιατί ίσως, είναι και αυτό μέρος της δουλειάς;
Όχι. Δεν αντιμετώπισα ποτέ κακία, ούτε από το κοινό, ούτε από κανονικούς κριτικούς ή και δημοσιογράφους. Αν την είχα αντιμετωπίσει από 50 άτομα, δεν ξέρω τι θα έκανα αλλά ευτυχώς εγώ είχα πάντα έναν – ας μην αναφέρουμε το όνομα.  Κομμάτι της δουλειάς μου δεν είναι η κακία ούτε και η κακοήθεια.

→ Έχω μια άποψη, ότι ο χρόνος δείχνει τι είναι ο καθένας μας, ειδικά στους καλλιτέχνες που είμαστε εκτεθειμένοι καθημερινά. Πόσο να κοροϊδέψεις; Ο καθένας στο χρόνο έχει τη ζωή και την πορεία που του αξίζει. 

 

 

• Ζείτε στο κέντρο της Αθήνας! Πόσο έχετε δει να αλλάζει η εικόνα του στα χρόνια;
Λυπάμαι πάρα πολύ για την κατάσταση της Αθήνας αυτή τη στιγμή. Δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές έχω κάνει την σκέψη, να μετακόμιζα προς παραλία ή προς βόρεια προάστια αλλά το αγαπώ το κέντρο και δεν είναι δυνατόν, όσοι μένουμε σε αυτές τις όμορφες περιοχές της Αθήνας, να πρέπει να τις αφήσουμε επειδή η πολιτεία είναι ανίκανη να της προστατεύσει. 

• Αγαπημένο σημείο της πόλης;
Νομίζω ότι το σημείο αναφοράς της πόλης είναι η Ακρόπολη. Όλη η περιοχή γύρω από τον βράχο είναι ότι ωραιότερο. 

• Ιδανικές διακοπές θα ήταν;
Οπουδήποτε είμαι ήρεμη και μόνη (γέλια).

• Μια κακιά συνήθεια;
Καπνίζω λίγο και δεν μπορώ να κοιμηθώ νωρίς, πάντα κοιμάμαι αργά – συνήθεια από το θέατρο.

• Υπάρχει κάποιο μότο στη ζωή σας;
Να είσαι πάντα κάλος ανεξάρτητα από το πως σου φέρονται οι άλλοι και να έχεις πολύ υψηλούς στόχους, ψηλότερους από αυτούς που μπορείς να φτάσεις.

• Αν επιλέγαμε μια ταινία για τη ζωή σας, ποια θα ήταν;
Τουλάχιστον το “Όσα παίρνει ο άνεμος” (γέλια),  υπερπαραγωγή, μεγάλης διάρκειας και με πολλές περιπέτειες. 

• Με 4 λέξεις η Μιμή Ντενίση!
Καλή, ευαίσθητη, δυνατή και πολυμήχανη.

• Πως θα θέλατε να σας θυμάται ο κόσμος;
Ως έναν άνθρωπο της τέχνης, που μέσα από την τέχνη του, προσέφερε κάτι λίγο στην Ελλάδα. Ο καλλιτέχνης που έχει αξιωθεί να έχει μεγάλο κοινό πρέπει να προσφέρει στη χώρα του, αλλιώς ποιος θα το κάνει;

 

 

Ήξερες:
→ Το 2009 τιμήθηκε από τη Γαλλική Κυβέρνηση για τη συνολική προσφορά της στην Τέχνη και τα Γράμματα με μία από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές διακρίσεις, τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής.

→ Έχει γράψει 4 ιστορικά έργα τη «Θεοδώρα», «Εγώ η Λασκαρίνα», «Η Πηνελόπη Δέλτα συναντάει το Μάγκα» και «Σμύρνη μου αγαπημένη» που παίχτηκαν για πολλές sold out σεζόν.

→ Έχει διευθύνει τα αθηναϊκά θέατρα «Αθηνά», «Βρετάνια», «Ακροπόλ», «Ιλίσια-Ντενίση» και «Ιλίσια-Βολανάκης»

→ Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο της Αγίας Παρασκευής, το Τμήμα Νεοελληνικών και Βυζαντινών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και τη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη.

→ Μεταφράζει από 4 γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά. Έχει μεταφράσει και διασκευάζει πάνω από 80 θεατρικά έργα, νουβέλες και μυθιστορήματα.