Γνώρισα την Αννα Κουρουπού την πρώτη φορά που βρέθηκα στις Κούκλες. Μια δυνατή παρουσία πίσω από το bar που αν για λίγο μιλήσεις μαζί της, θα καταλάβεις ότι είναι εκνευριστικά έξυπνη – χώρια από το όμορφη. Μετά από καιρό έμαθα για εκείνη και τον αγώνα που δίνει, μέσα από το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφύλικών, για τα δικαιώματα των trans.

Της ζήτησα να μου δώσει συνέντευξη για να μάθω περισσότερα για εκείνη αλλά και να μοιραστώ, κάποιες από τις εμπειρίες της. Δέχτηκε χωρίς σκέψη. Θα την ευχαριστώ συνέχεια. Δική σας.

 

 

Τι είναι η ταυτότητα φύλου;
Έβαλες μια ολόκληρη συνέντευξη σε μια ερώτηση – γέλια. Ταυτότητα φύλου έχουμε όλοι οι άνθρωποι, είναι αυτό που μας ορίζει εσωτερικά. Την ταυτότητα φύλου την δίνει η φύση, είναι κάτι που δεν ορίζεται από κανέναν μας. Άρα λοιπόν, ταυτότητα φύλου είναι αυτό που ορίζει το μέσα μας και που κάποια στιγμή γίνεται ευτυχία, όταν ταυτίζεται με το έξω μας.

 

Ποια είναι η ακριβή ορολογία της λέξης trans;
Η ορολογία trans ξεκίνησε από την Ευρώπη. Είναι ας πούμε μια ομπρέλα, που αφορά όλη την trans κατάσταση. Δημιουργήθηκε από trans, transsexual που έχουν κάνει την μετάβαση ή που δεν έχουν κάνει την μετάβαση κ.α., για να αποφύγουν τον αχταρμά που μπερδεύει τον κόσμο. Trans λοιπόν, για να είμαστε πιο σωστοί – και καλό θα ήταν σαν trans κοινότητα να το ενστερνιστούμε αυτό.

 

Το πεζοδρόμιο / τα ναρκωτικά  είναι μονόδρομος τελικά;
Αρχίζω και βλέπω μικρά λαμπάκια ελπίδας. Αρχίζουν κάποιες μη κερδοφόρες οργανώσεις και προσλαμβάνουν trans άτομα. Σαφώς όλο αυτό είναι επικοινωνιακό από τη μια και καλό είναι αυτό – να περνάμε ένα μήνυμα προς τον κόσμο –  και έν δεύτερης, βοηθάνε απίστευτα ένα άτομο που είναι αποκλεισμένο από την εργασία. Ίσως όλο αυτό να σου ακούγετε κλισέ αλλά μπορείς να το σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να είσαι αποκλεισμένος από την δουλειά; Και δεν μιλάω για το κομμάτι της ανεργίας, αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι αλλά μιλάμε να έχεις τις ικανότητες, να έχεις όλα τα προσόντα, να θέλεις να δουλέψεις και να μην σε παίρνουν γιατί είσαι trans. Εκεί σου γ@@αει όλο το σύμπαν, σε ισοπεδώνει, σε ακυρώνει σαν άνθρωπο. Άντε να μαζέψεις τα κομμάτια σου, να τα κολλήσεις, να πάρεις και ένα χαπάκι να ηρεμήσεις και τα ναρκωτικά που ανέφερες κ.α. Όλο αυτό είναι πιο έντονο και πιο βαρύ, όταν αναγκάζεσαι να βγαίνεις πεζοδρόμιο – που και αυτό στον αποκλεισμό εργασίας το αποδίδω – με την έννοια ότι αν το θέλεις καν το αλλά όταν δεν είναι επιλογή, είναι καθαρά ένα κοινωνικό φαινόμενο.

 

Υπάρχει ασφάλεια σ ένα πεζοδρόμιο;
Καθόλου. Η ασφάλεια στο πεζοδρόμιο είναι η δική σου πανοπλία. Οι δικές σου κεραίες που αναπτύσσεις σιγά σιγά και τα δικά σου ¨εγχειρίδια¨  για να μπορείς να βλέπεις, να προλαβαίνεις.

 

¨Είμαι πολύ αντιδραστικό άτομο, χωρίς να υπολογίζω το κόστος πολλές φορές αλλά ξέρεις;
Όταν είσαι μονίμως στην άμυνα, κάποια στιγμή, θα το βγάλεις το σπαθί¨

 

 

Πριν 2 χρόνια “μάθαμε” τι είναι το bulling μέσα από τον άδικο χαμό ενός φοιτητή! Πόσα χρόνια είναι που ξέρεις τι είναι bulling και με ποιο τρόπο;
Ωραία ερώτηση. Το bulling το μάθατε εσείς, εμείς το ξέραμε, απλά δεν γνωρίζαμε την λέξη. Αυτό που λέμε bulling – που στην ουσία σημαίνει κακοποίηση, με όλες τις μορφές της και τις διαβαθμίσεις της και δυστυχώς και αναβαθμίσεις της – εγώ το έχω βιώσει από τα παιδικά μου χρόνια. Προχθές πήγαινα στην μαμά μου με το ποδήλατο και πέρασα από την παλιά μου γειτονιά, το παλιό μας σπίτι. Πήρα φωτογραφίες το ερειπωμένο – πια – σπίτι, συγκινήθηκα, κύλησε και ένα δάκρυ (όμορφο δάκρυ) και συνέχισα. Περνώντας την πλατεία του Αγίου Γεωργίου, στην Ακαδημία Πλάτωνος, σκέφτηκα τι κράξιμο έχω φάει. Με το που πάταγα το πόδι μου στην πλατεία, έπαιρνα μια βαθιά ανάσα και έλεγα: Τώρα πάμε και ότι ακούσεις άκουσες. Τέλειωνε το διάβα της πλατείας, μου είχε φύγει το άγχος, παίρνω ανάσα – απέναντι ήταν το σχολείο – πάμε ξανά τα ίδια.

 

Ζώντας ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου στη νύχτα – λόγω “δουλειάς”, πόσο διαφορετικά “βλέπεις” πια την κοινωνία και τους ανθρώπους;
Να πω ότι την νύχτα δεν την έμαθα λόγω δουλειάς. Πάντα μου άρεσε και την ζούσα. Και κάτι άλλο να έκανα, νομίζω ότι πάλι θα μου άρεσε. Τώρα γελάω, τότε έκλαιγα, γιατί είναι σωστό τελικά το: της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά. Τα στίγματα μένουν, δεν φεύγουν ποτέ – ας μην γελιόμαστε – αλλά προσπαθούμε να τα σβήνουμε, αλίμονο αν δεν προσπαθούσαμε.

 

Η νύχτα είναι πολύ πιο καθαρή από την μέρα, πιο correct. Ξέρεις τι θα ζητήσεις, τι θα βρεις, που θα το βρεις, ποιος θα στο δώσει και ξέρεις την στιγμή που θα στο δώσει, αν θα είναι νοθευμένο ή όχι και δεν μιλάω για ναρκωτικά αλλά αυτό που θα σου δώσει, αγάπη, συναίσθημα, πήδημα. Ότι κι αν είναι.

 

 

Πάντα αναφέρεις το πόσο σημαντική ήταν στην αναζήτηση σου, η δυνατή παρουσία της μητέρας σου. Πόσο διαφορετική θα ήσουν αν δεν υπήρχε δίπλα σου;
Δεν θα υπήρχα, θα είχα πεθάνει. Τόσο απλά. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλιώς. Η μητέρα μου δεν ήταν μαζί μου στο πεζοδρόμιο, ούτε στους οίκους ανοχής, ούτε στους βιασμούς, ούτε στο ξύλο.. Στα όμορφα όμως ήταν, την έβαζα εγώ. Στα δύσκολα δεν ήθελα αλλά ήξερα ότι ήταν εκεί.. Πάντα..

 

Θα έλεγες ότι είσαι τυχερή, που έχεις τους ανθρώπους σου / οικογένεια σου, δίπλα σου;
Ναι! Είμαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους – trans, που η μητέρα μου, οι γονείς μου, η οικογένειά μου – ο καθένας με τον τρόπο του, ήταν δίπλα μου.

 

Μετά από μεγάλη περίοδο στα πεζοδρόμια! Τι μένει;
Δεν ήταν και τόσο μεγάλη περίοδο η δικιά μου, αν και για να είμαστε ειλικρινείς, 6 χρόνια στο πεζοδρόμιο δεν είναι λίγα, για κάποιον είναι μια ολόκληρη ζωή – και δεν υπερβάλω. Είναι τόσες οι εμπειρίες, είναι τόσα τα συναισθήματα. Αρχέγονα πράγματα. Επιβίωση. Είναι αυτό που είχα γράψει κάποτε, όταν κάποιοι λένε ¨βιώνουμε¨ κάτι, εγώ έλεγα επιβιώνουμε.. Το πεζοδρόμιο είναι καθαρή επιβίωση και κάθε μέρα δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί.

 

Κρατιέται η ισορροπία μεταξύ πεζοδρομίου και προσωπικής ζωής;
Δύσκολα πολύ. Όλα επιτρέπονται και είναι στην αυτοδιάθεση του άλλου, γιατί θα έρθει μαζί μου. Τι θέλει από μένα. Οι περισσότεροι trans άνθρωποι αλλά και οι περισσότεροι που έχουν μάθει να είναι ¨αντικείμενα¨, θεωρούν μεγάλη υπόθεση να σου δώσει κάποιος σημασία αλλιώτικη. Εκεί είναι η παγίδα, γιατί αυτό μπορεί να είναι ένα πρόσχημα. Σαφώς έχει συμβεί σε πολλούς – και σ εμένα, να σε πλησιάσει ο άλλος με άλλες διαθέσεις, ενώ ήθελε άλλα πράγματα ( να παίρνει χρήματα κ.α. ) αλλά είναι αυτό που λέω ότι η αυτοσυντήρηση είναι μεγάλο σχολείο..

 

Τι πονάει πιο πολύ, η σωματική βία ή η λεκτική;
Η λεκτική. Στη σωματική βία άντε να σου μείνει ένα σημάδι πάνω σου να στο θυμίζει, ως εκεί. Η λεκτική όμως είναι κάτι άλλο. Δυστυχώς η ψυχή μας είναι ένα τεράστιο σφουγγάρι, που δεν έχει τελειωμό, όλο μαζεύει. Στον ψυχολόγο να πας θα σου βγάλει κι άλλα πράγματα. Νομίζω ότι η παρομοίωση της ψυχής με σφουγγάρι είναι πολύ σωστή. Είναι αυτά τα μεγάλα τα Καλυμνιώτικα, με τις τεράστιες τρύπες που μπαίνει ότι θέλεις, μικρές για να κρύβεις πιο μικρά. Είναι αυτό το σφουγγάρι που δεν θέλεις να στραγγίξει για να μην χάσεις κάποια άλλα.

 

Ποιος είναι ο ρόλος του σωματείου;
Να ξεκινήσουμε λέγοντας ότι αν δεν υπήρχε το σωματείο, δεν θα μιλούσαμε τώρα για ταυτότητα φύλου. Εμείς το φέραμε στην ατζέντα, εμείς το κάναμε πολιτικό θέμα &  περισσότερο η Μαρίνα Γαλανού με τον πολιτικό της λόγο και την πολιτική της πεποίθηση . Προσπαθεί με πολύ δυσκολία να κάνει πολιτικά όντα τους trans ανθρώπους αλλά είναι πολύ δύσκολο – ενώ θα έπρεπε – οφείλουμε να είμαστε πολιτικά όντα και δεν εννοώ κομματικά – αλλά όταν έχεις εισπράξει τόση κακοποίηση στη ζωή σου, πρέπει να διεκδικείς. Δυστυχώς πάμε στην εύκολη λύση που είναι τα ναρκωτικά, είτε το: ωχ ρε αδερφέ τι θα αλλάξει με μια ταυτότητα φύλλου; Αν η Γαλανού τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ στα υπουργεία με την Κουρουπού (περισσότερο η ίδια η Μαρίνα) ή κάθεται να γράφει δελτία τύπου, ενημερώσεις κ.α. Έχει κάνει μεγάλη δουλειά το σωματείο, οφείλει πολλά η trans κοινότητα σε αυτό. Απλά το λέω με πλήρη συνείδηση, δεν το έχουν καταλάβει ακόμα γι αυτό και δεν το έχουν σε εκτίμηση και το αφήνω εκεί.

http://www.transgender-association.gr/
face: ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΔΙΕΜΦΥΛΙΚΩΝ (Σ.Υ.Δ.)

 

 

Κούκλες.
Αν δεν υπήρχαν οι Κούκλες, δεν θα είχε συμβεί αυτό που έχει γίνει με εμένα – με τον Σταύρο Θεοδωράκη. Είμαι 9 χρόνια στο μαγαζί, άρα καταλαβαίνεις ότι είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.

Μαριλού.
Η Μαριλού (συνέντευξη Μαριλού εδώ) ενώ δεν κάνουμε καθόλου παρέα, δεν σου κρύβω ότι είναι ο καλύτερος μου φίλος. Είναι μια συγκλονιστική προσωπικότητα, είναι ένας άλλος άνθρωπος στο μαγαζί κι άλλος άνθρωπος στην προσωπική επαφή. Δεν ξέρω πως μπορεί και κάνει αυτό το διαχωρισμό αλλά είναι υπέρ της. Αλλάζει εντελώς, αλλάζει η ματιά της.. Δεν ξέρω πως το καταφέρνει. Την λατρεύω, την αγαπώ κι ας με βροντίζει όταν γίνει κάτι πάνω στη δουλειά, είναι το αφεντικό μην ξεχνάμε..

 

 

..γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά;
Δεν θέλω να μιλήσω για το βιβλίο, μια που στο παρελθόν έχω πει πάρα πολλά και δεν θέλω να κουράζω αλλά το μόνο που θέλω να αναφέρω, είναι ότι κάνει εντύπωση μετά από 5 χρόνια, να είναι σημείο αναφοράς. Μου κάνει εντύπωση όταν ακόμα και τώρα μου έρχονται μηνύματα, μου στέλνουν φώτο με το βιβλίο στο facebook.

 

Αγαπημένα:
Τραγούδι – Μαμά Γερνάω
Φαΐ – Ντρέπομαι αλλά θα σου πω Πατάτες Γιαχνί, από τα χέρια της μαμάς μου. Παπάρες ψωμί, με φέτα, παιδικά χρόνια. Δεν το αλλάζω.
Περιοχή – Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη. Αγαπώ αυτή την πόλη σε πολλά σημεία.
Ταινία – Ώρες! Η σκηνή του τρένου, είναι συγκλονιστική. Η απόγνωση που έβγαλε όταν δεν την άφησε ο άντρας της να φύγει, ήταν κάτι τόσο αληθινό και έντονο. Ήταν τρομερή στιγμή.
Ποτό – Southern comfort με σόδα
Βιβλίο – Έχω διαβάσει τα πάντα από Αλκυόνη Παπαδάκη, ξανά και ξανά. Την λατρεύω.

 

Τα σχέδια σου!
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, είναι η περίοδος που ετοιμάζονται να γίνουν κάποια πράγματα. Φέτος εχω κάποιες προτάσεις από κάποιους μεγάλους φορείς – ακόμα δεν μπορώ να κοινοποιήσω – που με εκπλήσσουν. Το μεγάλο μου στοίχημα είναι στο Tedx Χανίων στις 26/11. 

Είναι όμως και μια άλλη δραστηριότητα μου, πρόσφατη, το red umbrella – rua.  Είναι μια παγκόσμια οργάνωση που αφορά τα δικαιώματα των sex worker. Αυτό που ζω εκεί, δεν το έχω ζήσει ούτε στον πεζοδρόμιο. Το να μιλάς με έναν άνθρωπο κατεστραμμένο και να προσπαθείς ΕΣΥ, να τον βοηθήσεις, να κάνεις μείωση βλάβης, είναι ένα μεγάλο πράγμα, είναι μια τεράστια πρόκληση.. Είναι το καινούργιο μου παιδί και είμαι περήφανη..

 

Σ ευχαριστώ Άννα.

cover photo: Stefanos Kastrinakis