Το Δημόσιο Καπνεργοστάσιο της οδού Λένορμαν, το δεύτερο δημόσιο καπνεργοστάσιο της Αθήνας, κτίστηκε από το Ελληνικό Δημόσιο την εποχή που ανθούσε η βιομηχανία κατασκευής σιγαρέττου, για να στεγάσει επιχειρήσεις επεξεργασίας – συσκευασίας καπνού και αποθήκες καπνεμπόρων, αλλά κυρίως για να εξασφαλίσει τον έλεγχο της φορολογίας καπνού.
Το Δημόσιο Καπνεργοστάσιο της οδού Λένορμαν πρόκειται για ένα αξιόλογο δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής της εποχής του, με υπόγειο και δύο ορόφους που αναπτύσσονταν σε μια τετράγωνη κάτοψη, περιμετρικά γύρω από ένα αίθριο καλυπτόμενο από ένα τζαμωτό στέγαστρο με μεταλλικό σκελετό.
Άρχισε να κτίζεται το 1928 και ολοκληρώθηκε το 1930. Η απόφαση για την κατασκευή του είχε ληφθεί χρόνια πριν, όταν διαπιστώθηκε ότι το Καπνεργοστάσιο της οδού Αριστοτέλους (1883), το πρώτο δημόσιο καπνεργοστάσιο της πόλης, δεν ικανοποιούσε τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες της εποχής. Ήδη από το 1902 επιχειρήθηκε η ανέγερση ενός νέου καπνεργοστασίου, το οποίο τελικά δεν κατασκευάστηκε, και η στέγασή του εκτονώθηκε προσωρινά με τις επεκτάσεις του ήδη υπάρχοντος Καπνεργοστασίου.
Το Δημόσιο Καπνεργοστάσιο της οδού Λένορμαν αποτελείται από τέσσερις πτέρυγες που κατασκευάστηκαν η κάθε μια ξεχωριστά με ενδιάμεσους αρμούς, είναι διώροφο με ημιυπόγειο και στεγάζεται με δώμα. Η κάτοψη του κτηρίου σχεδιάστηκε σε απόλυτη συμμετρία, με τους εσωτερικούς κύριους χώρους ενιαίους. Τόσο το ισόγειο, όσο και ο όροφος διέθεταν πατάρια. Ο κατασκευαστικός κάνναβος που πραγματοποιήθηκε, επέτρεψε τις ευέλικτες τροποποιήσεις του κτηρίου ανάλογα με τις διάφορες χρήσεις που φιλοξένησε διαχρονικά.
Το 1989, το Δημόσιο Καπνεργοστάσιο μαζί με τον μηχανολογικό του εξοπλισμό, χαρακτηρίστηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο, με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού. Την ίδια χρονιά περιήλθε στην κυριότητα της Βουλής των Ελλήνων, αρχικά ένα τμήμα του συγκροτήματος, και το 2000 στο σύνολό του.
Επακολούθησε μια σταδιακή ανακαίνισή του, στην οποία περιλαμβάνονταν εργασίες συντήρησης και ενίσχυσης του φέροντος οργανισμού, αντικατάστασης υαλοστασίων, υδροροών και του δικτύου απορροής, καθαίρεσης των παλαιών υδατοδεξαμενών, αποκατάστασης των όψεων και των εσωτερικών χώρων κ.τ.λ..
Στους χώρους του εγκαταστάθηκε ήδη μέρος της Βιβλιοθήκης της Βουλής, ενώ υπάρχει πρόθεση δημιουργίας ενός Μουσείου Καπνού, με την αξιοποίηση και του υπάρχοντος μηχανολογικού εξοπλισμού.
