Η Ζωή Λάσκαρη γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 12 Δεκεμβρίου 1944. Το πραγματικό της όνομα είναι Ζωή Κουρούκλη. Φοίτησε στην σχολή Βαλαγιάννη, στην σχολή καλογραιών Καλαμαρί και στην σχολή του Πέλλου Κατσέλη. Το 1959, σε ηλικία μόλις δεκαπέντε χρονών στέφθηκε Σταρ Ελλάς. Έζησε για δύο χρόνια στην Αμερική.

 

Kαλλιστεία

Tο βράδυ του Σαββάτου 20 Iουνίου 1959, στα Aστέρια της Γλυφάδας, εξελέγη “Σταρ Eλλάς 1959” η 18χρονη Ζωΐτσα Kουρούκλη, με το ψευδώνυμο “Aμαρυλλίς” (αριθμός 12). Στα στοιχεία που έδινε καθημερινώς για τις επικρατέστερες της στέψεως η εφημερίδα Aπογευματινή, αναφέρεται (Tετάρτη, 10/6/1959) ότι «η “Aμαρυλλίς” εγεννήθη εις την Θεσσαλονίκην· έχει ύψος 1,68 μ.· βάρος 57 κιλά· περίμετρο θώρακος 0,88· μέσης 0,62 και λεκάνης 0,93». Την εποχή εκεινη ακόμα και η συμμετοχή στα καλλιστεία μπορούσε να στιγματίσει την ηθική μιας κοπέλας. Ωστόσο, η Ζωή Λάσκαρη όταν ήθελε κάτι δεν την σταματούσε τίποτα. Περίπου ένα μήνα μετά, η Ζωή Λάσκαρη βρέθηκε στο Λονγκ Μπιτς της Νέας Υόρκης για τις ανάγκες του διαγωνισμού Μις Υφήλιος ενώ με τη συμμετοχή της στα καλλιστεία όμως, κέρδισε το εισιτήριο για τον ελληνικό κινηματογράφο…

 

 

Η αλλαγή του ονόματος και η εκτόξευση της καριέρας της

→ Το 1961 ο Φίνος την επιλέγει για πρωταγωνίστρια στον «Κατήφορο», σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη και υπογράφει αποκλειστικό συμβόλαιο συνεργασίας με τη Φίνος Φιλμ.  . Η ταινία είναι εισπρακτικά η εμπορικότερη της σεζόν 61-62 καθιερώνοντας την Ζωή Λάσκαρη ως μόνιμη πρωταγωνίστρια και ως μια από τις πιο λαμπρές σταρ της «χρυσής» εποχής του κινηματογράφου. Για να μην γίνεται σύγχυση με την ξαδέρφη της Ζωή Κουρούκλη, η οποία ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια, ο Φίνος την «βαφτίζει» Ζωή Λάσκαρη εμπνευσμένος από το όνομα ενός Ιταλού.

Τα επόμενα χρόνια θα πρωταγωνιστήσει σε όλες τις μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες του Φίνου και θα συνεργαστεί με όλους τους σταρ της εποχής. Από αυτές ξεχωρίζουν ο «Νόμος 4000», η «Στεφανία», το «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Κορίτσια για φίλημα» και «Οι Θαλασσιές οι χάντρες». Η «Στεφανία» και ο «Κατήφορος» προβλήθηκαν για πολλές εβδομάδες σε χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, διευρύνοντας την φήμη της Λάσκαρη στο εξωτερικό (57 εβδομάδες προβολής των ταινιών στο Μεξικό), ενώ «Οι θαλασσιές οι χάντρες» έκλεψαν εκτός συναγωνισμού τις εντυπώσεις στο φεστιβάλ Καννών το 1967 την ώρα που ο γαλλικός τύπος έπλεκε τα εγκώμια της μεγάλης Ελληνίδας πρωταγωνίστριας.

→ Tέλη της δεκαετίας του ’60 η Ζωή Λάσκαρη,  η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η Τζένη Καρέζη, θεωρούνται οι μεγαλύτερες ντίβες και πιο εμπορικές σταρ στην Ελλάδα.

 

 

Η στροφή στο θέατρο

Η δύση της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου θα στρέψει την προσοχή της στην μεγάλη της αγάπη το θέατρο. Το 1966, σε συνεργασία με τον Αντρέα Ντούζο, περιοδεύει στην Κύπρο με τα έργα «Μιας πεντάρας νιάτα» των Γιαλαμά-Πρετεντέρη, την «Παγίδα» του Robert Thomas και την «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Terence Rattigan.

→ Το 1970 κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Αθήνα με το έργο «Μαριχουάνα Στοπ» ενώ ακολουθούν οι μεγάλες θεατρικές επιτυχίες «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Neil Simon, «Η κυρία του Μαξίμ» του Georges Feudeau και το «Miss Πέπσι» του Pierrette Bruno. Η υποδοχή που την επιφύλαξαν οι θεατρικοί κριτικοί ήταν ενθουσιώδης.

→ Το 1982 πρωταγωνιστεί για τελευταία φορά στον κινηματογράφο στην ταινία του Γιώργου Καρυπίδη «Αναμέτρηση», ενώ θα μείνει στην ιστορία η θρυλική γυμνή φωτογράφηση της για το περιοδικό «Playboy» το 1985 – η πρώτη ελληνίδας πρωταγωνίστριας – που προκάλεσε θυελλώδες πολιτικό ζήτημα. Πιστή λάτρης του θεάτρου και του κλασικού ρεπερτορίου συνεχίζει, αρχές δεκαετίας του 90, να παρουσιάζει μεγάλα έργα του παγκόσμιου θεάτρου σε συνεργασία με μεγάλους Έλληνες σκηνοθέτες.

→ Το 1990 ο Μίνως Βολανάκης την σκηνοθετεί στο «Καινούρια σελίδα» του Neil Simon και την επόμενη σεζόν στο «Τρελοί για έρωτα» του Sam Shepard. Την δεκαετία του 90’ ξεχωρίζουν το «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ» του Edward Albee το 1992 στο Βασιλικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, το «Ορφέα στον Άδη» το 1993 στο Βασιλικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, το «Τρείς ψηλές γυναίκες» του Edward Albee το 1995 σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά και το «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου Ο’ Νηλ το troades1997 σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη. Η συνεργασία της με τον Μιχάλη Κακογιάννη στις «Τρωάδες» το 1997 έτυχε θερμής υποδοχής από τον τύπο. Ιδιαίτερη αναφορά στην παράσταση έκαναν οι «New York Times», η «New York Post» και η «Herald Tribune» μιλώντας για μια «…συγκλονιστική διαμαρτυρία εναντίον της σκληρότητας του πολέμου στα χρονικά της δραματικής λογοτεχνίας» και για μια «…βαθύτατα συγκινητική αναβίωση του Ευριπίδη».

 

Η θεατρική συνεργασία της με τον Ανδρέα Βουτσινά και τον Σταύρο Τσακίρη συνεχίζεται και στις αρχές του 2000 με τα έργα «Συνάντηση», συμπρωταγωνιστεί με τον Απόστολο Γκλέτσο και «Σκηνές Γάμου». Αποτίνοντας ωστόσο έναν ιδιαίτερο φόρο τιμής στον αγαπημένο της Edward Albee θα ανεβάσει για δύο συνεχόμενες σεζόν την «Ευαίσθητη Ισορροπία» σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Είναι η τέταρτη φορά στην θεατρική της καριέρα που ανεβάζει έργο του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα. Ο τύπος εξαίροντας την μακροχρόνια θεατρική εμπειρία της στην σύγχρονη αμερικάνικη δραματουργία κάνει ιδιαίτερη μνεία στην ρηξικέλευθη ερμηνεία της.

→ To 2003 Ιδρύει την δική της θεατρική σκηνή στον πολυχώρου Αθηναΐδα, που φέρει το όνομα της www.zoelaskari-theatre.gr.

→ Το 2005 ανεβάζει το «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Οι κριτικοί συμφωνούν για τον πρωτοποριακό τρόπο με τον οποίο «φώτισε» η ερμηνεία της αυτό το σπουδαίο έργο. Ο Μηνάς Χρηστίδης γράφει στην «Ελευθεροτυπία»: «Μια Λάσκαρη κυρίαρχη στα εκφραστικά της μέσα, να κινείται με άνεση στη σκηνή, χωρίς υπερβολές, αλλά με μέτρο και σιγουριά και, συγχρόνως, με φόρτιση της συγκίνησης και της ευαισθησίας της. Έγινε η Άννα του έργου που ανακαλύπτει τον πόνο της, την μοναξιά της, την καθημερινότητα, τα πείσματα και τα ξεσπάσματά της… Κινήθηκε η Λάσκαρη με πληρότητα, με συναισθηματικές αποχρώσεις, από την αισιοδοξία στην απελπισία και από την απελπισία στην πλήξη, αλλά ποτέ παραίτηση. Αυστηρή, τρυφερή, κυνική και ειρωνική, όμορφη και με ιδιαίτερο χιούμορ, διασχίζει την σκηνή και αφήνει ρωγμές στο πέρασμά της». Ακολουθεί, για δύο θεατρικές σεζόν, το έργο «Άλμα Μάλερ» του Ρον Χάρτ σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Τις σεζόν 2011-2013 ανεβάζει το έργο του Martin Sherman «Ρόουζ» σε σκηνοθεσία του διεθνούς φήμης Ρώσου σκηνοθέτη Adolf Shapir

 

Την Παρασκευή 18 Αυγούστου, στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη,  η Ζωή Λάσκαρη έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών. Σύμφωνα με πληροφορίες από τον οικογενειακό της κύκλο, ο θάνατός της προήλθε από ανακοπή καρδιάς.