– Γεια σας, από εδώ είστε;
– Όχι, αλλά είναι σα να είμαι γέννημα θρέμμα! (Περηφάνια!!)
– Άντε καλέ, τι ανάγκη έχετε εσείς που ζείτε το καλοκαιράκι στο νησί;
Τότε, είναι που νιώθεις σα να σου έπεσε η καμπάνα του Άι Νικόλα στο κεφάλι, γουρλώνεις τα μάτια, σου κόβεται η ανάσα, σβήνει το χαμόγελο. Αρχίζεις ευγενικά να εξηγείς πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Είναι ωραία δεν λέω, αλλά δεν προλαβαίνω να το ζήσω. Φτάνει ο Οκτώβρης και έχει γλιστρήσει το γλυκό καλοκαιράκι μέσα από τα χέρια μου. Στο τρέξιμο, χάνω την ομορφιά του τοπίου. Αλλά δεν σε καταλαβαίνουν. (Σνιφ)
– Εντάξει τώρα, κάτι κάνεις λάθος και δεν οργανώνεσαι σωστά, συνεχίζει ο έξυπνος.
Από τη μια γίνεσαι έξαλλος από μέσα σου και βράζει το είναι σου, από την άλλη νιώθεις πως σε αδικούν. Σε θεωρούν τεμπέλη, ρεμπεσκέ λένε στα μέρη μου, πως κάνεις ζωάρα. Κυκλοφορείς όλη μέρα με το μαγιό, παστωμένος στο μυρωδάτο αντηλιακό και αράζεις το κορμί σου στην τεράστια αιώρα με ένα mojito στο χέρι, ενώ ο πάγος δε λιώνει στους 36 βαθμούς Κελσίου και ο Μπομπ ο Mάρλει παίζει όλη μέρα στο background. Τριγύρω σου νεαροί και νεαρές στο ίδιο στυλ. Καμάρι μου, αυτό είναι διαφήμιση, δεν είναι η πραγματικότητα!! Στο τέλος καταλήγεις να απολογείσαι και ο έξυπνος επιμένει στη λάθος οργάνωση. (Ράκος)
Παιδιά, να μη ξεχνιόμαστε, υπάρχουν μόνο 24 ώρες διαθέσιμες για όλους μας. Είτε στην πόλη είτε στο νησί. Υπενθυμίζω, σε περίπτωση που διαφεύγει σε μερικούς. Δυστυχώς, μόνο 24 ώρες διαθέσιμες. Το καλοκαίρι, στο νησί δουλεύεις 12 και 15 ώρες ημερησίως. Δεν προλαβαίνεις. Εσύ αντέχεις;
– Εντάξει τώρα, θέλεις να μου πεις πως δεν πηγαίνεις για μπανάκια στη θάλασσα;
Όχι, δεν προλαβαίνω, απαντάς. Αχουυυυ, δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος, σκέφτεσαι. Το αίμα σου ανεβαίνει στο κεφάλι, το ένα μάτι βουρκωμένο από απελπισία που δεν καταλαβαίνει τον πόνο σου, το άλλο μάτι μένει ψύχραιμο για να μη βάλεις τα κλάματα σα ξεμαλλιασμένο πεντάχρονο που τρέχει στη φούστα της μαμάς.. Είναι αρχές Αυγούστου και έχω κάνει μόνο 4 μπανάκια διαρκείας 15 λεπτών. Μπανάκια, το δηλώνει η κατάληξη, δηλαδή μικρά, σύντομα, περιεκτικά.
Να ξεντυθώ, να βουτήξω, να βγω, να σκουπιστώ, να ντυθώ και να φύγω τρέχοντας να προλάβω… κανένα αντηλιακό, καμία ξαπλώστρα, καμία καπελαδούρα, κανένα φόρεμα μποέμικο δαντελωτό να κάνω την όμορφη, καμία ρακέτα.. – Αχ, που έχω παρκάρει, δε θυμάμαι.. ααα! Ναι, στα 2 χιλιόμετρα από εδώ!! Ήθελες και μπάνιο τρομάρα σου και παρέκκλινες από τη διαδρομή! Σκάσε και περπάτα τώρα!
– Τι να προλάβεις; ρωτάει, σα να ξεπετάχτηκε από καμιά χωροχρονική σκουληκότρυπα.
Να προλάβω, να μαγειρέψω κατιτίς. Πάλι απ’εξω θα φάω; Ευτυχώς, έχω βρει κάποιες συνταγές του Άκη και της Μπαρμπρίγου. Σε 10 λεπτά είναι έτοιμα, χωρίς το ψήσιμο. Αν τελικά, έχω θυμηθεί να αγοράσω όλα τα υλικά. Να, σήμερα ξέχασα το τζίντζερ και τα καρότα.. τι θα βγει από γεύση, δε ξέρω.. Μέχρι να ψηθεί το φαγητό, σκουπίζω, σφουγγαρίζω, βάζω πλυντήριο, απλώνω πλυντήριο (αν προλάβω). Ταυτόχρονα, τσεκάρω το φαγητό μην καεί. Καμιά φορά μαγειρεύεις από βραδύς, στις 2 ή 4 τα ξημερώματα μετά τη δουλειά.. Να παίξεις με το σκύλο που κλαίει, είναι και η γάτα που ζηλεύει τώρα κ θέλει χάδια.. (Εξάντληση)
Αύριο, έρχεται ο κολλητός με το καινούριο αίσθημα! Λάμπει το σπίτι! Ξεθεώθηκα! Είχαμε καιρό να τα πούμε, κανένα εξάμηνο! Είχε τις κλειστές του, χώρισε με την προηγούμενη. Α! Έχει και σκύλο! Προβλέπεται μακελειό με τα δικά μου κατοικίδια! Ωραία θα περάσουν τα παιδιά! Θα ζήσουν τον έρωτά τους. Θα βγάλουμε και μια φωτογραφία να την ποστάρουμε, με τίτλο “επιτέλους μαζί, όπως παλιά”, εγώ θα είμαι σαν το αρκουδάκι πάντα! Όλα καλά!
Φιλοξένησα ένα φίλο φίλου, τον Ιούνιο. Πιτσιρικάς. Ήρθε για σεζόν, έψαχνε κατάλυμα! Έκανα τον ξεναγό, γύρω γύρω στο νησί! Ξένιος Δίας, σου λέει η δικιά σου! Τις πρώτες τέσσερις μέρες νόμιζε πως ήταν στο Λας Βέγκας. Μπάνια, ηλιοθεραπείες, ποτά, ξενύχτια, γκομενιλίκια, φουλ δουλειά! Υπερκόπωση το 20χρονο, ζόμπι.
• Ο ελεύθερος επαγγελματίας και ο καταστηματάρχης βαράνε σκοπιά για να μαζέψουν τα αμάζευτα του χειμώνα. Ο υπάλληλος, τρέχει να εξυπηρετήσει κάθε γούστο. Ε λοιπόν, να ξέρετε τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όσο τα φαντάζεστε. Όσο τρέχετε να προλάβετε το χρόνο στην πόλη, άλλο τόσο τρέχουν και οι νησιώτες.
Οι εργένηδες χωρίς βοήθεια, ούτε και ταπεράκι από τη μαμά-γιαγιά-θεία. Στην καλύτερη, μια κυρα Μαρίκα γειτόνισσα με ένα κομμάτι κολοκυθόπιτα για το παιδί, εμένα δηλαδή! (Λύτρωση)
Ο οικογενειάρχης, ξυπνά πρωί πρωί, να ετοιμάσει τα παιδιά, να φάνε τα παιδιά, να ντυθούν τα παιδιά, να πλύνει τα πιάτα (αν προλάβει), να τα πάει στη γιαγιά να τα κρατήσει. Αν έρθει η γιαγιά είσαι προνομιούχος! Πριν τη γιαγιά, να ταΐσεις το σκύλο ή τις γάτες ή και τα δύο, όπως συνηθίζεται στο νησί και να βγάλεις βόλτα το σκύλο. Να πας τρέχοντας στη δουλειά. Μην ξεχάσεις τα σκουπίδια και την ανακύκλωση.. αν τα ξεχάσεις την πάτησες.. προσθέτεις έξτρα λεπτά στο βράδυ, αντί να κοιμηθείς. Παίζουμε με τα δευτερόλεπτα! Αλλιώς, τα κατοικίδια θα κάνουν πάρτυ στον κάδο και ξέρεις ποιος θα καθαρίσει (το χάλι ή το χαλί που δεν πρόλαβες, να ξεχαλώσεις).
Να φας τη ζωή σου να ψάχνεις parking. Αν δεν πάρεις όχημα, ζήτημα είναι να χωράς στο mini bus και ταξί πουθενά! Όταν γυρίσεις να καθαρίσεις το αχούρι. Έρχονται οι κουμπάροι, ομαδικώς, κομβόι! Από την Αυστραλία! Για ένα μήνα! Και τα μαστόρια δεν έχουν τελειώσει με τη μόνωση στην ταράτσα. (Αυτοκτονία)
– Θα πάτε όμως διακοπές στη Ταυλάνδη το χειμώνα, λέει ο εξυπνότερος φίλος του έξυπνου.
Καλέ, ναι! Κλείνουμε ένα γκρουπ όλο το νησί μαζί. Έρχεται πιο φθηνά και πάμε σαν σμήνος αποδημητικό στην Ταύλάνδη, γιατί έχουν τελειώσει και οι υποχρεώσεις. Μιας και αν είσαι υπάλληλος, τα παρατάς όλα και φεύγεις 2 μήνες, γιατί έτσι γουστάρεις. Έχουν ανοίξει και ελληνικά σχολεία εκεί να μη χάνουν τα παιδιά τη χρονιά. Εγώ φέτος Ταυλάνδη, not. Borring! Θα πάω στα Φίτζι. ..Εντάξει, υπάρχουν κάποιοι που μπορούν. Όμως, όχι όλοι. Ε τέλος πάντως, έχει και εδώ σασπένς η ζωή! Μερικοί ζούμε στην κόψη του ξυραφιού!
– Ναι, ίσως είναι έτσι, για να το λέτε! Χάρηκα για την κουβέντα.
– Και εγώ! Συγγνώμη που σας έπιασα από τα μούτρα και τα είπα μονομιάς..
— σε διακόπτει κάποιος —
– Συγγνώμη, να ρωτήσω κάτι; Χαιρετάς τους προηγούμενους συνομιλητές και καλωσορίζεις τους επόμενους. – Είστε από εδώ; καλέ τι ζωάρα κάνετε στο νησί!
Αχ, και δεν έχουμε ψυχιατρική κλινική ακόμα!!! (Χαμόγελο αλά Τζακ Νικολσον, πολύ φίλος μου)
