Κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και προσπαθείς να υπολογίσεις με μαθηματική ακρίβεια πόσα χρόνια έχουν περάσει από πάνω σου. Πόσα πέρασαν και δεν ακούμπησαν, πόσα πέρασαν και άφησαν το σημάδι τους και ποσά ακόμα άραγε θα ‘ρθουν.

Δεν είσαι πια εκείνο το παιδί με τα λερωμένα χέρια, τα σακατεμένα γόνατα και τα αναψοκκοκισμένα μάγουλα.Κοιτά πως μεγάλωσες..

Τώρα πια τα χέρια σου είναι καθαρά και οι πληγές έκλεισαν από τα γόνατα. Τώρα πια μετράς πληγές στην ψυχή.Όλοι ξέρουμε πως οι πληγές που ανοίξαμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας πάντα θα πονάνε λιγάκι παραπάνω. Πονάει η αυτοκαταστροφή.

Σταμάτησες να φωνάζεις δυνατά αυτά που θες και έχεις μάθει να τα καταπίνεις με παράπονο. Δεν είσαι εκείνος που το γέλιο του αντηχούσε στις αλάνες. Έχεις σταματήσει να γελάς και όταν το κάνεις γίνεται κρυφά μην σε δουν και σου το πάρουν. Το κρύβεις μέσα στις τσέπες σου , στην τσάντα ή κάτω από το μαξιλάρι. Δεν θες να το φοράς. Δεν πάει πια και με αυτά τα ρούχα. Έχεις σταματήσει να ονειρεύεσαι.

Δεν μιλάς. Περπατάς βιαστικά κοιτάζεις κάτω και αποφεύγεις να μιλήσεις ακόμα και με τον εαυτό σου. Τώρα όμως σε στρίμωξε. Τον έχεις απέναντι σου στον καθρέφτη και επίμονα σε ρωτάει πράγματα. Δεν μπορείς να τον αποφύγεις.Σε ακολουθεί παντού.. Ζητά απαντήσεις για πράγματα που του έχεις κάνει, για πράγματα που έχεις επιτρέψει εσύ να σου κάνουν και από αμηχανία κοιτάς κάτω. Αλλά επιμένει.

Βρίσκεται εκεί απέναντι σου και σε κοιτάει. Σε κρίνει με τον χειρότερο τρόπο.Ο πιο αυστηρός κριτής μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αλλά ξέρεις πως είναι ο μόνος που στο τέλος της μέρας θα σε συγχωρέσει.Ο μόνος που θα μείνει μαζί σου ότι και αν κάνεις. Κοντά σου όταν όλοι φεύγουν.