Τόσο καιρό μετά! Τόσος χρόνος χαμένος, ναι χαμένος! Προσπάθειες να ξεχάσω εσένα, να κλείσω σε κουτάκια συναισθήματα, να φυλάξω αναμνήσεις σε σεντούκια, κλειδωμένα, καλά και φυλαγμένα, αποδείχθηκαν άκαρπες!
Προσπάθησα πολλές φόρες να μη θυμάμαι, να μη ζητήσω, να μην ακούσω, ακόμα και να μη δω- δεν είδα, στο ορκίζομαι! Δεν άκουσα τίποτα και κανέναν, δεν επέτρεψα κάτι να με ταράξει! Το έκανα!
Έφτιαξα μικρά κουτάκια, σε γκρι χρώμα, με λίγη αίσθηση βρόμας απ έξω – για να μη σκεφτώ να τα πλησιάσω – και τα τοποθέτησα όμορφα τακτοποιημένα, σε ράφια, στο πίσω μέρος του μυαλού, σε αυτά τα δωμάτια που μόνο εμείς γνωρίζουμε! Εκεί που και εγώ, δεν ξέρω τι κρατάω τις περισσότερες φορές! Εκεί τα άφησα! Εκεί τα ξέχασα! Και αφού τα ξέχασα δεν υπάρχουν! Έτσι είπα! Δεν υπάρχει τίποτα! Δεν υπάρχεις εσύ! Δεν υπάρχεις! Υπάρχεις;
Μεγάλωσα. Και μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι και αν τα κουτάκια μου στέκουν σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο ξεχασμένο του μυαλού μου, δυστυχώς, τα κλειδιά είχαν βγει σε ζεύγη και εγώ… έχω το ένα. Αυτό που κράτησα τη μέρα που σε γνώρισα και που μέσα στη χαρά μου και τον ενθουσιασμό μου, σου έδωσα το άλλο.Θυμάσαι;
Ήταν τότε που πίστευα ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να χαλάσει αυτό που ζούσαμε μαζί, κανένας εξωτερικός παράγοντας, τίποτα ξένο, μα τίποτα! Που να ξέρα ότι αυτό το τίποτα θα ήσουν εσύ! Όταν το έμαθα ήταν αργά, σου είχα δώσει ο αφελής και τα κλειδιά των πίσω δωματίων μου. μαζί με πόσα άλλα.
Αυτά τα κλειδιά δεν επιστρέφονται! Ποτέ δεν θυμόμαστε να τα ζητήσουμε! Ίσως γιατί πάνω στο φευγιό τα ξεχνάς! Ίσως γιατί έχεις στο μυαλό σου ότι υπάρχουν ήδη ένα ζευγάρι από αυτά! Τι με νοιάζει; Θα σε ξαναδώ; Σιγά! Είναι τα δικά μου δωμάτια, ποιος θα βρεθεί και πως, να τα ανοίξει;
Αυτό που καταλαβαίνω μεγαλώνοντας, είναι ότι το σώμα ελέγχεται από το συναίσθημα και μόνο! Η λογική σαν σκέψη και σαν ορθότητα ακούγεται – σε αυτές τις μικρές συνεδριάσεις αυτογνωσίας – και κάποιες φορές τηρείται. Ίσως γιατί αυτό έχουμε ανάγκη, ίσως γιατί αυτό θέλει η ψυχή για να γιατρευτεί… ίσως γιατί έτσι μόνο το σώμα μπορεί να ελέγξει τον πόνο που νιώθει!!
Και γιατρευόμαστε! Ηρεμούμε! Βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς! Αλλάζουμε εμείς… και είμαστε καλά! Και έτσι προχωράμε!!
Και μια μέρα, εντελώς ξαφνικά, εμφανίζεσαι. Και εκεί που η ψυχή έχει ηρεμήσει και θελημένα ξεχάσει, θυμάται! Εσένα, εμάς, το τότε, το αν, τη χαρά, και ανοίγει τα πίσω δωμάτια, και ψάχνει στα ράφια τα κουτάκια μου που αφορούν εσένα. Και τα ξεσκονίζει! Τα φυσάει από πάνω και τα ανοίγει… όλα αυτά με τα δικά σου κλειδιά! Καλώς ήρθες.
Το πως το ζει ο καθένας μας αλλάζει! Για κάποιους αυτές οι συναντήσεις είναι μικρός θάνατος, για κάποιους ξεκαθάρισμα σε όλους τους τομείς, για άλλους επανεκκίνηση πάνω στο «εμείς» – στις περιπτώσεις που είναι αμφίδρομο όλο αυτό! Πάντα διαφέρει όμως! Η αντίδραση του καθενός δεν έχει να κάνει με το χρώμα, τα κιλά, το ύψος αλλά και με όλα αυτά που αφορούν τον καθένα μας, στο μέσα μας!! Ποτέ δεν γνωρίζουμε πως θα αντιδράσουμε εμείς σε μια τέτοια περίπτωση. Το να προσπαθείς να βρεις τρόπους αποφυγής από κακοτοπιές, σχεδόν είναι αστείο!!
• Εγώ ένα πράγμα μπορώ να σου πω – μικρό μου υπέροχο πλάσμα – τα κουτάκια σου, να τα έχεις πάντα όμορφα και τακτοποιημένα, ξεσκονισμένα, σε φωτεινά δωμάτια με ανοιχτές κουρτίνες, γιατί ποτέ, μα ποτέ, δεν ξέρεις πότε θα ανοίξει κάποιος την πόρτα… με τα δικά του κλειδιά!
