Μέσα στην καθημερινότητα μας έχουμε αποφασίσει να επενδύσουμε τις περισσότερες ώρες στη δουλειά. Απαραίτητο κακό θα έλεγε κανείς. Μπορεί να χρειαστεί να περάσεις όλη σου τη μέρα εκεί ή έστω ένα σημαντικό ποσοστό του 24ωρου σου. Γι αυτό κι όταν έρχεται το ρεπό, νιώθεις σαν το παιδάκι που του υποσχέθηκαν ότι θα του πάρουν παγωτό, μες το καταχείμωνο. ΡΕΠΟ.. λατρεμένη λέξη για μένα. Δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις μέσα σε μια μέρα. Σκέφτεσαι πολλά, αλλά καταλήγεις απλά να θέλεις να περάσεις καλά κι αφήνεις όποιες δουλειές υπάρχουν για το επόμενο ρεπό που θα προκύψει. Αν έχεις σύμμαχο τον καιρό, είναι αναμενόμενη η βόλτα, ο καφές, το φαγητό με φίλους.

Ένα από τα ομορφότερα μέρη που συνδυάζει τα πάντα είναι η Πλάκα. Εκεί στα Αναφιώτικα, εκεί που σου θυμίζει μια άλλη Αθήνα. Ξεχασμένη από τον χρόνο. Όλα ξεκίνησαν από τα μέσα του 19ου αιώνα,  όταν ο βασιλιάς Όθωνας αποφάσισε να κάνει την ανέγερση  των ανακτόρων, φέρνοντας ξακουστούς μάστορες από την Σαντορίνη και την Ανάφη. Εκείνοι επειδή έπρεπε να μένουν κάπου, αποφάσισαν να φτιάξουν τα σπίτια τους πάνω στον βράχο της Ακρόπολης, γιατί έλεγαν ότι τους θύμιζε την πατρίδα τους. Κάπως έτσι ξετυλίγεται η ιστορία εκείνης της περιοχής.

 

Όλη η Πλάκα έχει μικρά σοκάκια που αν δεν έχεις καλή αίσθηση προσανατολισμού, μπορείς να χαθείς εύκολα. Τις πρώτες μου βόλτες τις έκανα με την μητέρα μου. Με έπαιρνε όταν δεν είχα σχολείο και πηγαίναμε για φαγητό σε ένα χορτοφαγικό εστιατόριο( ήταν το πρώτο στην Αθήνα ). Θυμάμαι ακόμα πως σαν παιδάκι, μου είχε κάνει αίσθηση ο σερβιτόρος που ήταν τόσο ευγενικός αλλά συγχρόνως και τόσο απρόσιτος. Όπως έλεγε και η μητέρα μου, έμοιαζε με Άγγλο μπάτλερ. Κάποια στιγμή όταν άρχισα να βγαίνω χωρίς να χρειάζομαι τη συνοδεία ενός μεγάλου, έψαξα να  βρω αυτό το μαγαζί, αλλά ανήκε πλέον μόνο στις παιδικές μου αναμνήσεις. Την πρώτη φορά που αποφάσισε η μητέρα μου να με πάει προς τα κει, άρχισε να μου διηγείται την ιστορία της Πλάκας και κάποια στιγμή, θυμάμαι ακόμα, με σταμάτησε μπροστά από ένα οκταγωνικό κτίριο λέγοντας μου ότι είναι οι Αέρηδες κι ότι κάθε πλευρά αυτού του μνημείου συμβολίζει κι έναν κύριο άνεμο. Όποτε περνάω από εκεί λοιπόν, πάντα φέρνω αυτή την εικόνα στον νου μου. Είναι τρομερό το πως συνδυάζει ο εγκέφαλος μας τα μέρη που βλέπουμε τώρα με τις αναμνήσεις μας.

 Κάποιο βράδυ πάλι, είχα πάει εκεί με τις φίλες μου. Θυμάμαι που προσπαθούσαμε να καταλήξουμε σε ποιο  απ’ αυτά τα μικρά μεζεδοπωλεία θα καθίσουμε. Ήταν όλα γεμάτα από νέους στη δική μας ηλικία, από ανθρώπους που τους άκουγες να γελάνε, εκείνους που επιλέγουν να πατήσουν μια μικρή παύση στην καθημερινότητα και να περάσουν όμορφα μαζί με την παρέα τους. Αφού είχε περάσει αρκετή ώρα λοιπόν, καταφέραμε να κάτσουμε σ’ ένα υπέροχο μαγαζί που ήταν τοποθετημένο σε τέτοιο σημείο όπου έβλεπες όλη την Αθήνα, πάνω σε κάτι χρωματιστές μαξιλάρες στα σκαλοπάτια ενός μικρού στενού. Το όνομα του είχε να κάνει με κάποιο ανοιξιάτικο λουλούδι, αλλά η μνήμη δεν βοηθάει για περισσότερες λεπτομέρειες επ’ αυτού. Αν καμιά μέρα λοιπόν, αποφασίσεις να ‘’χαθείς’’ στην Πλάκα, φρόντισε να την γυρίσεις όλη. Να νιώσεις την νοσταλγία που σου προξενεί καθώς  χάνεσαι  μέσα στα δαιδαλώδη δρομάκια. Να περπατήσεις παράλληλα με τις παλιές γραμμές του τραμ που σε οδηγούν στα λουτρά των Αέρηδων (τότε ήταν χαμάμ, τώρα λειτουργεί ως πολιτιστικό κέντρο ). Να ανέβεις μέχρι τα Αναφιώτικα και να σταματήσεις εκεί που έχουν ζωγραφίσει κάτι μαρμάρινα πεζούλια: μείνε εκεί και κοίταξε όσο πιο μακριά φτάνουν  τα μάτια σου τον ορίζοντα. Είναι η Αθήνα ολόκληρη σαν πιάτο σερβιρισμένη μπροστά σου. Την πρώτη φορά που πήγα εγώ, έμεινα άναυδη να κοιτάω. Παρόλο που  είναι τσιμεντούπολη όπως λέμε οι περισσότεροι, δείχνει να έχει την δική της μοναδική μαγεία αυτή η θέα.

Με αυτό τον τρόπο, θα σας αφήσω να φτιάξετε την εικόνα και να νιώσετε ελευθέρα ό,τι συναίσθημα θέλετε εσείς. Καλή συνέχεια.