to top

Πρώην ή αλλιώς: Κάβα. Θυρίδα. Επένδυση Mέσω Νεκρανάστασης

Το θέμα των πρώην (άδικων) στην Ελλάδα έχει αποκτήσει επιδημικές διαστάσεις.
Το facebook, η πάλαι ποτέ επτασφράγιστη πύλη των αναμνήσεων που άνοιξε σαν κερκόπορτα και ξαφνικά έκανε τα πεθαμένα μας να αναστηθούν σαν παλιακό θρίλερ με οπισθοδρομικά εφέ, σα να μην πέρασε μια μέρα. “Ήταν η μεγάλη μου αγάπη από το δημοτικό”… λες στα 45 σου με πόνο που παραπέμπει σε πρόσφατο χωρισμό μεγατόνων…

 

Το επόμενο (φυσικό βήμα): Γίνεσαι φίλος στο φέισμπουκ με την πρώην μεγάλη αγάπη που όταν την άφησες δεν είχε καλά-καλά περίοδο και τώρα που τη βρήκες, έχει τρία- πολύ καλά- παιδιά και εμμηνόπαυση.

→Εσύ: Παντρεμένος 10 χρόνια με την Τούλα που γνώρισες στη Μύκονο όταν ήταν λεπΤούλα στα 27 σου και που τώρα έγινε γεμαΤούλα. Μετά από δυο παιδιά και πολλές φωτογραφίες από έναν κουρασμένο γάμο, θυμάσαι την πρώην που δεν παντρεύτηκες ποτέ και που άρα έχεις το ελεύθερο να την φαντασιώνεσαι ως την ιδανική σέξι οσία . Ως φυσική και ανθρώπινη δηλαδή…..

→Η πρώην: Παντρεμένη 13 χρόνια με τον Νόντα που ήταν όλο προσόντα στα 24 της και που τα προσόντα του δεν ήταν τελικά και τόσο “Νόντια” αφού τα εξαργύρωσε σε παιδιά και σε σπίτι και σε πάνες… Γίνεσαι εσύ ο “Προσόντας” στο ξανθό πια κεφάλι της, με ένα απλό friend request. Ούτε σπίτια, ούτε παιδιά, ούτε γκρίνιες.

 

Όλα τέλεια. Άλλωστε ήσουν ο μεγάλος της έρωτας στο δημοτικό…και εκτός των άλλων ΤΗΝ ΕΨΑΞΕΣ! Σημάδι! Άλλες λέξεις κλειδιά εδώ είναι οι εξής τέσσερις : “ΣΥΜΠΑΝ”, “ΚΑΡΜΙΚΟ”, “ΓΡΑΦΤΟ”, “ΚΟΕΛΟ” κλπ… Λέξεις λιμάνι, που προστατεύουν από το τσουνάμι της πραγματικότητας την φαντασίωση του αιώνιου αγνού έρωτα, που υπάρχει κάπου εκεί πίσω.. και μας περιμένει… Όσο πιο πίσω, τόσο πιο αγνό… τόσο πιο αληθινά φαντασιωτικό…

Αρχίζετε λοιπόν να ανταλλάσετε πολλά λάικς, και μετά πολλές αναμνήσεις του μεγάλου σας έρωτα που δεν ευοδώθηκε… Γίνεστε ξανά παιδιά. Βρίσκετε ξανά το χαμένο νόημα της ζωής σας και την χαμένη στην ρουτίνα νεότητα σας…

Η ζωή όμως έχει μόνο μια πορεία: ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ. Ακόμη και αν φαίνεται ότι πισωγυρίζουμε, στην ουσία ζούμε ένα «απολύτως εμπρόσθιο υπερρεαλιστικό πίσω». Και αυτό γίνεται υπέροχα ΜΟΝΟ στην Ποίηση. Στην πραγματικότητα γίνεται πολύπλοκο. Διότι ακόμη και ο πρώην που ξαναγυρίζει, γίνεται κατευθείαν και απολύτως Νυν. Γίνεται ολοκαίνουργιος! Με όλες του τις νυν ατέλειες και όλο του το νυν παρελθόν μετά από εσένα και με εσένα μαζί ως αρχαϊκό του ερωτικό μοτίβο. Διότι: ΠΙΣΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Και είναι μεγάλο το δράμα που ζει ένας άνθρωπος ο οποίος βιώνει το παρόν σαν ένα παρελθοντικό σήμερα.

→Εγώ προσωπικά, Το ΜΟΝΟ μπροστά που ξέρω που πάει πίσω, είναι τα νερά του Ιορδάνη ποταμού, και αυτό συμβαίνει ΜΟΝΟ και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ την ημέρα των Φώτων. Ότι παρελθοντικό είναι μια προσπάθεια αποτυχούς νεκρανάστασης, αν ελπίζεις ότι θα ξαναβρείς ότι αγάπησες όταν ήσουν ΑΛΛΟΣ! Ακόμα και η Βίσση τραγουδάει “τα μαθητικά τα χρόνια” με φωνή 60χρονης και χωρίς εξτέ.

 

Δεν γυρνά πίσω ο χρόνος. Δεν υπάρχει τέλεια γυναίκα ή τέλειος άνδρας ή τέλεια σχέση. Υπάρχει το ΤΩΡΑ. Με όλα του τα προβλήματα και όλες του τις χαρές και τις αγωνίες. Εσύ έχεις μεγαλώσει. Οι μνήμες σου είναι κομμάτι σου και οι πρώην σου μέρος των επόμενων επιλογών σου που σε έφεραν στο όποιο ΕΔΩ. Ίσως θα βοηθούσε να αποχαιρετήσουμε επιτέλους ότι δεν είμαστε πια και δεν θα ξαναείμαστε ποτέ. Να πάρουμε αγκαλιά τον πρώην και τον νυν εαυτό μας στο ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Να συνειδητοποιήσουμε ότι ΔΕΝ υπάρχει ανθρωπινή ερωτική κάβα. ΔΕΝ μεθάνε οι φοβίες μας έτσι. Αγριεύουν. ΔΕΝ υπάρχει το συρταράκι στην τράπεζα με αγάπες που περιμένουν να τις ξαναφορέσεις. ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν είναι επένδυση παιδικών συναισθημάτων ενός χαμένου εαυτού σου που ξέχασες ή που έχασες στον δρόμο.

Αν σου τέλειωσε ο «Νόντας» και η «Τούλα», καλύτερα πάρε την ευθύνη και τον πόνο των χαμένων υπέρλαμπρων ονείρων και κάνε κάτι για αυτό που θα απελευθερώσει τη συνέχεια, όχι το παρελθόν. Ας αφήσουμε τους πρώην εκεί που πρέπει και που έπρεπε να είναι. Στο παρελθόν. Να κάνουν παρέα στον εαυτό μας τον τότε που τους χρειάζεται πιο πολύ. Γίνε ΕΣΥ ο πρώην σου. Γίνε ΕΣΥ η μεγάλη σου αγάπη. ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ.

Για να βρεις το ΜΕΛΟΝ που θα είναι αστείρευτη ΠΗΓΗ, και που ως τέτοια, δεν θα χρειάζεται ένα ανακυκλωμένο παρελθόν και τις σταγόνες τις μνήμης σου για να σε ξεδιψάσει.

Ντέπη Πλουσίου

Μια φορά και εναν καιρό ηταν ενα κορίτσι που ηταν ερωτευμένο με τον Πινόκιο και τις περιπέτειες του. Τον θαύμαζε αυτόν τον ξύλινο τύπο παρά πολυ. Θαύμαζε την τόλμη, το κουραγιο και το θράσος του. Αλλα πιο πολυ την τραβούσε αυτη η ακατανόητη εξίσωση μεταξύ ψέμματος και μύτης. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι σχέση είχε το ενα με το άλλο, αλλά καλού κακού δεν έλεγε ψέμματα ποτε γιατι δεν ήθελε να βρεθεί και εκείνη ξαφνικά με ενα σκουπόξυλο στο πρόσωπο. Όποτε λοιπόν, αποφάσισε να γινει ψυχολόγος μήπως καταλάβει αυτο το πολύπλοκο φαινόμενο, ψέμα-μύτη, οπου οι επαναλήψεις του οδήγησαν τον Πινόκιο στον εξανθρωπισμό του. Το κορίτσι έγινε ψυχολόγος αλλά δεν κατάλαβε ποτε τη συγκεκριμένη αλληλουχία ψέμματος-μύτης. Κατάλαβε ομως οτι το ανθρώπινο ον γίνεται "θεϊκό ον" όταν βρίσκει την προσωπική του αλήθεια μεσα απο ταλαιπωρητικα ταξίδια σώματος και ψυχής. Αφού έφτασε σε αυτη τη σπουδαία συνειδητοποίηση το κορίτσι αυτο, αποφάσισε να παραιτηθεί απο ψυχολόγος και να γινει τραγουδίστρια. Γιατι αυτη ηταν παντα η αλήθεια της. Αλλά μετά ανακάλυψε οτι εχει κάλο στις φωνητικές χορδές και βραχνιαζει εύκολα, όποτε συνέχισε να ειναι ψυχολόγος και να απολαμβάνει τις μελωδίες της κάθε ανθρώπινης ψυχής που συναντούσε, μελωδίες μοναδικές που την έκαναν τη μύτη της να τρέχει και οχι να μεγαλώνει...απο συγκίνηση. Και τότε κατάλαβε τη σύνδεση μύτης και αλήθειας... Η συμπόνια για τον διπλανό μας Πινόκιο...

A
A
 Photos
A
 Followers
A
 Following