Ο γάμος δε σκοτωνει τον ερωτα. Σταματάει να τον παραμυθιάζει.
Στέκεται μπροστά του με όλες τις αλήθειες της ζωής, που θες δε θες θα αντιμετωπίσεις σε κάποια φάση της ζωής σου είτε σαν single είτε σαν μέλος κάποιου έγγαμου βίου, απλά εδώ έχεις και κάποιον να μοιραστείς. Να στηριχτείς, να πείς μια αληθινή καληνύχτα όταν θα γείρεις το κεφάλι σου το βράδυ στο μαξιλάρι. Δε θα σου τάξει τίποτα, θα σου παραθέσει ωμά τα γεγονότα. Είναι το μέντιουμ που κρατάει τη γυάλινη σφαίρα της ζωής σου. Τολμάς να κοιτάξεις?
Θα δείς χαρές, που για να τις αγγίξεις κάποιες φορές, ίσως χρειαστεί να περάσεις από χωράφια με λύπες. Θα δείς απολαύσεις που για να χαρείς θα κολυμπήσεις θάλασσες από δυσκολίες. Και όταν στη γυάλινη σου σφαίρα δεις να καθρεπτίζονται και τα δικά σου μάτια θα καταλάβεις καλύτερα, πως είσαι ένα μέρος αυτού, κανείς δε σε ανάγκασε να κοιτάξεις, εσύ έστρεψες το βλέμμα.
Όχι ο γάμος δεν έχει μόνο κακά, ζόρια και στεναχώριες. Τα έχει όλα και δεν του ανήκει τίποτα. Μια σχέση είναι μια στάση ζωής. Προσέχεις τα ρούχα σου, τα μαλλιά σου, το σώμα σου, το άρωμα σου…. Ένας γάμος όμως, είναι ένα άλλο level, ένα level δημιουργίας. Δεν είναι «το μυστήριο», είναι μυστήριο. Προσέχεις πλέον, τι θα φάει, πως θα διασκεδάσει, δημιουργείς ευτυχία, και έχεις μερίδιο ευθύνης για τις αναμνήσεις του ανθρώπου σου.

Ο γάμος, δε σκοτώνει τον έρωτα. Σταματάει να τον παραμυθιάζει.
Τον χώνει στο ρινγκ της ζωής και πρέπει να παλέψει για να μείνει ζωντανός.
Τον κατεβάζει από το ροζ συννεφάκι της καψούρας και του δείχνει τον γυμνό εαυτό του. Δίνει μάχες για να δυναμώσει την αγάπη αλλά δίνει και γροθιά στα δόντια για να την συνεφέρει. Δεν έχει μόνο μπάνια ζεστά νερά και “αγάπη μου τι πρωινό θα μου κάνεις σήμερα”. Έτσι ήταν, έτσι είναι κ έτσι θα είναι στους αιώνες των αιώνων.
Ο γάμος είναι “απλά”, μια όχι και τόσο απλή αναβάθμιση του λογισμικού μας. Αν το σύστημα σου δε το σηκώνει, τότε μην πατήσεις το οκ, η υπερφόρτωση του μπορεί κ να στα κάψει όλα…