Έχουν περάσει 2 μήνες σχεδόν που δεν μιλάμε και όμως, μου φαίνεται σαν χθες! Ότι απλά έτυχε και σήμερα δεν μιλήσαμε. Ότι το απόγευμα θα με πάρεις να μου πεις ότι έτρεχες όλη μέρα γι αυτό και δεν πρόλαβες. Κάπως έτσι.

Ο χωρισμός τελικά δεν είναι ένας μικρός θάνατος! Όχι! Αν ήταν θάνατος θα ήταν λυτρωτικός! Θα τελείωνε όλο αυτό! Τσακ μπαμ. Ο χωρισμός είναι μια χρόνια ασθένεια, που την κουβαλάς μαζί σου! Γερνάς με αυτήν! Απλά με τα χρόνια γιατρεύεται! Σιγά σιγά! Με κόπο αλλά γιατρεύεται! Ίσως ότι μένει να είναι γλύκα! Να είναι η χαρά του: το έζησα! Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω τώρα αλλά ούτε και να το νιώσω!

Σαν κάθε ασθένεια που σέβεται τον ασθενή της με πονάει! Όχι όλες τις ώρες! Αλλά πονάει! Παίρνω καθημερινά μια αγωγή που έχει να κάνει με φίλους, ένα ποτό, μια έξοδο, ένα θέατρο, κάτι! Για να ξεχαστώ! Η αγωγή έχει να κάνει με την μνήμη. Δημιουργεί μικρά, ευλογημένα κενά και για λίγο ξεχνάς! Χάνεσαι κάπου αλλού!

Στο κλείσιμο της πόρτας του σπιτιού, χαλάει λίγο η αγωγή! Εκεί αν το θες, λίγο το ταβάνι που σε κοιτάει – και δεν το κοιτάς εσύ – λίγο η ενοχλητική ησυχία ενός εργένικου σπιτιού, υποτροπιάζω! Το έχει πει και ο Ρέμος άλλωστε: είναι κάτι νύχτες μοναξιάς…

Όπως και να έχει εγώ περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο μου και να μου πεις ότι ξεχάστηκες.
Και χαμογελώντας θα σου πω ότι δεν πειράζει! Δεν πειράζει! Πειράζει όμως που δεν παίρνεις και δεν εμφανίζεσαι! Και η ασθένεια προχωράει και ακόμα δεν έχει κάνει το μεγάλο της μπαμ, νομίζω! Δεν αργεί! Το νιώθω!

Το θόρυβο και την ζημιά φοβάμαι που θα προκαλέσω! Γιατί δεν θέλω να το ακούσεις! Θέλω απλά όταν θα νιώσεις να με πάρεις τηλ και να μου πεις ότι ξεχάστηκες! Δεν πειράζει!